ولادت امام محمد باقر (ع) 97 - منصور ارضی

مدح - هر آن کس که خواهد شود عبد شاکر به ماه رجب هست این فیض ؛ ناظر. چه زیباست ماه خداوند قادر که روشن شده با قدم های باقر. رجب باده ی کربلا می چشاند گدا را کنار خدا می نشاند. چنین واسطه می فرستد خدایم امامی ز نسل حسین از برایم. که دستم بگیرد بَرَد کربلایم مقیمم کند یار پایینِ پایم. امامی که شد زیب دامان ارباب امامی که شد نور چشمان ارباب. امامی که باشد امام معارف ولیعهد سجاد جان معارف. علومش تماما قیام معارف تمام حقیقت ؛ تمام معارف. به عارف مدیر و به زاهد مدبّر به عترت مجیر و به قرآن مفسّر. احادیث از علم او جان گرفته از او درس توحید قرآن گرفته. ز تقوای او کار ایمان گرفته ز نفس درونش گریبان گرفته. فلک پرده ای از نگاه کریمش ملک جلوه ای از شعاع حریمش. امامی که از جان علومش بجوشد معارف ز خاک قدومش بجوشد. ستاره ز علم نجومش بجوشد حقایق ز فیض عمومش بجوشد. به تاویل آگاه به تفسید دانا خدا خوانده او را محمد همانا . امامی که تابش به انجم نماید به امواج ؛ حکم تلاطم نماید. به هر انحرافی تهاجم نماید چنین تاج و تختی ستم گم نماید. جهادش حسینی قیامش حسینی به عالم همه احترامش حسینی. امامی که یاری به اوتاد دارد دفاع از حرم پیش صیاد دارد. به فتنه تهاجم به شیاد دارد که باقر تاسی به سجاد دارد. که او فتنه ها را همه می شناسد خَسان را گل فاطمه می شناسد. امامی که پیغمبر کربلا شد علومش ز گودال تفهیم ما شد . ز مسلخ گذشت و رسول مِنا شد که با روضه ها یار دین خدا شد. همه عالمانند مدیون باقر همه حوزه هایند مرهون باقر. امامی که از کودکی فکر ما بود ز گهواره تا گور لطف و عطا بود. گشاینده ی باب علم خدا بود شکافنده یس علم آل عبا بود. به ما از کنار گلی جاودانه نظر کرده همبازی نازدانه. امامی که همدوره شد با رقیه رسانید ما را همو تا رقیه. صدا می زد از خیمه اش یا رقیه چه خوش بوسه گیری ز بابا رقیه. بیا تا به گیسوی او شانه گیریم به دامان بابات کاشانه گیریم. امامی که در کربلا درّ ناب است و گهواره جنبان طفل رباب است . هماره به دستان او جام آب است کنار قمر همچنان آفتاب است. پدر هست در خیمه بیمار اما پدر هست یار پرستار بابا. امامی که با عمه زینب سفر کرد چو اهل حرم خویش را در به در کرد . چه شب ها که شام بلا را سحر کرد و از معجر عمه دفع خطر کرد. عبور از دل غصه ها کار او بود که از نیزه راس حسین یار او بود

مناجات - کاش قسمت بشود لطف الهی گاهی به گدایان برسد طُرفه نگاهی گاهی می شود بنده ی درمانده و آواره شده سخت محتاج به آغوشِ پناهی گاهی هرچه کردم بشوم زائر میخانه نشد نیست جز گریه سوی میکده راهی گاهی گاه با یک حسنه پاک شود کوهِ گناه کوهِ خیرات بسوزد به گناهی گاهی به خودم گفته ام اصلا شده چون حجتِ حق از غم و غصه ی یک شیعه بکاهی گاهی؟! ناله زن نامِ علی را که رجب نزدیک است دم بزن از بشرِ نامتناهی گاهی از دلِ سوخته و دوریِ ایوان نجف می دهد چشم پُر از اشک گواهی گاهی یادِ بین الحرمین و حرم ثارالله می کِشیم از جگر سوخته آهی گاهی باعث قُرب، به دربار ولی الله است اشکِ در روضه به قدرِ پر کاهی گاهی می تواند سبب مردن نوکر بشود روضه ی جسم به خون مانده ی شاهی گاهی شاعر : محمدجواد شیرازی