شب شهادت امام حسن مجتبی (ع) 99 - 28 صفر - حنیف طاهری

روضه - من امیر دل ولی داورم من قرار سینه پیغمبرم انعکاس جلوه طاها منم وارث خون دل زهرا منم پیرو راهم امام کربلاست از قعود من قیام کربلاست سینه می سوزد ز آه سرد من درد می گوید ماجرای درد من آتش دل از رخم پیدا نبود غصه های من یکی دو تا نبود قامت صبر از صبوریم خمید پای منبر جان به لبهایم رسید آنکه دائم سنگ دین بر سینه زد نیزه بر پایم ز فرط کینه زد دیگری می گفت با من اینچنین السلام یا مذل المومنین قصه ام سوزان تر از این حرفهاست قصه ی اصلی ز بعد مصطفاست خانه ی ما خالی از جانانه بود در عزای مصطفا غمخانه بود اشک باران بود چشم زینبین همچنان چشم منو چشم حسین مادر و بابم به لبخند رضا پاک می کردند اشک چشم ما ناگهان دلشوره بر جانم فتاد گوییا عالم ز حرکت ایستاد ناگهان باب عداوت باز شد کینه توزی با علی آغاز شد وه که این بی حرمتی ها زود بود مادرم در هاله ای از دود بود باغبان بود و خزان باغ شد میخ در کم کم ز آتش داغ شد درب از جا کنده شد با یک لگد مادرم در پشت در فریاد زد حبل بر حبل المتین انداختند چل نفر مادرم را بر زمین انداختند ...

زمینه - چه سالی شد امسال به این درد دوری چقدر بی قراری چقدر هی صبوری با قلبی شکسته با دنیایی حسرت به هر زحمتی بود رسیدیم به هیئت سینه زنایِ فاطمه گریه و زاریتون قبول با اینکه امسال فرق میکرد آبرو داریتون قبول دنیا شنید صداتونُ با یاحسین و یاحسن نشون دادید به آدما دیوونه ها عاقل ترن جِئنا لِنُسعِدَ فاطِمَه چه سالی شد امسال چه حالِ غریبی چقدر چشم به راهی چقدر بی نصیبی شاید حکمتی بود تو عشق و جدایی دلت تا حرم رفت شدی کربلایی چراغ هیئت روشنه به لطف حضرت رسول خادمای امام حسن دو ماه عاشقی قبول ایشالله با هم سال بعد گریه کن و سینه زنان مدینه تو صحن بقیع کنار صاحب الزمان جِئنا لِنُسعِدَ فاطِمَه