شب تاسوعا - محرم 96 - مهدی میرداماد

روضه - اگر شبی ز جمالش نقاب بردارد فلک نگاه خود از آفتاب بردارد اگر که قطره ای از آب مشک او برسد خدا ز اهل جهنم عذاب بردارد به غیر نام ابالفضل هیچ نامی نیست که این چنین ز دلم اضطراب بردارد کسی که نقش نگینش حسین شد بی شک ز خاک علقمه باید رکاب بردارد به سنگ فرش حریمش هر آن که معتقد است اگر که آب بریزد گلاب بردارد قلم شده است دو بازوی او که در محشر بیاید و ز محبان حساب بردارد زمان زیاد نمانده برای شش ماهه خدا کند بتواند که آب بردارد برای بوسه ز چشمان ساقی سرمست ببین سه شعبه چگونه شتاب بردارد شاعر : محسن عربخالقی

روضه

پیش زمینه - آن که رفت و برنگشت ساقی حرم نبود آن که رفت و برنگشت ابروی آب بود ساقی العطاشا ابالفضل تشنه با شتاب رفت ماه بی نقاب رفت ماه مثل نور از پیش آفتاب رفت تشنگی خیمه را آخرین جواب رفت تیر ها که آمدند زخم از حساب رفت تیر ها که آمدند کودک رباب رفت آبروی مشک نه آبروی آب رفت

زمینه - اقتربت الساعه قیامت دور و برت با یه بدن بی جون دارم میام بالا سرت و ان شق القمر پیش علقمه افتادی روی پای فاطمه اهل حرم دارن میگن با دلای بی تاب برگرد حتی شده بی دست پاشو حتی شده بی اب برگرد ساقی حرم کجایی و انقطع الرجایی ای قمر خوش سیما داداش چقدر در هَم شدی سرو رشید خیمه شبیه قدم خم شدی مثل قلب من فرق تو دو تاست هر جای تنت جای نیزه هاست داری با هُرم این روضه میزنی اتیشم پاشو پیر شدم از داغ اکبر پیر تر از این میشم پاشو ساقی حرم کجایی و انقطع الرجایی خونِ روی چشمات و با گریه هام پاک میکنم با دست خود دارم دو دستت و خاک میکنم زخمات وا شده غرق خون شدی سر دار حرم تیر بارون شدی تو میری و بی تو عباس کار حرم میشه دشوار عاقبت من گودال و عاقبت زینب بازار ساقی حرم کجایی و انقطع الرجایی

نوحه - ای ساقـی لب تشنگان، ای جـان جانانم سقّای طفلانم داغت شکسته پشت من، ای راحت جانم سقّای طفلانم من بـی‌برادر چـون کنم بـا این سپـاه دون در دامـن هامـون بینـم تـو را در ابــر خـون ای مـاه تابـانم سقّای طفلانم خواهـم بـرم در خیمه‌گه، ای گل تن پاکت این جسم صدچـاکت ممکـن نبـاشد «یا اخا» محـزون و نـالانم سقّـای طفـلانم برخیـز و ای جــان بـرادر کـن علمـداری بنمـا مـرا یـاری بی تـو غـریب و بی معیـن در این بیابـانم سقّـای طفـلانم

واحد - شیر بی باک علی رفت به میدان و چو طوفان همه شیران و یلان را چو پر کاه به یک آه و ناگاه به هم ریخت و شد ساقی دلخواه حسینی که همه دلخوشی ماه بنی هاشمیان حضرت سلطان یل میدان بلا بود چه ماهی شه پیکار و جهان دار و سپهدار و یل حیدر کرار و علم گیر و علمدار و زده گردن بسیار و به یک حمله خون بارو ابالفضل همان مرد دلاور پسر حضرت حیدر که ز جا کنده در قلعه خیبر و نگو ماه که از ماه فراتر و نگو چشم بگو تیزی خنجر و نگو دست بگو زور دو لشکر که شده ذکر لب قاسم و عون و علی اکبر همه عشق برادر پسر شیر عرب دشمن شب عاشق خورشید نسب وقت غضب قبضه شمشیر به کف وقت سخن داشت به لب نقل و رطب حضرت زینب همه جا بود دعاگوی ابالفضل علمدار همانی که زده یکسره از میسره تا میمنه او یک تنه به به به چنین هیمنه ای آینه بنگر به تن او دم شب شکن او به برق بدن او به لحن سخن او و به خونی که شده رود فرات دهن او و شده جوشن صد پاره او هم کفن او و قسم می خورم اصلا به همان نور جبینش و به آن برق نگینش و به شق القمر و قطع یمینش و به باور و یقینش که شده قوت دینش و به آن خنده ناز نمکینش و قسم میخورم اصلا به همان زخم به ابروش به بازوش به آن عطر خوش جوشن و گیسوش که مدهوش شده عالمی از بوش به ابرو و به بازو و به گیسو و بر و روی ابالفضل علمدار قسم ماه محرم و غمش دلخوشی ماست و این لطف خود حضرت سقاست که در سینه ما شور گل فاطمه بر پاست چه زیباست و زهراست که در مجلس ما آمده از بس که غم حضرت عباس در اینجاست شاعر : محسن کاویانی

دودمه - ای اهل حرم میر و علمدار نیامد سقای حسین سید و سالار نیامد علمدار نیامد

شور - با پرچم روضت آقا عمریه که مأنوسم من تو عالم رویا هر شب شیش گوشتو می بوسم من با گریه بر تو آقا من طیب و طاهر میشم وقتی که تو روضت میام انگاری که زائر میشم دلم مبتلای تو سرم خاک پای تو میخوام باشم اربعین کربلای تو خون خدایی اباعبداللهی تو دلربایی اباعبداللهی آقای مایی اباعبداللهی فرمانروایی اباعبداللهی روحی فداک حسین مالی سواک حسین والله که جز راه تو بن بست بقیه راها دست من و دامان تو فقر من و لطفت شاها دور تو همیشه سائل کار تو همیشه احسان شور تو همیشه شیرین ذکر تو همیشه طوفان منم مسکین و گدا تویی مصباح الهدی توی روضت مردن و میخوام از خدا فیض مدامی اباعبداللهی ختم کلامی اباعبداللهی انت الامامی اباعبداللهی عالی مقامی اباعبداللهی

روضه پایانی