شب بیست و هفتم ماه رمضان 1400 - میثم مطیعی

شعرخوانی - امام ، رو به رهایی ... عمامه روی زمین قیامتی شد - بعد از اقامه - روی زمین خطوط آخر نهج البلاغه ریخت به خاک چکید خون خدا در ادامه روی زمین … خودت بگو ، به که دل خوش کنند بعد از تو گرسنگان «حجاز» و «یمامه» روی زمین زمان به خواب ببیند که باز امیرانی رقم زنند به رسم تو نامه روی زمین: «مرا بس است همین یک دو قرص نان ز جهان مرا بس است همین یک دو جامه روی زمین...» تو رفته ای و زمین مانده است و ما اینک و میزهای پُر از بخشنامه ... روی زمین! شاعر : دکتر محمدمهدی سیار

زمزمه - روی دستم، نفس نفس نزن چو ماهی فدای تو شوم الهی تو مرد آخر سپاهی پر کشیدی، ز دست من کبوترانه تو و عروج عاشقانه من و غم تو جاودانه قهرمان کوچک من مرو از سپاه بابا رسیده به آسمون خون تو مثل آه بابا «گل سرخ پرپر من، پر مزن برابر من» ظهر محشر، به تاب و تب دل رباب است درون خیمه قحط آب است دل فرشتگان کباب است رفتی آخر، بهانه‌ی عمو گرفتی به مشک پاره خو گرفتی ز گریه آبرو گرفتی ببرم برای مادر بدن تو یا سرت را؟! دل من بهانه کرده خنده‌های آخرت را «گل سرخ پرپر من، پر مزن برابر من» ای شهادت، دلم به دست تو اسیره بی کربلا داره می میره منو ببر که خیلی دیره راهی ام کن، که چشم خیس من به راهه اگر چه روی من سیاهه کی گفته آرزو گناهه آخرش با دست مجروح دستمو می گیره رهبر می بینم کنار او امامو لحظه‌ی آخر «آبروی ما ولایت آرزوی ما شهادت» شاعر : میلاد عرفانپور

روضه - راهم بده آقا، با گریه در زدم دست منو بگیر، من می‌دونم بدم من بشر حافی‌ام، دلخون و سر به زیر رو برنگردونی ازم، حالا که اومدم سلام، باب الحوائج همه سلام، غریب آل فاطمه ببین دلم برات پر از غمه، سلام آقای من برام رقم بزن هر چی مقدره داره تموم میشه شبای آخره تا هیچ کی ناامید، از پیش تو نره امید من به روضه‌ی، موسی بن جعفره خدا قسم به سجده‌های آخرش قسم به اشک چشمای ترش ردم نکن تو رو قسم، به اشک دخترش خَلِّصنی یا ربه، نوای رو لبش آزار و اذْیَته، افطار هر شبش خسته شده دیگه، از غصه و محن دردِ شکستگی داره، چون مادره حسن خدا کبوتری که خونیه پراش گمون کنم شکسته ساق پاش خیلی دلش تنگه دم سفر، برای بچه‌هاش? حال و هوای ماست، غریب کاظمین گریه برای تو، گریه برا حسین تو هم غریبی و، دور از وطن آقا روضه‌ی داغ تو کجا، داغ حسین کجا؟ حسین میون قتلگاه کربلا شده تن مطهرش رها سرش پیش چشای خواهرش، خورشیده نیزه‌ها «حسین، غریب دشت کربلا»