شب هفتم ماه رمضان 1400 - میثم مطیعی

مناجات - مرا به ابر ، به باران ، به آفتاب ببخش مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش دلم زبانه ی آتش ، دلم خرابه ی شام مرا به خاطر این خانه ی خراب ببخش ببین ! خرابی من از حساب بیرون است مرا بگیر در آغوش و بی حساب ببخش تمام عمر حواست به حال و روزم بود تمام عمر خودم را زدم به خواب ، ببخش اگر شکسته پر و روسیاه آمده ام مرا به نور حسین ابن آفتاب ببخش حسین گفتم و گفتی حسین عشق من است مرا به عشق عزیز ابوتراب ببخش همیشه جانب او گفتم "السلام علیک..." مرا به لطف فراوان آن جناب ببخش شنیده ام که تو با کودکان رفیق تری مرا به گریه ی شش ماهه ی رباب ببخش شاعر : ناصر حامدی

زمزمه - ای تشنه ی یک قطره آب ـ ماهی آغوش رباب آتش مزن بر دلم بی طاقتم کرده لبت ـ می میرم از تاب و تبت از خنده ی آخرت رفتی خداحافظ تو ای شیرین زبان بیرون خیمه آمده تیر و کمان علی لای لای ، لای لای بر رحل دستان پدر ـ قرآن شدی زیبا پسر ای غنچه ی پرپرم تیری رسیده با شتاب ـ داده تو را سه جرعه آب وای از دل اصغرم من مادر غمدیده ی آواره ام ـ در اعتکاف دائم گهواره ام علی لای لای ، لای لای

روضه حضرت علی اصغر (ع) و شعرخوانی - تلظی مکن نازنینم/ تلظی مکن جان بابا مبادا که دشمن ببیند/ تکان خوردن شانه ام را ببین بی تو تنهایی ام را/ ببین خم شده قامت من به خون تو دستم حنا شد/ علی اصغر ای زینت من تلظی مکن ای/ گل پرپر من یا باب الحوائج/علی اصغر من (لالایی، علی اصغر) چرا نازکای گلویت/ دگر جای بوسه ندارد شده موسم آن که خونت/ به عرش الهی ببارد تو ذبح حسینی که عطشان/ منا کرده ای کربلا را که گهواره ی خالی تو/تکان داده ارض و سما را مرا می کشد غم/ در این حال محزون که لبهای خشکت/ لبالب شد از خون (لالایی، علی اصغر) شده جلوه ی اسم اعظم/ به چشمان ناز تو پیدا تو سرّ حسینی که آمد/ برای شهادت به دنیا اگرچه که ششماهه باشی/ تو هفت آسمان را نشانی تو طفلی ولیکن شگفتا / که پیر همه عارفانی شبیهت ندیدم/ شهیدی به عالم تو را با دو دستم/ به حق، هدیه دادم (لالایی، علی اصغر) شاعر : میلاد عرفان پور