شب چهاردهم ماه رمضان 1400- محمود کریمی

مناجات - چه بهتر است ببخشم به لطف و احسانم چگونه جسم ضعیف تو را بسوزانم اگر تو خالق خود را خدا نمیدانی منم خدا و تو را عبد خویش میدانم شرار قهر مرا آب بحر کافی نیست مگر ز اشک تو آبی بر آن بیفشانم تو غافلی و مرا لحظه ای نمیخوانی بیا منم که تو را سوی خویش میخوانم هزار بار شدم از تو خشمگین اما تو کیستی که ز تو انتقام بستانم به عزتم قسم ار سوی من بیایی باز تو را ز لطف در آغوش خویش بنشانم ز بس که اشک تو را دوست دارم از رحمت بلا دهم که تو را لحظه ای بگریانم هزار بار گنه کرده ای بیا یک بار بگو اِلهِ من العفو من پشیمانم ز سالها گنهت بگذرم به یک العفو ببخشم و به تو ثابت کنم که رحمانم

روضه - تنت وقتی که در تشییع با در ربط پیدا کرد مسیر روضه از اول به مادر ربط پیدا کرد تو را بر روی تخته پاره ای تشییع ‌کردند و به نوعی روضه با تابوت کوثر ربط پیدا کرد سه روز آنجا که جسمت ماند در گرما بروی خاک تنی با سر به آن مظلوم بی سر ربط پیدا کرد نیاوردند نیمه شب سرت را غرق خاکستر از اینجا روضه‌ بابا به دختر ربط پیدا کرد گریز روضه را اول زدم با نیمه شب این شعر در آخر تازه با موسی بن جعفر ربط پیدا کرد همان نیمه شبی که یارضا گفتی و این مقتل به سطر رفتن جانسوز اکبر ربط پیدا کرد میان ربط هایی که به هم دادم نفهمیدم چگونه روضه‌ اکبر به اصغر ربط پیدا کرد نفهمیدم چه پیش آمد فقط دیدم که ملعونی نشست و آخرش خنجر به حنجر ربط پیدا کرد

مناجات - میدونم قبل از نیمه‌ این ماه منو می بخشی ان شاء الله تا بنده‌ تو ام آزادم نمیره خوبی هات از یادم میخوام دوباره بند‌ت باشم برس به دادم چقد منو بخشیدی حسابش از دستم رفت بازم منو میبخشی الهی العفو گرچه افتاده رو زمین بارم میدونی اما دوست دارم مثه همیشه امیدوارم که وا کنی گره از کارم دلم رو با نگات آروم کن طاقت ندارم ببین چه حالی دارم قرار دل رفت از کف از ته دل میخونم الهی العفو چه تک و تنها چه غریبونه یه نفر کنج این زندونه اسیر این شبای تاره رو خاک تیره سر میذاره کسی به جز خدا از حالش خبر نداره ای صید بی بال و پر شفیع روز محشر دخیلک آقا یا موسی ابن جعفر توی این زندون دیگه آزاده بدنش روی خاک افتاده هنوز توی غل و زنجیره رضا براش عزا میگیره محال دخترش معصومه آروم بگیره درای زندون وا شد تو آسمون غوغا شد شفیع این عالم حاجتش روا شد با عزای این غم شیدایی دل عالم شد عاشورایی شهیدی که لبش خشکیده با نیزه ها کفن پوشیدی یه روز میاد توی محشر با سر بریده جان اباعبدالله منتقم آل الله ادرکنی یا بقیه الله حسین ابا عبد الله