شب سوم فاطمیه دوم 99،‌ مجید بنی فاطمه

زهرا همان کسی است که بیت محقرش /طعنه زده به عرش و تمامی گوهرش /او را خدا برای خودش آفریده است /تا اینکه هر سحر بنشیند برابرش /شرط پیمبری به پسر داشتن که نیست /آن کس پیمبر است که زهراست دخترش /مانند احترام خداوند واجب است /حفظ مقام "فاطمه" حتی به مادرش /یک نیمه اش نبوت و نیمش ولایت است /حالا علی صِداش کنم یا پیمبرش /دست توسل همه ی انبیاء بُود /بر رشته های چادر فردای محشرش /ما بچه های فاطمه ممنون "فِضه" ایم /از اینکه وا نشد پسِ در پای دخترش /مسمارِ در اگرچه برایش مزاحم است /اما مجال نیست که بیرون بیاورش

چه غصه ها که نخوردی برای همسایه /هنوز هم که تو داری هوای همسایه /کمی به فکر خودت باش در قنوت شبت /چقدر زمزمه کردی به جای همسایه /تو ناله کردی و همسایه را دعا کردی /به ناله ی تو در آمد صدای همسایه /دعای توست که مرگت سریع تر برسد /همین شده است دقیقا دعای همسایه /کمر به قتل تو بستند باز هم بانو /به فکر نان شبی و غذای همسایه /به زخم دست تو پاشید آن نمک را که /گرفته بود ز دستت گدای همسایه /به خانه ریخته اند و گمان نمی کردم /به خانه وا شود اینگونه پای همسایه /نخواستیم سلامی به ما کند ای کاش /جوابمان ندهد با کنایه همسایه /چه غربتی است که همسایه بی خبر باشد /ز داغ مرگ عزیز و عزای همسایه /قسم به سرخی گل های چادرت دیگر /برام رنگ ندارد حنای همسایه

شبا که خوابتو می بینم تو خواب چشمام می سوزه /بابا اگه منو ببینی دلت برام می سوزه /بابا دعا کن تموم شه دردم، شب تا صبح از درد خون گریه کردم /بیا بغلم کن تا من دورت بگردم /بابام به قولش عمل می کنه، میاد و منو باز بغل می کنه /امشب مهمون دارم، مهمونم ماهه /تا سحر بیدارم بابام تو راهه

تو یه احساس غریبی توی قلبم، همیشه حال منم خوبه کنارت /خدا می دونه چقدر دلم گرفته، آخه من کجا بیام سر مزارت /هر چی توی زندگی دارم فقط اثر نگاه مادرونته /تو مثل نسیم صبحی واسه من، هر جا عطر یاسه اونجا خونه ته /به قبر بی نشونیت با گریه نامه میدم /نمی رسه جوابت ولی ادامه میدم***همه جای زندگیم هوامو داری، همه ی محبتات مونده به یادم /توی دنیا که برام مادری کردی، روز محشرم خودت برس به دادم /بیا و اسم منو صدا بزن که تموم شه سختی قیامتم /چه قیامتی رو برپا می کنی وقتی که میای برا شفاعتم /برای سینه زن هات نمیشه کم بذاری /همه یه روزی میرن، تویی که موندگاری***دیگه دل بریدم از تموم دنیا، منو از همه بجز خودت رها کن /با همون دستایی که رمق نداره شب جمعه کربلا برام دعا کن /اون کسی که شهدا غرق به خون دم آخری صدا زدن تویی /آخه من هر چی بگم برات کمه، مادر امام حسین من تویی /حرارت دل من محبت حسینه /حسرت ناتمومم زیارت حسینه /به قبر بی نشونیت با گریه نامه میدم /نمی رسه جوابت ولی ادامه میدم

مادر خدا آفرید به خاطرت بهشتو /بعد خاکمو با عشق تو سرشت و /بعد اسمتو رو قلب من نوشت و /بعد آیینه ی روی تو اومد مقابل علی و احمد /به عشق تو تو دلا افتاد محبت آل محمد /تا به قطره قطره های دریا اندازه ی برگ درختا /دل آفریده شد برای محبت حضرت زهرا /دلتنگیام همه غم مادرمه /مادری که سایه ی نگاش رو سرمه /مزارش تو قلبمه ولی بی حرمه***مادر دلتنگتم خدا خودش می دونه /دلتنگ اون مزار بی نشونه /گریون تو زمین و آسمونه /این رساترین شعر حزینه، روضه ی انبیا همینه /روضه ی اون یاسی که داغش مونده رو سینه ی مدینه /اون که از حبیبش رو گرفته، با گریه ها وضو گرفته /اون معتکف تو بیت الاحزان، اون کشتی پهلو گرفته /بارون گریه هام تو دریای توئه /تپشای قلب من تمنای توئه /توی خونه ی دلم فقط جای توئه***مادر با یک نگات مس دلم طلا شد /بعد با غمت به غصه مبتلا شد /بعد عاشق شهید کربلا شد /ما که چشمامون برا تو دریاست، روضه ی تو تو عرش اعلاست /وقتی که داری عاشقایی مثل علی اکبر و عباس /دل تو روضه می زنه پر و بال، از فرط گریه میره از حال /وقتی که روضه خون دلا رو از کوچه می بره به گودال /می سوزه عالمو تب خون حسین /پای اشک مادری که می خونه حسین /شب و روز ما شده پریشون حسین

کشون کشون بُردن علی رو از خونه /تو کوچه ها چی شد کسی نمی دونه /خونه رو به آتیش کشوندن /فاطمه رو بعدش سوزوندن /با هر چی می شد اومدن وایِ من /جلو چشم علی زدن وایِ من***حبیبه ی حیدر تو دردسر افتاد /مادر ما افتاد همین که در افتاد /میخ در و پهلوی زهرا /مغیره و بازوی زهرا /چهل تا نامرد و یه زن وایِ من /جلو چشم علی زدن وایِ من