شب پنجم محرم 1400 - محمدحسین پویانفر

روضه - ملاک داغ حسین و عیار غم حسن است حسن شبیه حسین و حسین هم حسن است حسین گفت اَخی خیرُ منی و دیدم تمام عمر جلوتر به یک قدم حسن است همیشه او به گدا کمتر از حسن می داد که خلق ثبت کند صاحب کرم حسن است کریمیِ حسن است این که مرثیه گفتند در اصل بانیِ شعر محتشم حسن است هر آنکه شد حسنی میشود حسینی پس ببین که ریشه ی هفتاد و دو علم حسن است حسین نهی به قاسم دهد حسن دستور چه خوب گفت که سلطان محترم حسن است تمام آرزوی نقره کارها این است زمان آن برسد نقش هر قلم حسن است نوادگان حسن صاحب ضریح شدند فقط به خاطر زهراست بی حرم حسن است شهید آب حسین و شهید آب حسن قتیل تیغ حسین و قتیل سَم حسن است

واحد - بگذار تا که شیر جمل را نشان دهم تا نعره ی امیر جمل را نشان دهم شمشیر بی نظیر جمل را نشان دهم عمه به روم سنِ کمم را نیاوری عباس میشوم علمم را بیاوری عمه گریست این همه پرپر نزن نشد ناخن مزن به گونه و بر سر نزن نشد حرف برادر است به خواهر نزن نشد با دست بسته سنگ به آیینه ات نکوب اینگونه پیش من به روی سینه ات نکوب زینب اگرچه دست پسر را مهار کرد از بس که داد زد ز بس که هوار کرد دستش کشید سمت عمویش فرار کرد وقتی رسید تیغ حرامی به او گرفت جای عموش نیزه ی شامی به او گرفت