شب اربعین 93 - محمود کریمی

مناجات با امام زمان (عج) - سلام عزیز زهرا روضه از کجا گرفتی کجا غریب و تنها بزم عزا گرفتی من بی کس بن بی کس تو حجت خدایی من عاشق بن عاشق تو عشق خوب خوبایی تو ناز و من نیازم تو عرش رو نگینی من و ببر به همرات با پای اربعینی تو ناز و من نیازم تو آسمون نگینی من و ببر به همرات با پای اربعینی من و ببر به همرات با نای بی نوایی من حتم دارم امشب تو راه کربلایی

روضه - آنگونه که حاجی ست در احرام پیاده من هم شده ام سوی تو اعزام پیاده طوفانم و می آیم و در حلقه ی عشاق بر خویش سوارم ولی از نام پیاده بر عرش سوارش بکنی روز قیامت هرکس طرفت آمده یک گام پیاده ای خاص ترین عام,می آیند دوباره خاصان طرفت در ملاء عام پیاده ای کاش بگویند که در راه حرم مرد یک شاعر ایرانی ناکام,پیاده زینب شده از ناقه پیاده که بیایند بر تسلیتش لشکر خدام پیاده زینب شده از ناقه پیاده که به هر حال باران شود از ابر سرانجام پیاده امروز ز ناقه اگر افتاد به سرعت یک روز ز ناقه شده آرام پیاده زانوی قدح بوده و بازوی پیاله هرجا که شرابی شده از جام پیاده از کرب و بلا رفته پیاده طرف شام تا کرب و بلا آمده از شام پیاده شامی که در آن از پس هفده سر بر نی خورشید شده بر سر هر بام پیاده ناموس خدا زینب کبری به زمین خورد تا بین خلایق شود اسلام پیاده شاعر : مهدی رحیمی

روضه حضرت زینب (س)

واحد - فاتح شامم و بازآمدم از شام، حسین کرده‌ام فتح تو را بر همه اعلام، حسین ذوالفقار سخنم معجزه حیدر داشت فتح شد با نفس حیدری‌ام شام، حسین ناله کودک تو کاخ ستم را لرزاند گرچه در گوشه ویرانه شد آرام، حسین به طواف حرم محترمت گردیده جامه ماتم ما حلّه احرام، حسین در طواف سر خونین تو خواندیم نماز مُهر ما بود فقط سنگ لب‌بام، حسین باورت بود که در حال اسیری ببرند دختر فاطمه را در ملاءعام، حسین لعنةالله علی آل زیادٍ و زیاد که ز خون تو گرفتند همه کام، حسین هدیه بردند سر پاک تو را بهر یزید تا بگیرند پی قتل تو انعام، حسین باورت بود که در شام بلا دخترکت بر روی خاک گذارد سر بی‌شام، حسین آتشی بر جگر سوخته «میثم» زن که بسوزد ز غمت در همه ایام، حسین شاعر : غلامرضا سازگار

تک - حدیث عشق تو دیوانه کرده عالم را به خون نشانده دل دودمان آدم را غم تو موهبت کبریاست در دل من نمی دهم به سرور بهشت این غم را غبار ماتم تو آبرو بمن بخشید به عالمی ندهم این غبار ماتم را زمان به یاد عزایت محرم است حسین اگر چه شور دگر داده ای محرّم را اگر بناست دمی بی تو بگذرد عمرم هزار بار بمیرم نبینم آن دم را گدای دولت عشقم که فرق بسیار است گدای دولت عشق و گدای درهم را به نیم قطره ی اشک محبّتت ندهم اگر دهند به دستم تمام عالم را محبّت تو بود رشته ی نجات مرا رها نمی کنم این ریسمان محکم را به عاشقان تو نازم که بهر جانبازی گزیده اند همیشه خط مقدم را گناهکارم و یک عمر چشم گریانم به زخم های تو تقدیم کرده مرهم را به یمن گریه برای تو روز محشر هم خموش می کنم از اشک خود جهنم را سخن زسوز دلت با که می توان گفتن که سوختی دل بیگانه را و محرم را نشست تخت سلیمان به خون چو یاد آورد حدیث قتلگه و ساربان و خاتم را سپهر از چه نشد پاره پاره آن ساعت که نقش خاک زمین دید عرش اعظم را روا نبود که امت به سر بریدن تو دهند اجر رسالت رسول خاتم را بنات فاطمه را بانگ العطش بر چرخ به جای آب بجوشد زسینه خون یم را لب از ثنات نگیرد دمی، اگر ببرند هزار مرتیه دست و زبان (میثم) را

شور و مناجات - مجنونم مجنونم مجنونم و پریشونم درمون همه دردا تویی آقاجونم مهمونم مهمونم تشنه ام مثل بیابونم من تشنه ی تو نم نم یه بارونم بی تابم بی تابم بی خوابم بی خوابم در حسرت می نابم من رعیت غلام توام ای اربابم آقام وای آقام وای عشق تو تو خونم من مرد توی میدونم من واسه ی خیام تو بلاگردونم آقام وای آقام وای در مسیر عشق من ولایی ام تو شهید و من هم فدایی ام در هوای تو من هوایی ام با اشاره ات کربلایی ام بی تاب از زیارتم اگر چه بی لیاقتم در آرزوی دیدنت من عاشق زیارتم