شهادت امام موسی کاظم (ع) مهدی میرداماد، 1397

ماجرای تو انتهای غم است/تو بگو از کجا شروع کنم/بعد یک رخصت از امام رضاباید این روضه را شروع کنمروضه های تو فرق دارد با/روضه های ائمه دیگر/پای هر روضه غیر کرب و بلا/باید از حجره گفت و یک بستر/قصه عمر هیچ خورشیدی/به غم انگیزی زوال تو نیست/غصه هیچ حجره ای قدر/گوش? آن سیاه چال تو نیست/آه موسای خانواده نور/کوه طوری شده است زندانت/مثل بغضی که در گلو حبس است/مانده بین گلوی تو جانت/از تنت یک خیال مانده فقط/بسکه لاغر شدی نحیف شدی/خوب شد نیستند دخترهات/که ببینند چه ضعیف شدی/آه خلوت نشین ظلمت غم/خلوتت هم نمور هم سرد است/پانشو چون که زود می افتی/این اثرهای استخوان درد است/تازه این حال و روز قبلا توست/دو قدم راه را تنت می برد/آن زمان ساق پات سالم بود/حال اما شکسته، زخمی، خرد/پیکر تو سه روز بر پل شهر/مرقد شهر کاظمین شده/و از اینجا به بعد مرثیه ام/نوبت روضه حسین شده/وای از آن پیکری که بی سر بود/وای از آن پیکری که بی سر ماند/وای از آن مادری که در گودال/روضه های غریب مادر خواند

اشکامون و زیارت تو باز دلم توی کاظمینه/اونجا روز شهادت تو مثل اربعین حسینه/زیارت نامت یه دنیا روضست بمیرم آقا/نمیشه اسمت بیاد و حاجت نگیرم آقا/قسم به زهرا و حیدر یادم نمیره که مادر/کرب و بلا شو گرفت از سفره موسی ابن جعفر/غریب آقا موسی ابن جعفر

بازم نشستم واسه مرگم دعا کردم/با تازیونه ای خدا روزه م رو وا کردم/لحظه آخره که چشم به رامو منتظر رسیدنه رضامو/منتظرم بالا سرم بیاد و وا کن زنجیرای دور پامو/خدا الهی برا کسی نیاره ولی منو میزارن روی یه تخته پاره

پر بسته بود وقت پریدن توان نداشت/مرغی که بال داشت ولی آسمان نداشت/خو کرده بود با غم زندان خود ولی/دیگر توان صبر در آن آشیان نداشت/جز آه زخم های دهن باز کرده اش/در چارچوب تنگ قفس همزبان نداشت/آنقدر زخمی غل و زنجیر بود که/اندازه ی کشیدن یک آه جان نداشت/زیر لگد صداش به جایی نمی رسید/زیر لگد شکست و توان فغان نداشتبا تازیانه ساخت که دشنام بشنوددیگر ولی تحمل زخم زبان نداشت/هر چند میزبان تنش تخته پاره شد/هرچند روی پل بدنش سایبان نداشت/دیگر تنش اسیر سم اسب ها نشد/دیگر سرش به خان? نیزه مکان نداشت

می خونم کربلا می سوزم کربلا/رویای هر شب و هر روزم کربلا/آروم آروم واسه نگات واسه چشات/اره برات میمیرم من/واسه حرم واسه غروب واسه صدات/واسه هوات میمیرم من/واسه ضریح واسه همون پایین پات میمیرم من/برا کربلا میمیرم من/دل تنگم کربلا دلگیرم کربلا/هر کی میره بهشت من میرم کربلا/درمونم کربلاست تسکینم کربلاست/در به درم اگه نرم بازم حرم میمیرم من/تو روضه ها یه گوشه با چش ترم میمیرم من/یه نوکرم پای علم که آخرم میمیرم من/واسه حرم واسه غروب واسه صدات/واسه هوات میمیرم من/واسه ضریح واسه همون پایین پات میمیرم من/برا کربلا میمیرم من

خوشا آن غریبی که یارش تو باشی/قرار دل بی قرارش تو باشی/خوشا آن گدائی که تنهای تنها/کناری نشیند کنارش تو باشی/خوش آن خانه بر دوش دور از دیاری/که هم خانه وهم دیارش تو باشی/خوشا آن که تنها تو را دوست دارد/چه خوشتر اگر دوستارش تو باشی/گدایم گدایم گدایم/گدای علی موسی بن الرضایم