شب بیستم ماه رمضان 1400 - محمود کریمی - ایام شهادت امام علی (ع)

شعرخوانی - عالم امشب سیه به تن دارد بس که داغ ابالحسن دارد داغ تنها سرِ شکافته نیست علی از داغ انجمن دارد داغ فقدان سید بَطحا داغ هر روز تازه زهرا داغ نیزه به قلب قرآن و وحیِ افتاده زیر پای جفا داغ رای مذاکرات سیاه چه صَلاحی که رفته در بی راه مکر بِن عاص و سادگی خواص که علی را نمود خلع سپاه سرِ نیزه که رحل قرآن شد وقت تضعیف مرد میدان شد آخرین ضربه های مالک بود اشعری شیر شد رجز خوان شد تیر قوم جمل کُشان یکسو زهر خشک مقدسان یکسو داغ شلاقِ داغ سلبِ امید داغ تسلیم نخبگان یکسو اشعثی فتنه در سپاه انداخت اشعری سنگ را به چاه انداخت در حقیقت به اسم خیر و صلاح اشعری جنگ را به راه انداخت شر شد و فتنه شد تلاطم شد امر مولا در این میان گم شد رشته افتاد دست جاسوسان اشعری انتخاب مردم شد اگر آن بزدلانِ در صفین جای تهدید جان حق یقین پیروی از امام میکردند وضع بسیار بود بهتر از این نه خوارج به عرصه آمده بود و نه امروز داعشی موجود نه حرم خانه‌ خدا میسوخت نه اثر بود از یهود و سعود پسر عاص راه را چرخاند همه را امت پیمبر خواند اشعری رامِ حرف زیبا شد تا که سُفیانی اش برادر خواند ابلهی در نشست نا فرجام با زبان و تبسمی شد خام حق مولا دوباره غارت شد حق مردم به باد رفت تمام آل سفیان کنون کم آورده پدرش را یمن در آورده آنکه میگفت جنگ در ایران حال قرآن به نیزه ها کرده جنگ ما جنگ بین فقر و غناست هر که با مرتضاست با فقراست دو سه تا ضربه مانده تا نصرت یمن امروز اشتر مولاست

روضه - صدا زد علی که بیرون برن بمونن کنارم بنی فاطمه فقط این میون کسی که باید با این ها بمونه علمدارمه ابالفضل من علمدار من توان سپاه حسین و حسن بیا مه جبین کنارم بشین بده جان بابا یه قولی به من بذار دستات و تو دست حسین همه هستی توست هست حسین تو تنهایاش تو اون تشنگیش امیدش به دست تو بسته حسین ابالفضل من علمدار من امیدم به دست تو پهلوون یادت باشه کار به هر جا رسید تا اخر کنار حسینم بمون ابالفضل من علمدار من نذاری به عشقت جسارت کنن نذاری یه وقت تا تو زنده ای همین کوفیا خیمه غارت کنن ابالفضل من علمدار من یادت باشه اب ابروی تو یادت باشه که خوده فاطمه تو اون لحظه ها روبروی تو حسینم بدون تو اون خاک و خون تو اتیش به قلب خدا میزنی یه روزی میاد غریب غریب توی خاک و خون دست و پا میزنی بگو دخترات محیا بشن که کعب نی از دشمنا میخورن تو اون ازدحام میاد خواهرت سرت رو جلوش از قفا میبرن

روضه و شعرخوانی - آسمان مات غم حضرت مولا شده بود چشم دل تنگ ترین مرد چو دریا شده بود چقدر چشم به بالای سرش می دوزد ذکر لب های علی مثل معما شده بود نان و خرمای خودش باز شده سهم یتیم باز هم نان و نمک روزی آقا شده بود روی لب هاش علی آیه غربت می خواند سالیانیست که بی فاطمه تنها شده بود عزم خود جزم نمود و طرف مسجد رفت او برای سفر عشق محیا شده وبد یک طرف دور و برش ناله مرغابی ها میخ در هم طرفی مانع مولا شده بود مسجد کوفه دلش وقت اذان میلرزید بین محراب علی خسته دنیا شده بود روی سجاده علی سجده آخر را رفت در دل عرش خدا هم همه بر پا شده بود از همان ضربه که فرق سر او را وا کرد بین محراب علی زخم دلش وا شده بود طرف خانه علی را به چه حالی بردند اشک در چشم حسین پشت حسن تا شده بود زینبش زد به سر و ناله یا زهرا زد و تداعی به نظر غربت فردا شده بود غربت کرب و بلا غربت تل و گودال که در آن تنگی جا جمعیتی جا شده بود بی هوا از پس و پیش آمده و ضربه زدند سر یک پیروهن پاره چه دعوا شده بود بعد از این که سر او را به سر نیزه زدند لشکری حمله ور خیمه زنها شده بود یک نفر در میان گودال و صد نفر میزدند زینب را تیغ ها مانده بود در گودال با سپر میزدند زینب را هر چه او بیشتر نفس میزد بیشتر میزدند زینب را

نوحه - یتیما با ظرف شیر دره خونه‌ امیر غم رو شونه هاشون اشک چشماشون روی گونه هاشون ناله میکنن از غم باباشون اون‌که شب میومد تک و تنها روی شونش نون و خرما حالا فهمیدن که کی بوده اون که شب ها با حال خسته میومد با روی بسته حالا فهمیدن علی بوده اول مظلوم علی از حق محروم علی دلم شده پر امید شب وصالم رسید شب شب مراده انقدر نکن گریه دختر من اشک شوقه تو چشمای تر من فاطمم میاد دنبال من خبر داره از حال من امشب میاد به استقبال من به انتظارش بیدارم کنار این کوله بارم درد دلای چندین سال من اول مظلوم علی از حق محروم علی نور دل تنگ من پسر قشنگ من پیش من بیا تا بذارم امشب دستتو تو دست حسین و زینب تا حسینو یاری کنی براش علمداری کنی باید که آبروداری کنی هر جایی باشی کنارش که حتی با یک اشارش خونتو بر زمین جاری کنی