وفات حضرت معصومه (س) 92 - میثم مطیعی

روضه - ناگهان شهر قم از رنج و بلا عاری شد برکت از در و دیوار بر آن جاری شد و به همراه همان عقل که باران آورد مهربانی خدا در زد و مهمان آورد از تبار گل و آیینه کسی آمده بود مژده ای دل که مسیحا نفسی آمده بود آب در دست اگر هست زمین بگذارید و به تعظیم در این خاک جبین بگذارید دختری آمده از ایل و تبار حیدر از هر انچه بنویسیم فراتر برتر وصف او را نتوان گفت به یک گفته معصوم به او فاطمه ی معصومه آفتابی که به سر چادری از شب دارد جلوه ی فاطمه و هیبت زینب دارد ذوالفقار سخنش تیغ به کف می آید از نفس هاش فقط عطر نجف می آید آفتابی ست که اعجاز فراوان دارد چادر فاطمی اش عطر خراسان دارد به تماشای خدا آمده بود اما حیف او به دنبال رضا آمده بود اما حیف آمد اینگونه ولی هر چه که آمد نرسید عشق همواره به مقصود به مقصد نرسید که اویس قرنی هم به محمد نرسید عاقبت حضرت معصومه به مشهد نرسید قصه این بود و به وصفش قلم مادر ماند داغ دیدار برادر به دل خواهر ماند ماند تا آینه ی مادر دنیا باشد حرم او حرم حضرت زهرا باشد صبح شب می شد و شب نیز سحر هفده روز چشم در راه برادر شد اگر هفده روز دم به دم پلک ترش روضه مرتب می خواند شک ندارم که فقط روضه ی زینب می خواند

نوحه - به لحظه های آخر غم تو دارد خواهر ز ربنای او رضا رضای او گم گشته بیت النور واویلا واویلا واویلا واویلا واویلا به لب او را ذکر امن یجیب است شبیه تو خواهرت هم غریب است تسلیت یا رضا در پیش چشم او هم شد کربلا مجسم او هم چنان زینب گفته به تاب و تب مظلوم حسین جانم مظلوم حسین جانم مظلوم حسین جانم مظلوم حسین جانم چنان زینب غم و ماتم چشیده ولی بر نی سر یارش ندیده غریب ارباب حسین غریب ارباب حسین قم با طلوع این ماه شد حرم آل الله از یمن قدومش از فضل علومش شهر ولایت شد مهد فقاهت شد پناه ما حرم باصفایش نگاه ما سوی جود و عطایش یا اخت الرضا ...

واحد - دختری از اهل بیت آفتاب دختر لبخندهای مستجاب از تبار لافتی الا علی وارث مَن عنده علمُ الکتاب نورِ نور نور نور نور نور نابِ ناب ناب ناب ناب ناب ناب یعنی خالص و پاک و طهور سوره ی کوثر، شراب اندر شراب نور یعنی خواهر شمس الشموس «بوی گل را از که جوییم از گلاب» دختر «وَ الکاظمینَ الغَیظ» اوست «آفتاب آمد دلیل آفتاب» ای دل من در پناه کوی تو مثل بال کفتران بی اضطراب مریما از نزد جبرائیل، عشق هاجرا از بهر اسماعیل، آب مهربان باران تندِ بی دریغ! بی کران آیینه ی پُر آب و تاب! هم به جان خسته ی زینب، ببخش هم به نام نامی زهرا، بتاب ماه شبستان

شور - وای حسین وای حسین هزار سال گذشته ز رفتن لیلی هنوز مردم صحرانشین سیه پوشند همه ز لطف حسین است آبروداری گدا هر انچه که دارد ز پادشه دارد حسین

نجوا با امام زمان (ع) - گر آن نامهربانم مهربان بی چرا از دیدگانم خون روان بی اگر دلبر بمرد دلدار می بود چرا در تن مرا نه دل نه جون بی جدا از رویت ای ماه دل افروز نه روز از شو شناسم نه شو از روز وصالت گر مرا گردد میسر همه روزم شود چون عید نوروز به دریای غمت دل غوطه ور بی مرا داغ فراغت بر جگر بی ز مژگون خدنگت خورده ام تیر که هر دم سوز دل زان بیشتر بی غم عشقت بیابون پرورم کرد فراغت مرغ بی بال و پرم کرد به مو گفتی صبوری کن صبوری صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد