شهادت امام هادی (ع) 97 - منصور ارضی

روضه - در غربت این شهر چون جانت فدا شد شرمندگی از تو نصیــب سامرا شد این خاک اگر تا حال سُرِّ مَنْ رَای? بود بعد از عـروجت تا ابد دار العزا شد بودی علی سـوّم آل علی که در حقّ تو مثل علی خیلی جفا شد نفرین بی پایان بر آن رذلی که از بغض راضی به قتل دوّمین ابن الرّضا شد یک نیمه شب از خانه بیرونت کشیدند طوری که ماه از شرم تو قدّش دوتا شد پای برهنه پشت مرکب می دویدی خار از ادب پیش قدمهای تو پا شد بستند وقتی ریسمان را دور دستت زهرا دوباره ناله اش واویلتا شد شکر خدا ناموست آن شب در امان بود با آن که با جور عدو از تو جدا شد امّا مدینه داستان آنگونه شد که شرمنده ی بانوی خانه مرتضی شد روضه چرا از جای دیگر سر در آورد؟ با اینکه آتش از همان کوچه به پا شد وقتی که دیدی داخل بزم شرابی اشکت روان از غُصّه ی شام‌ بلا شد در دست آن نامرد دیدی جام می را تازه گریزِ روضه ات طشت طلا شد یک جمله می گویم دگر طاقت ندارم شاید کمی از حقّ این روضه ادا شد آنجا که چوب خیزران با رفت و برگشت دُرّ از دهان شاه ما انداخت در تشت

مناجات - ای طبیبا نظری کن دل بیمار مرا آنقدر گریه کنم تا بخری بار مرا قدر یک سال فقط گریه بدهکارم من کرمی کن بپذیر عمر بدهکار مرا پهن کردم سر راه تو بساطی ای دوست تا که رونق دهد احسان تو بازار مرا پرده پوشی تو پایم به حرم وا کرده به کناری نزدی پرده اسرار مرا گردنی کج ، سرِ پایین ،به پناه آمده ام آخرِ سال تو سامان بدهی کار مرا آمدم تا که بگویم به خودم بد کردم تا که اسباب شفاعت کنی ؛ اِقرار ِمرا آخر کار شده شوق شهادت دارم پس به تأخیر مینداز تو دیدار مرا خاک جبهه چقدر بوی وصالت می داد کاش پاسخ بدهی خواهش و اصرار مرا ناز دلدار کشیدن تن بی سر خواهد در شلمچه تو ببین شاهد گفتار مرا سامرا روضه به پا میکنی آقا ،تنها یاریِ خویش ببر دیده ی خون بار مرا چِقَدَر بی ادبی شد به امام هادی سخت کرده بخدا روضه ی او کار مرا جایِ معصوم مگر بزم شراب است ،آقا گوش کن روضه ی این قلبِ عزادارِ مرا تو خودت گفته ای : خون گریه کنم هر جایی که بگویند غمِ عمه ی بی یار مرا وسط بزم شراب عمه ی ما گیر افتاد گفت : یارب برسان میر و علمدار مرا آستین پاره حجاب سر و صورت می شد پیش چشمش به لبِ یار جسارت می شد