شب اول ماه رمضان 1400 - میثم مطیعی

مناجات - ای دوای درون خسته‌دلان مرهم سین? شکسته‌دلان مرهمی لطف کن که خسته‌دلم مرحمت کن که بس شکسته‌دلم گرچه من سر به‌ سر گنه کردم نام? خویش را سیه کردم تو در این نام? سیاه مبین کرَم خویش بین، گناه مبین... با وجود گناه‌کاری‌ها از تو دارم امیدواری‌ها زآن‌که بر توست اعتماد همه ای مراد من و مراد همه تو کریمی و بی‌نوای توام پادشاهی و من گدای توام نی گدایی که این و آن خواهم کام دل، آرزوی جان خواهم بلکه باشد گدایی‌ام دردی اشک سرخی و چهر? زردی تا به راهت ز اهل درد شوم برنخیزم، اگر چه گَرد شوم چون به خاک اوفتم، به صد خواری تو ز خاکم ز لطف برداری گرچه در خوردِ آتشم چو شرر نظری گر به من رسد چه ضرر... بس بُوَد این که سوختم یک‌بار «و قِنا ربّنا عذابَ النّار» آتش از چون منی چه افروزد؟ بلکه دوزخ ز ننگ من سوزد گنهم بخش و طاعتم بپذیر که همین دارم از قلیل و کثیر در شب تیره چون دهم جان را همرهم کن چراغ ایمان را... شاعر : هلالی جغتایی

روضه حضرت زهرا (س) - ای ماه مهربان شب تار من! بمان تنهاست بی تو حیدرت ای یار من! بمان دیگر به جای هر نفست آه می‌کشی آه ای عزیزْ همسر بیمار من! بمان تسکین داغ‌های جگرسوز من! مرو درمان دردهای دل زار من! بمان خواب از شبت گرفته غم و زخم‌ها ولی با این وجود، طلعت بیدار من! بمان یک دست را به زور به جارو گرفته‌ای یک دست را میانه‌ی پهلو گرفته‌ای بیگانه‌ای که نیست در این خانه، مانده‌ام ای محرم علی! چه شده رو گرفته‌ای؟ با تو چه کرده‌اند عزیزم؟ که این‌چنین با گریه‌های روز و شبت خو گرفته‌ای ناموس حیدر است که افتاده بر زمین؟ یا کشتی شکسته‌ی پهلو گرفته‌ای؟ شاعر : محمد قائمی راد