شب هشتم محرم 1400 - محمدحسین پویانفر

روضه - دگر بر چهره ی ماهت قمر بودن نمی آید به من انگار باباجان پدر بودن نمی آید خیالش هم نمی کردم که از تو اینقَدَر ریزد به قد و قامت تو مختصر بودن نمی آید صدایت سوی چشمم بُرد و بابا بر زمین خوردم که بر این پیر تنها بی پسر بودن نمی آید تو را این سو و آن سو باد دارد می برد با خود عزیز من به تو مانند پَر بودن نمی آید برای اولین بار است می خندند بر بابا به من در پیش لشکر خون جگر بودن نمی آید مرا عباس آورد و مرا زینب به خیمه برد به بابای غریبت درد سر بودن نمی آید بمان ای غیرتی اینجا که بر ناموس این خیمه میان قاتلانت در به در بودن نمی آید عصایم شانه ات بود و عصایم بر زمین افتاد به این دست شکسته بال و پر بودن نمی آید خدایا زحمت من را چه بد پاشیده اند از هم به تو اصلاً به زیر دِشنه و تیغ و تَبَر بودن نمی آید تو را باید که از دست سپاهی جمع سازم آه ز من دنبال تیغ صدنفر بودن نمی آید سرت را خوب شد نگذاشتم با نیزه بردارند به ما در بینشان دنبال سر بودن نمی آید

واحد - بی تاب بی تابم بیا و دریابم جوونی من به فدات جوون اربابم امید نا امیدیِ ز پا افتاده ها آقا به سوی روی تو پهن است همه سجاده ها آقا به پیش پایت افتاده سر دلداده ها آقا شدن محو اذان تو موذن زاده ها آقا بر قلب ما حاکم تویی یکتایی دائم تویی نمونه ی برابر ماه بنی هاشم تویی مقام سینه زن های عزای اعظمت بالاست و دنیای که در آن من زیارت کردمت بالاست تو پایین پایی و هرچه به زیر مقدمت بالاست ای آقازاده ی ارباب همیشه پرچمت بالاست محشر قیامت میکنی دل غرق حیرت میکنی نوبت ارباب نشود از بس شفاعت میکنی تو پیش از خلقت دنیا به دنیا سروری کردی دلیرانه شدی مبعوث عجب پیغمبری کردی به جولانگاه عاشورا دوباره حیدری کردی عجب نام آوری کردی چه فتح خیبری کردی دست همه بر دامانت مدح تو گفته دشمنت دل برده از قلب حسین الله اکبر گفتنت

واحد - دنبالت میگردم خونه به خونه؛ از عشق کربلات گشتم دیوونه! همونطوری که تشنه پی آبه؛ تموم حاجت نوکر اربابه! ارباب انتظار سخته منم دل دارم؛ هرکیو دیدم کربلا رفته باشه باشه منو نبر حسین به کربلات ؛حق داری آقا باشه میرم دور میشم از جلو چشات؛ حق داری آقا باشه دیگه لال میشم از شور و شین؛ حق داری آقا باشه دیگه نه من نه بین الحرمین؛ حق داری آقا اللهم ارزقنا قبر شش گوشه؛ اللهم ارزقنا قبر شش گوشه حسین