عید غدیر 99 - محمدحسین پویانفر

شعرخوانی - توان بخشیده ذکرت هر مریض ناتوان را هم زبان درد دل دادی زبان بی زبان را هم گواهی داده رد الشمس تکوین است در مشتت برای چهار رکعت میزنی برهم زمان را هم برایت سوختم خاکستر من آبرویم شد به زیر دین خود آورده ام آتش فشان راهم ضرر اینست که در پای عشقت بی ضرر باشم سراسر سود خالص کرده ای حتی زیان را هم برای ایلیا انجیل افتادست بر سجده چگونه بنده خود کرده ای نصرانیان را هم من از سلمان سیصد ساله فهمیدم جوانی را که پیر عشق میسازد ولایت هر جوان را هم عجب خیریه ای داری به روی شانه ات مولا شریک کار خیرت کرده ای خرما و نان را هم موذن بی علی تکبیر نه.تکفیر میگوید همیشه نام تو توحید می‌بخشد اذان را هم نجف آمد به میدان کعبه هم مایل بسویش شد نشانی داده ای با قبه ات سنگ نشان را هم تو دستت بر سر هرکس که آمد سقف امنی شد به سلطانی رساندی قنبر بی خانمان راهم صبوری پای صبرت زانوی شاگردی اش را زد گلویت نرم کرده از خجالت استخوان را هم همینکه رفت زهرا زود پیرت کرد هجرانش به سوگ این خزان آورده ای عمری خزان را هم

سرود - ای دل اگر عاشقی، در پی دلدار باش پشت در خانه حیدر کرار باش جان بده پای علی، میثم تمار باش خسته نشو در بزن، عاشق این کار باش دل بکن و دل بِبُر، از همه الا علی جان علی فاطمه، هستی زهرا علی ماکو ولی، الا علی مولا علی، مولا علی می‌گذرد روز و شب، زندگی‌ام با علی بنده یا هو شدم، بنده مولا علی عرش خدا کرده است، شهر نجف را علی فاضل و افضل علی، عالی و اعلی علی دل بکن و دل ببر از همه الا علی جان علی فاطمه، هستی زهرا علی ماکو ولی، الا علی مولا علی، مولا علی باید که تو را حضرت منان بنویسد در حد قلم نیست که قرآن بنویسد هر دستِ گدایی که به سوی تو دراز است مفهوم قنوتی است که در بین نماز است سمت حرم تو است، دلم باز روانه ای تیر غمت را دل عُشاق نشانه ماکو ولی، الا علی مولا علی، مولا علی