ولادت امام جواد (ع) و حضرت علی اصغر (ع) 97 - محمود کریمی، مجید بنی فاطمه و امین مقدم

مدح - اگر دست و بالت کمی خالی است اگر حال و روز تو بی حالی است اگر آسمان در قفس می کشی اگر قسمتت بی پَرو بالی است اگر کار و بار تو پیچیده و اگر چند وقتی بد اقبالی است اگر تار و پودت گره خورده است اگر غصه ها نقش این قالی است اگر رنگ و روی تو زرد است و سرد اگر مثل پاییز یک شالی است علاجت فقط یک نفس یا علی است خدا هست با آنکه او با علی است خدا در شکوه جلال علیست خدا در ظهور جمال علیست خدا در نزولش علی می شود خدا در مقامش کمال علی است حرام خدا و حلال خدا حرام علی و حلال علیست پیمبر پس از سِیرِ معراج گفت که ما هرچه دیدیم مال علی است علی چارده مرتبه آمده علی عین میلاد آل علی است علی گفته و غرق عین اش شدیم همه راهی کاظمینش شدیم مرا فارغ از قیل و قالم کنید مرا راحت از خشکسالم کنید محال است لب را به مِی تر کنم مرا تشنه ی این محالم کنید مرا بشکنید و بسازید باز تَرَکهای روی سفالم کنید فقط روی چشمان خود می کشم از این خانه هرچه”حوالم”کنید مرا می کشاند دو گنبد طلا شب رفتنم شد حلالم کنید ببینید رویای جبریل را مبارکترین کودک ایل را شلوغ است اگر آستان جواد پُر از برکت است آسمان جواد گدایی به شاهی مقابل نشست چه ها می کند تکه نان جواد پیمبر پدر با خدیجه شدو رضا نیز با خیزران جواد علی اکبر خانه ام را ببین رضا می شود مدح خوان جواد شبیه نماز حسین است این نماز رضا با اذان جواد فقط شانه ات را بدیوار نِه فقط زیر لب گو بجان جواد تو را می دهد تا قیامت مراد گره وا کند خاک باب الجواد شاعر : حسن لطفیخدا خواست تا بی کرانش دهندو در یک افق سه جوانش دهندعلی جان اقای کرب و بلاستحسین امده تا سه جانش دهندفقط دوست دارد ببیند علیفقط دوست دارد همانش دهندعلی در سه صورت تماشایی استعلی را سه جلوه نشانش دهندعلی اصغرش هم علی اکبرستاگر فرصت امتحانش دهندبه صف فطرس و جبرئیل و ربابکه نوبت به نوبت تکانش دهندزمین خورده ها را که جان می دهندبه باب الحوائج نشان می دهنداگر بار ما از کرم می کشدبمیرم برای پدر بار غم می کشدرسیده بگوید اگر قد کشدشبیه عمویش علم می کشدغریبی ببین تشنگی اش ببینکه کار پدر بر قسم می کشدگمانم به دنبال گهواره استکسی که به اتش حرم می کشدفقط مادرش اه دنبال اودر ان راه پر پیچ و خم می کشدببر نام او را خدا بعد از انبه حجم گناهت قلم می کشدرباب است یک فاصله تا حسینچه ها کرده این حرمله با حسین

مدح - بنویسید مرا بنده‌ سلطان نجف بنویسید که عالم همه قربان نجف ما غباریم غبارى ز بیابان نجف بنویسید على را گل گلدان نجف وسط عرش بود تخت سلیمان نجف

سرود - کلید جنت الاعلا امیر عالم بالا علی مولا علی مولا علی مولا علی مولا تو میزانی تو برهانی تو پیدایی تو پنهانی تو ماه عالم ارایی من و عشق و پریشانی پیمبر روح قران و تو روح و روح قرانی به جسم دین نبی جان تو جان جان جانانی هوای دل هوای تو دوای دل دوای تو دلی دارم که افتاده به روی خاک پای تو به هر حالت به هر ساعت دلم تنگ برای تو تو جای خود همه عالم فدای بچه های تو توی هر گوشه از دنیا تو بی همتایی و یکتا کلید جنت الاعلا امیر عالم بالا علی مولا علی مولا علی مولا علی مولا مرادی و مریدم من شهودی و شهیدم من فقط یک یا علی گفتم به حاجاتم رسیدم من نه خورشیدی نه امیدی به غیر تو ندیدم من به قدری دل به تو بستم از عالم دل بریدم من منم مجنون تویی لیلا تپش های دل شیدا علی مولا علی مولا علی مولا علی مولا چه بارانی چه طوفانی شده چشمم چراغانی چه عشق دست و دل بازی چهع دامانتی عجب حلوای قندی تو امیر بی گزندی تو عجب ماه بلندی تو که گردون را بگردانی مروح کن دل و جان را دل تنگ پریشان را علی مولا علی مولا علی مولا علی مولا الا یا ایهالساقی ادر کاس وناول ها که عشق اسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها به بوی نافه ای کآخر صبا زآن طره بگشاید ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاده در دلها کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها علی مولا علی مولا علی مولا علی مولا شاعر : محمد صمیمی

مدح - مجید بنی فاطمه - دوباره سرم در هوای شماست تمام دلم سر سرای شماست به سوی خدا رفتم و دیده ام فقط رد پا رد پای شماست خدا هم فقط از شما گفته است گمانم خدا هم خدای شماست گدایی برازنده ی ایل ماست برازنده بودن برای شماست ندارد تفاوت کجا میرسی که هر انتها ابتدای شماست خیالم از این و از آن راحت است گره هام دست دعای شماست مرا پای حیدر هلاکم کنید به عشق رضا سینه چاکم کنید دلی دارم و خانه زاد رضاست فقط یاد دارد ز یاد رضاست کم اینجا ندیده است برایش بد است دلم مستحق زیاد رضاست نجف،کربلا رفتم و گفته اند که راهش دهید از بلاد رضاست گره می خورد زندگی ام ولی همین نا مُرادی مراد رضاست به خود آیم و باز بینم سرم روی خاک باب الجواد رضاست جوادش در بسته را باز کرد گره های من را رضا باز کرد خبر را مسیح از مسیحا شنید خبر را ز جبریل موسی شنید اگر گوش تا گوش دل را دهی می توان که از کعبه هم ذکر مولا شنید زمین خشکسالی ترک خورده بود ولی ناگهان بوی دریا شنید دل انبیا بر دری می تپید که از آن صدای شما را شنید خدا خنده کرد و خدا جلوه کرد شبی که رضا ذکر بابا شنید تو هم مادری هستی و می شود که از قلب تو نام زهرا شنید فدای نفسهای بابایی ات فدای تپش های زهراییت ز تو کوچه ها تا معطر شدند حسودان این شهر ابتر شدند به کوری چشمان ناباوران همه محو روی پیمبر شدند عسل های کندوی لبهای توست گر این روزها شهد و شکر شدند برای تماشای لبخند توست علی اکبری ها کبوتر شدند کریمی کرامت،جوادی و جود چه خوش کُنیه هایت مکرر شدند شبی که اذان گفت بابا همه پُر از یاد میلاد اصغر شدند خدا دید چشم پر احساس تو از آن ابتدا غرق مادر شدند کسی را نگاهت معطل نکرد دو دست مرا هیچ معطل نکرد تو دریایی و در تماشا رباب تو در خوابی و غرق لالا رباب تو تا آمدی آبرو دادی اش که خندید با تو به زهرا رباب شبیه حسینی و مات تو اند همه دور گهواره حتی رباب تو ذات بزرگی و جایت بلند تو را داده بر دوش سقا رباب تبسم کن و خیمه را شاد کن بیا زنده کن عمه را با رباب به دستان بابا هواست نبود که چشمش به راه است آنجا رباب نگو مادرت را صدا می زدی به دست پدر دست و پاز میزدی شاعر : حسن لطفی

سرود - مجید بنی فاطمه - به هم رسید امشب دلبر و دلداده کنار هم هستن مادر و شهزاده به پای گهوارش ستاره افتاده میتابه مثه خورشید تو جهان تو دست رباب دلبند حسین حال پسر و بابا رو ببین میخنده علی میخنده حسین ماه اومد شاه اومد گل پسر ثار الله اومد فرزند دلبند حسین زهرا از راه اومد برای لبخندت دنیا رو میزارم تموم هستیم و بهت بدهکارم خودت که میدونی خیلی دوست دارم من حاجتم و هر چی که باشم پیشت میارم ای باب کرم تو سینه هر عاشق به خدا داری تا ابد شیش گوشه حرم میخونه بابایی برای تو امشب لالایی تو نوری تو ماهی تو نوه حضرت زهرایی

مدح - امین مقدم - مه روی تو، شب موی تو، گل بوی تو دارد گلزار جهان خرمی از روی تو دارد گردون که سرا پای وجودش همه چشم است پیوسته نظر در خم ابروی تو دارد مهتاب شب افروز که از هاله کند زلف خود سایه ای از خرمن گیسوی تو دارد نرگس که نظر باز بود در صف گل ها تا چشم تو را دیده نظر سوی تو دارد با نکهت زلف تو نسیم سحری را هر جا نگرم سر به تکاپوی تو دارد تا ساقی این بزم تویی، باده ی گلرنگ این گرمی و لطف از اثر خوی تو دارد گلچین که به شیرین سخنی شهره ی شهر است لطف سخن از لعل سخنگوی تو دارد