شب چهارم محرم 1400 - محمدحسین پویانفر

روضه - ای جان مسیح را مسیحا خیر العمل خدای اعلا صد جلوه ی عزت تو امروز صد جلوه ی عزت تو فردا خادم به تو انبیا یکایک زائر به تو ایزد تعالی هر دل به ولای تو مبارک هر خانه به نور تو تعالی از خون بشود نماز باطل از خون تو شد نماز احیا اسلام محمد و علی شد با خون گلوت مُهر و امضا دستی که ز تو جداست مسکین دستی که گدای توست دارا هر غصه کند فسرده ما را غیر از غم تو که ساخت ما را سینه زنه تو عزیزِ زینب گریه کنه تو عزیزِ زهرا جز گریه برای غربت تو خیری به خدا نداشت دنیا هر خاک حرام باد ما را جز تربت کربلات آقا چیزی که نمانده تا به عاشور یک کرب و بلا ببر تو ما را لبهای تو تشنه ی فرات و لب تشنه ی تو هزار دریا ای وای در آن غروب دلگیر با خواهر تو نشد مدارا بانوی قبیله را کشاندند اوباش میان جنگ و دعوا آن دیده ی خون گرفته ی تو خیره طرف خیام زنها آنقدر سنان فرود آمد تا رفت تنت به نیزه بالا خنجر ز تو می گرفت اجازه گفتی که بِبُر بُرید در جا

واحد - من حر آزادم من دل به تو دادم سرم رو بالا میگیرم چون رو پات افتادم بیا و در یَم عشقت زلالم کن حلالم کن برای توبه کارانت مثالم کن حلالم کن مهیای تماشای وصالم کن حلالم کن منم شرمنده ی زهرا حلالم کن حلالم کن هستی تو کاشف الکروب آقای محبوب القلوب پرده بپوشون رو بدیم مظهر ستار العیوب جانم حسین کشانده قلب عاشق را شمیم شاخه ی یاست بدی کردم تو بخشیدی فدای اوج احساست مَلِکِ الناس اِلهِ الناس فدای سوره ی ناست بده اذنم که خَم گردم ببوسم دست عباست شاه قتیل العبرات صدها چون من آقا فدات دنیا همه فهمیده است تنها تویی راه نجات جانم حسین شب عفوِ شب توبه شب رحمت شب جمعه یه حال دیگه ای داره توی روضت شب جمعه خدا میبخشه زُوارُ چقدر راحت شب جمعه ایشالله که حرم میشه بازم قسمت شب جمعه دلم پر از شور و نواست شب های جمعه کربلاست نه انبیا و اولیا زائر تو خوده خداست جانم حسین