شهادت امام حسن مجتبی (ع) - 28 صفر 1400 - محمدحسین پویانفر

روضه - فدای جود کسی که هرآنچه را بخشید فقط بخاطر خوشنودی خدا بخشید از ابتدا پدرش فکر ما گداها بود که سفره ی کرمش را به مجتبی بخشید غریب بود اگر که گدا فراوان داشت کریم بود بدون سر و صدا بخشید کریم کار ندارد به اسم و رسم کسی غریبه را چه بسا بیش از آشنا بخشید ملامتش نکنید آنکه را مدینه نرفت مدینه زائر خود را به کربلا بخشید گمان کنم که دگر مادری زمین نخورد خدا فقط به حسن این چنین بلا بخشید گمان دیگرم این است لحظه ی آخر به غیر قاتل مادر بقیه را بخشید صبا تو که سحر از کوی ما گذر داری خبر ز گریه ی عشاق در سحر داری به گردن تو فتاده همیشه زحمت من ببر سلام مرا تا بقیع پیش حسن بگو که شه بی کس گدای در به دری پیام داده به این آستان به خون جگری

تک - و هو الکریم ابن الکریم و اخ الکریم و جده خیر الأنام و هو الامام ابن الامام و اخ الامام و حبه خیر التمام فرق دارد به یقین مزه ی احسان حسن لب ما بوسه نگیرد مگر از نان حسن زلف خود را به نخ چادر زهرا بسته هر کسی هست در این دهر پریشان حسن حسن یا مولا و هو الاحبیب و اخ الحبیب و عینه شمس الضحا و هو الطبیب ابن الطبیب و اخ الطبیب و بیته دارالشفا کرمش دست گدا را به خداوند رساند سائلان را بنویسید مسلمان حسن بی حرم هست ولی هر چه حرم زنده از اوست زائر کرب و بلا هم شده مهمان حسن عاقبت با مدد حضرت زهرای بتول مثل ایوان نجف می شود ایوان حسن سر در باغ حسن نام حسین است فقط نذر گل های حسین است گلستان حسنپسرانش همگی گوش به فرمان حسینعلی اکبر همه جا گوش به فرمان حسن و هو الامیر ابن الامیر و اخ الامیر و امه خیر النسا و هو الحسن ابن علی و اخ الحسین و اخته بنت الهدی حسن یا مولا بعد یک عمر فقط زهر توانست شود مرهم زخم سینه سوزان حسن

واحد - گرچه از شعلهء غم می گذرانید مرا بگذارید بسوزم که بخوانید مرا منّت هیچ کسی را نکشیدن هنر است کلب میخانه شدم تا بکشانید مرا دست من را به کلاف موی یوسف بدهید در پی قافله اش سر ندوانید مرا با کریمان ننشینم دل من می شکند اینقدر از در این خانه نرانید مرا حیف شد آبرویم خرج گناهان شده است کوه عصیان و غرورم، بشکانید مرا بگذارید که طفلان همه سنگم بزنند با پر و بال شکسته نپرانید مرا هر کجا گریه نباشد خبری نیست که نیست هر کجا روضه بپا شد بنشانید مرا جور عشاق کشیدن هنر فاطمه است جان زهرا به زیارت برسانید مرا من غبارم! شرفم خاک بقیع حسن است تا بر این فرش نشستم نتکانید مرا قاسمش بعد عسل، فصل گلابش شده بود گفت زیر سم مرکب، بچکانید مرا شاعر : رضا دین پرور

واحد - این خیمه به اون خیمه این روضه به اون روضه کار روضه خون روضه است منم گریه السلام علی شهید کرببلا مرمل بالدماع قاری سرنیزه ها السلام علی کشته غرق به خون وقتی اومد ساربون شد مادرت روضه خون آه یماه یماه قتلوک عطشانا این موکب به اون موکب دیدن داره دریای خیل اربعینی ها تو مشایه السلام علیک میگم از این فاصله راه افتاده دلم پشت سر قافله السلام علیک مخاطب خاص من یه جا نگه دار حسین کرب و بلا واسه من آه ارباب ارباب اگه تو کنی اراده آه زائر میشم اربعین پای پیاده