شهادت امام جعفر صادق (ع) 99 - محمدحسین پویانفر

روضه - به نام آنکه پُر کرده جهان از قالَ صادق ها به نام آنکه می رویاند از جانها شقایق ها به نام آنکه از دلهایِ سنگی ساخت عاشق ها که می گردند از نورش مخالف ها موافق ها به نامِ حضرت صادق دلت را روضه مهمان کُن چراغِ اشک روشن کُن بقیعش را چراغان کُن ندیده حکمت از درسش حکیمی اینچنین چون او ادیبی یا طبیبی یا علیمی اینچنین چون او ندیده دل صراط َالمُستقیمی اینچنین چون او حلیمی یا رحیمی یا کریمی اینچنین چون او سفارش های او شرحِ کلامی از کمالِ اوست سفارش های او راهِ رسول الله و آلِ اوست سفارش می کند بارِ فقیران را زمین مگذار سفارش می کند در راهِ محرومان قدم بگذار سفارش می کند دل را به تدبیر خدا بسپار سفارش می کند هرگز نمازت را سبک مشمار سفارش کرد ما را تا ادا سازیم دینش را به ما بخشید بعد از خود حسینم وا حسینش را زیارت نامه های ما زیارت نامه های اوست عزاداریِ ما میراثی از رسم عزای اوست تمام گریه های ما کمی از های هایِ اوست شلوغیِ حرم ها از حدیثِ کربلای اوست خودش فرمود صدها حج فقط اجر سلامِ ماست ثواب یک سلام ما شب قدر امام ماست به روضه می کشد آقا همیشه منبر خود را به پای ناله سوزانده تمام حنجر خود را میانِ گریه می بیند همانجا مادر خود را ببین خرجِ عزا کرده دعای آخر خود را چنان نالید در عمرش صدایش مثل زهرا سوخت خدایا خانه یِ او در هجوم بی حیاها سوخت چرا در بِین این مردم کسی در فکرِ حالش نیست به فکر مو سپیدی اش به فکر سن و سالش نیست به یاد کودکانِ بی کَسَش فکر عیالش نیست چرا این شعله های در به فکر دست و بالش نیست کسی او را نمی گوید عصای خویش را بردار بیا از بِینِ شعله بچه های خویش را بردار زمین اُفتاد رحمی کن ببین زانوش زخمی شد محاسن وای خاکی شد ولی اَبروش زخمی شد زمین اُفتاد و یاد عمه جانش روش زخمی شد مکش اینگونه در کوچه مکش پهلوش زخمی شد زمین اُفتاد و با نیزه کسی اما نَزَد او را زمین اُفتاد و شُکرش که کسی با پا نَزَد او را شاعر : حسن لطفی

تک - به لحظه بریدن سرت آه میکشم برای پاره های پیکرت آه میکشم به اشک و ناله های خواهرت آه میکشم برای ضجه های مادرت آه میکشم از گودال صدا میاد شمر داره کجا میاد خولی داره واسه چی سمت قتلگاه میاد حسین آه برا بریدن سر از قفا آه میکشم وقتی که میزدی تو دست و پا آه میکشم برا صدای آه بچه ها آه میکشم برای طفل پشت خیمه ها آه میکشم از خیمه صدا میاد خصم بی حیا میاد داره آه و ناله ناموس خدا میاد حسین آه

روضه - من کجا کوچه و بازار کجا من کجا مجلس اغیار کجا وارد شام خرابم کردند خوب از غصه کبابم کردند خارجی زاده خطابم کردند وارد بزم شرابم کردند ناله ها تا به ثریا می رفت خیزران بود که بالا می رفت

واحد - بر مزاری که مهدی کند روضه خوانی ای دریغا نه شمعی نه یک سایه بانی ای وای ای وای از غربت بقی صحن خالی و خلوت بقی غم میبارد از تربت بقی عجل عجل یا صاحب الزمان میدویدی شبانه بدنبال مرکب گریه کردی به حال پریشان زینب مثل زینب دست تو بسته شد حرمتت در کوچه شکسته شد رشته صبر تو گسسته شد واویلا واویلا علی الغریب مرحمی نیست جراحات روی تنت را دشمنت دید دمادم زمین خوردنت را آتش از خانه ات زبانه زد در کوچه تو را بی بهانه زد بر شانه تو تازیانه زد واویلا واویلا علی الغریب