ولادت حضرت معصومه (س) 97 - منصور ارضی

مدح - جویم از طبع خود مناعت را صانعم داد این صناعت را ریزد از آسمان برایم رزق نکنم صحبتی قناعت را با تمام بضاعت المزجات از رضا خواستم بضاعت را میکنم مدح آن که در عالم به نمایش گذاشت طاعت را حج او کعبه خراسان بود در خودش دید استطاعت را روز نهضت نیاز لحظه رسید حق عطا کرد روز و ساعت را اقتدا بر قیام زهرا داشت ای بنازم چنین شجاعت را کیست معصومه مظهر توحید ذختر ماه دختر خورشید بانویی که مثال زینب شد آبروی تمام مکتب شد در مرام و قیام و راه و روش وامدار رییس مذهب شد در غیاب امام خود بانو نکته دان تمام مطلب شد بس که معصوم بود معصومه ثانی فاطمه ملقب شد بیت موسی ست طور سینایش در همین خانه او مهذب شد همچو زهرای مرضیه جبریل با دل حضرتش مصاحب شد مأمنش آستان بیت رقیع محرم دوست هر دل شب شد کیست معصومه مظهر توخید دخر ماه دختر خورشید ...

مناجات - تو را قسم به نگاهت نیفتم از چشمت به برق چشم سیاهت نیفتم از چشمت قدم قدم ز شما دورتر شدم ، حالا نشسته ‎ام سر راهت نیفتم از چشمت چو دل ز غیر بریدم تو وا کنی آغوش من و امید پناهت نیفتم از چشمت نی ‎اَم چنان شهدا رو سفیدِ تو اما منم غلام سیاهت نیفتم از چشمت رها مکن به خطایم هدایتم با توست مگو بمان به گناهت نیفتم از چشمت مرا جدا مکن از اشکِ روضه ‎ی ارباب فدای ناله و آهت نیفتم از چشمت به اشک صبح و مساءت به دیدگان تو مرا کمی ست شباهت نیفتم از چشمت کنون قریب هزار و چهارصد سال است به قتلگاه ست نگاهت نیفتم از چشمت قسم به روز نجات اسیری زینب مرا بخوان به سپاهت نیفتم از چشمت به سمت کرب و بلا هر سحر سلامم باد در انتظار پگاهت نیفتم از چشمت