شهادت حضرت حمزه و وفات حضرت عبدالعظیم حسنی، مهدی رسولی

مرغ درمانده ام و بال و پرم افتاده /قرعه ی خون جگری بر جگرم افتاده /معصیت ریشه ی ایمان مرا سوزانده /بی سبب نیست ز شاخه ثمرم افتاده / یک نفر نیست به داد منِ تنها برسد /آنقدر دام گنه دور و برم افتاده /دیر شد، آخرِ عمری به خودم آمده ام /وسط معرکه دیدم سپرم افتاده / همه ی دار و ندار دل رسوای من است /این دو تا قطره که از چشم ترم افتاده / حب زهرا من خسران زده را آدم کرد /بر زبان همه حالا خبرم افتاده / دلخوشم سائلم و ریزه خور پنج تنم /روزی ام دست خدایان کَرم افتاده /بی سبب نیست به لب "ناد علی" می خوانم /به سرم شور نجف، شور حرم افتاده /هر شب جمعه دلم سوخت از آن روزی که /سوی شش گوشه ی دلبر نظرم افتاده /روزی ام کرب و بلا نیست ولی شکرِ خدا /به سوی مجلس روضه گذرم افتاده /مادری موی پریشان به حرم آمد و گفت /خنجری کُند به جان پسرم افتاده

گمان نمی کنم این روحِ پیکرم باشد /تنی که مُثله شده در برابرم باشد /بدن مگر بدن کیست این چنین شده است /اگر خدای نکرده برادرم باشد /چرا عبای پیمبر نمی گذارد تا /دوباره روشنی دیده ی ترم باشد /فدای خواهر مظلومه ای که نالان گفت /کنار کشته ی گودال، مو پریشان گفت /گمان نمی کنم این زیر نیزه افتاده /حسین فاطمه یعنی برادرم باشد /کفن که نیست، عبا نیست، بوریا هم نیست /بد است بی کفن این مرد محترم باشد

از اُحُد آید ندا واویلتا وا حَمزَتا /شهر پیغمر شده ماتم سرا وا حَمزَتا /هم برادر، هم عمو، هم تکیه گاهش کشته شد /خون شد از غم قلب ختم الانبیا وا حَمزَتا /قطعه قطعه، پاره پاره، اربا اربا، چاک چاک /پیکرش افتاده روی خاک ها وا حَمزَتا /تا نیفتد چشم خواهر بر جراحات تنش /بر رویش انداخت پیغمبر عبا وا حَمزَتا /خواهرش جسم برادر را ندید از حال رفت /شد اُحُد از ناله هایش کربلا وا حَمزَتا /فاطمه بعد از پدر با پهلوی بشکسته اش /در کنار قبر او می زد صدا وا حَمزَتا /تو نبودی ای عمو بر صورتم سیلی زدند /پیش چشم شوهرم در کوچه ها وا حَمزَتا /کاش بودی ای عمو تا باز می کردی طناب /بین دشمن از دو دست مرتضی وا حَمزَتا