شب دوم فاطمیه دوم 99، محمدرضا طاهری و حسین طاهری

الهی بنده ای شب زنده دارم /چو مشتاقان ز عشقت بیقرارم /الهی اشک غم ازدیده جاری است /ترحم کن به چشم اشکبارم /الهی گر ببخشی ور نبخشی /تویی مولا و صاحب اختیارم

گلچین روزگار مرا بی شکوفه کرد /با خود نگفت من گل گلزار کیستم /این روزها کسی که عیادت کند ز من /افتد در اشتباه نداند که کیستم /بنشسته گر بخوانم از این پس نماز خویش /چون روی پای خود نتوانم بایستم***با اشک نم نم نوشتنم به سینه /وای از سقیفه، امان از مدینه /ای چرخ وارونه با من چه کردی /دل را شکستی تو با سنگ کینه /آه ز بیداد غصب خلافت /آه غریبی شاه ولایت /آه یا زهرا، یا زهرا، واویلا***با دود و آتش خلافت بنا شد /با ضرب پا اول ماجرا شد /مسمار و دیوار و در هر سه با هم /یاری نمودند که "محسن" فدا شد /آه چه شد با گل پرپر من /آه چه آمد سر مادر من /وای یا زهرا، یا زهرا، یا زهرا***در بین کوچه ندانم چه ها شد /ماهی گرفت و شب غم بنا شد /یاسی زمین خورد و از ساقه بشکست /بی تاب دیدار او "مجتبی" شد /آه چه شد یاس حیدر خزان شد /آه چه شد فاطمه ناتوان شد /وای یا زهرا، یا زهرا، یا زهرا

وای بر حالم اگر از تو جدا باشم من /همه ی عمر گرفتار بلا باشم من /شک ندارم همه ی خواسته ی تو این است /لحظه ای هم که شده عبد خدا باشم من /تا زمانی که دلم خانه ی این و آن است /جا ندارد که پذیرای شما باشم من /چقدر غرق گنه بودم و تو می دیدی /همه عمرم خجل از روی شما باشم من /کاش می شد به دل و جان بکشم ناز تو را /یار تو مثل امام و شهدا باشم من /کاش می شد که به همراه تو یک "فاطمیه" /میهمان حرم کرب و بلا باشم من /جان آن مادر غمدیده و بی یار بیا /به گرفتار میان در و دیوار بیا

بی تاب و تب خسته حالی بود /سخت گیر شکسته بالی بود /چادرش بین کوچه پاخور شد /بس که از غم قدش هلالی بود /مسجد و منبر رسول الله /جای بابا چقدر خالی بود /از دل آهی کشید و با گریه /خطبه هایش همه سوالی بود /نفسش بار لخته ی خون داشت /سوز آهش در آن حوالی بود /خطبه اش جاودانه برمی گشت /با قباله به خانه برمی گشت /آهِ ظلم سقیفه بی حد شد /راه کوچه به آینه صد شد /همه ی نور و چنگ تاریکی /اتفاقی که باب خواهد شد /ضربِ دست چپش زبانزد بود /زدن سیلی اش زبانزد شد /هر قَدَر روی پا پریدم باز /دست سنگینش از سرم رد شد /بعد از آن راه خانه تا مسجد /طول یک خط سرخ ممتد شد /آنقَدَر به غرور من برخورد /حسنش کاش از غمش می مُرد /چه بگویم که زار و مضطر گشت /قد کمان بود، قد کمان تر گشت /در مسیر عبور عابرها /ریخت نیلوفری که پرپر شد /"فَرَفَسها بِرِجلِه" ای وای /آنقدر دور خویش مادر گشت /هر قدم چشم او سیاهی رفت /وسط کوچه موقع برگشت /زخم هایش دوباره سر وا کرد /مرگ خود از خدا تمنا کرد

از تو کوچه ها بگو، ز غصه هات برای ما بگو /بزار یه کم دلت سبک بشه، چرا تو ساکتی چرا بگو /از تو کوچه ها بگو، بگو چرا موهات سپید شده /چرا همش به زیر لب میگی تو کوچه مادرم شهید شده /بگو تو کوچه چی دیدی، کی راهتونو سد کرده /بگو که کی غرورت رو لگد کرده /وای مادرم بمیرم برات***بد به مادرم گذشت، می دونی چی برابرم گذشت /دیدم که دست سنگینش اومد یه دفعه از روی سرم گذشت /خیلی سخت گذشت داداش، نشد که هیچ کاری کنم براش /با غیظ و کینه هی لگد می زد، می گفتم هی با التماس "یواش" /مسیر خونه رو با اشک به مادرم نشون دادم /خاکای چادرش رو من تکون دادم /وای مادرم بمیرم برات***من فدات بشم حسین، فدای آه غرق سوز تو /تو کوچه خیلی سخت گذشت ولی نمیشه روزی مثل روز تو /رو زمینه پیکرت، میان برا بریدن سرت /داره می بینه غارت تو رو رو تل زینبیه خواهرت /یکی اومد برای سر، یکی برای انگشتر /پیرهنش رو هم بردن پیش مادر /غریب مادر حسینم

هم پَریشانِ حُسینم، هم پَریشانِ حسن /ای به قُربانِ حسین و ای به قُربانِ حسن /روزِ اول مادرم چشمانِ من را نذر کرد /این یکی آنِ حسین و این یکی آنِ حسن /هر شبی که فاطمه بر روضه هامان می رسَد /هست گریانِ حسین و هست گریانِ حسن /نه که دنیا، دینمان را هم کریمان می دهند /من که ایمان دارم از اول به قرآنِ حسن /زیرِ ایوانِ نجف دیدم که روزی می رسد /"یا حسن جان" می نویسم زیرِ ایوانِ حسن /هر کجا رفتم دیدم کار دستِ مجتبی است /بشکند دستم نباشد گر به دامانِ حسن /قاسمش وقتی به میدان زد حسین آهسته گفت /می رود جانِ حسین و می رود جانِ حسن /نعره شد "اِن تَنکرونی فاَنا ابنُ المُجتبی" /تیغ را چرخاند و گفت این است طوفانِ حسن /شد حسن یک ضربه زد اَزرق همانجا شد دو تا /نعره زد عباس "ای جانم به قربانِ حسن"