شهادت امام جعفر صادق (ع) 95 - محمدحسین پویانفر

روضه - دارم هوای تربت شیخ الائمه چشمم به دست رحمت شیخ الائمه منت خدایی را که ما را خلق کرده از خاک پای حضرت شیخ الائمه اسلام ناب جعفری سرمایه ی ماست جانم فدای نهضت شیخ الائمه شاگردهای مکتبش روزی گرفتند از بحث و علم و حکمت شیخ الائمه هرکس نمازش را سبک دارد بداند بی بهره است از رحمت شیخ الائمه‌ " کونوا لنا زینا " ولی ای وای بر من یک عمر گشتم زحمت شیخ الائمه با این که سربارش شدم دیدم کریم است آقا شدم با عزت شیخ الائمه می چسبد آخر یک جهادی در مدینه خادم شدن با دعوت شیخ الائمه یک روز " دسته " می برم در کوچه هایش تحت لوای " هیئت شیخ الائمه " وقتش رسیده باز هم روضه بخوانم از دردها و غربت شیخ الائمه دیروز حیدر دست بسته ... بی عمامه ...‌ امروز آمد نوبت شیخ الائمه پای برهنه پشت مرکب ها دویدن ...‌ ... برده توان و طاقت شیخ الائمه بر مو سفیدان ناسزا گفتن روا نیست کردند هتک حرمت شیخ الائمه صاحب عزای روضه های کربلا بود در روضه خم شد قامت شیخ الائمه شکر خدا که دخترش اینجا ندیده در بین مقتل غارت شیخ الائمه شکر خدا که اهل بیتش را نبردند بازی نشد با غیرت شیخ الائمه

زمینه - میون اذکار دعا میکردی با دل غمبار دعا میکردی وقتی که فصل زیارت میشد برای زوار دعا میکردی بوده ذکر لب های تو این ذکر جلی اِغفِر زَوارَ قَبر حسَینُ ابنُ علی با چشم خونبار دعا می کردی روزی هزار بار دعا میکردی عزای جدت که بر پا میشد برا عزا دار دعا میکردی دعای روز و شب های تو یاربنا وَ ارحَمْ تِلکَ الصَّرخَةَ الّتی کانَت لَنا زمان افطار دعا میکردی با حالتی زار دعا میکردی برای هر کس حسینی میشد همیشه بسیار دعا میکردی دعای روز و شبهای تو یا ربنا وَ ارحَمْ تِلکَ القُلوبَ الّتی جَزِعَتلَنا

واحد - سهم شیعه اشک و آه آتشینه غصه در دل دارد از شهر مدینه صادق آل پیمبر گشته مسموم سوزد از پا تا سرش از زهر کینه دارد امشب روی لبها زمزمه ناله های فاطمه یا فاطمه یابن زهرا صادق آل عبا بردن او را دست بسته مثل حیدر بی عمامه پا برهنه حال مضطر بین کوچه تا زمین می خورد آقا ناله می زد وای مادر وای مادر نیمه شب وحشیانه آمدند ظالمانه خانه را آتش زدند یابن زهرا صادق آل عبا کوله بار غم به دوش خود کشیده در مدینه لحظه ای خوشی ندیده این همه بی احترامی و جسارت ناسزا زخم زبان طعنه شنیده پشت مرکب جان رسیده بر لبش روضه خواند یاد عمه زینبش یابن زهرا صادق آل عبا لحظه های آخرش با دیده تر روضه خوان شد بر حسین غریب مادر با لب تشنه سر او را بریدند بین قتلگه به پیش چشم خواهرش وا حسینا روی نی رفته سرش وا حسینا پاره پاره پیکرش یابن زهرا خامش آل عبا

واحد - در می زنم کــــه سائل این خانه ام کنی دل بــــــــاختم که با همه بیگانه ام کنی هر شب ستاره ریخته ام تا شبی چو ماه خود را چراغ کلبه ویرانه ام کنی عمری بـــه گرد شمع وجود تو گشته ام تــــــــــا شعله ای ببخشی و پروانه ام کنی من تشنه تو دریا من تشنه تو سقا من بنده تو مولا من بنده تو آقا خـــــــود را تمام عمر، به دیوانگی زدم تنهــــــــــا به این امید که دیوانه ام کنی چشمی به من گشا که به قدر بهشت هم فارغ ز جام و ساقی و پیمانه ام کنی فرزانه آن کسی ست که دیوانه تو شد دیوانگی ببخش که دیوانه ام کنی غلاده ام به گردن و زنجیر محکمش در دست تُست تا سگ این خانه ام کنی