شهادت امام جعفر صادق (ع) 93 - محمود کریمی

شعرخوانی و روضه - کویر تشنه شده قلبم ای سحاب بیا تمام زندگی ام بی تو شد سراب بیا هزار جمعه گذشت و نقاب نگشودی به جان فاطمه این جمعه بی نقاب بیا مباد آن که بیایی و مرده باشم من شتاب کن که عجل می کند شتاب بیا گذشت عمر و ندیدم تو را به بیداری کرامتی کن و امشب مرا به خواب بیا گناه من ره دیدار بسته بر رویت تو بهر دیدن من از ره ثواب بیا غروب جمعه شود بی تو روزهای دلم به صبح جمعه من همچو آفتاب بیا به دردهای به حیدر نگفته زهرا به ناله های سحر گاه بوتراب بیا به سینه ای که شکسته از سم ستور قسم به صورتی که شد از خون سر خضاب بیا

غزل و روضه - آن ها که خاک را به نظر کیمیا کند آن هایی اند که از دل کرده اند باورش شد راهی بهشت به قول امام خود آن کس که روضه خواند دمی در برابرش دست ستم چه ها که به شیخ الائمه کرد آتش کشید شعله ز بیت مطهرش هر چند شعله از در و دیوار سر کشید هر چند پا برهنه کشیدند از درش هر چند اهل خانه او ناله میزدند اما ندید ضربه سیلی به همسرش هر چند پشت مرکب دشمن پیاده بود طفلش کتک نخورد دمی در برابرش آتش گرفت درب و فقط سوخت ساعتی آتش نرفت جانب دامان دخترش طفلش اگر به پشت سرش ضجه می کشید آیا رسید دست پلیدی به معجرش من روضه از زبان خودش فاش می کنم آن روضه ای که گفت حسین است و خواهرش کشتی شکست خورده طوفان کربلا در خاک و خون فتاده به گودال لنگرش بودند دیو و دد همه سیراب و می مکید از تیغ کند قاتل خود اب حنجرش اهل حرم دریده گریبان گشوده موی قاتل نشسته بود ولی روی پیکرش ای وای من که قاتل او پاک می نمود با موی خاکی شه لب تشنه خنجرش شد آفتاب روز دهم رنگ ارغوان آن لحظه ای که رفت روی نیزه ها سرش

زمینه - دلم خونه از زمونه که دشمن اومد شبونه پیاده من او سواره شدم تو کوچه روونه به یاد غربت مادر چشام اشک می بارید جلو چشماش علی رو بردن و مادر میدید من صادقم نسلم حیدریه من غربتم ارث مادریه شب تاره بی ستاره دره خونه پر شراره مدینه اتیش اورده دره این خونه دوباره به یاد رد خونی که روی خاکا افتاد گل یاسی که توی کوچه ها از پا افتاد یا فاطمه ذکر اخرمه روی سرم دست مادرمه با این حالم سن و سالم شده زخمی پر و بالم نداره دشمنم رحمی به حال اهل و ایالم به یاد خیمه هایی که هنوزم میسوزه دلم امشب مثه ماهه محرم میسوزه من راوی روضه های حسین من زائر کربلای حسین نوح الائمه گفت نوحوا علی الحسین نوحوا علی الغریب نوحوا علی الشهید نوحوا علی القتیل نوحوا علی الذبیح نوحوا علی العطش نوحوا علی القمر نوحوا علی الرضی نوحوا علی البنات نوحوا علی الخیم نوحوا علی الحرم نوحوا علی الحسین کشتی شکست خورده طوفان کربلا

واحد - بگذارید که از خانه عبا بردارد لااقل رحم نمایید عصا بردارد بگذارید در این حلقه دود و آتش طفل ترسیده از این معرکه را بردارد رمقش نیست ولی میرود و می خواهد که قدم یاد غم کرب و بلا بردارد آخرین روضه او روضه گودالش بود وقت آن است به لب بانگ عزا بردارد وای حسین تشنگی بود و لبی چاک و تنی خاک آلود لشکری حلقه زده رسم حیا بردارد هر کسی آمده یک تکه بگیرد بکشد بیشتر تا که تنش زخم جفا بردارد زجرکش می کند این قاتل خنجر در مشت کاش میشد که از این حنجره پا بردارد

شور - در هوای تو من هواییم، تو شهید و من کربلاییم در مسیر عشق من ولایی ام، با اشاره ات من خدایی ام آه بی تاب از زیارتم، اگر چه بی لیاقتم در آرزوی دیدنت، من تشنه شهادتم آه بیا نگار آشنا، شب غمم سحر نما مرا به نوکریه خود،تو مفتخر نما یه شه وفا، معدن سخا میکشی مرا میکشی مرا یا حسین غریب مادر تویی ارباب دل من یه گوشه چشم به تو بسته واسه حل مشکل من