رحلت پیامبر اکرم (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع)، محمدرضا بذری

دخیل عشق را هر کس به پای یار می بندد /یقینا راه دل را بر روی اغیار می بندد /طریق عشق را بی زخم طی کردن محالات است /چه خوشبخت است آن که بر کف پا خار می بندد /برای دلبری از شمع پروانه پرش را داد /که عاشق هر چه را در چنته دارد کار می بندد /پی تهذیب نفست باش تا صاحب نفسی گردی /بدون گردگیری آینه زنگار می بندد /اگر دنبال دریایی، ز چشمه سار خواهش کن /ضرر کرده ست آن که دل به آب انبار می بندد /دلیل ناله ی نیمه شبی آه سحرگاهی ست /سحر، بار خودش را مومن بیدار می بندد /کمال چشم ها در رفت و آمد کردن اشک است /عمارت گر شود متروک خانه تار می بندد /ولایت یک عدد دارد که آن هم مختص مولاست /کسی امید بر صفر پس از اعشار می بندد /فدای مادری که هر خمیر پخته نانش را /به دیوار تنور "جار ثم الدار" می بندد

نفس راحت رسول، حسن /رازدارِ دل بتول حسن /مات از رحمتت عقول، حسن /پایه ی اصلیِ اصول، حسن /گُل خوشبوی خانه ی زهرا /برکت آشیانه ی زهرا /ای که دریایی از کَرم داری /حُسن ها را همه رقم داری /در دل نوکران، حرم داری /سینه چاکانی از عجم داری /أحسنُ الخلق، نور لَم یَزَلی /دوست دارم تو را شبیه علی /از خودی های خود بلا دیدی /لطف کردی ولی جفا دیدی /هر چه دیدی از آشنا دیدی /نیش زهر، از نوک عصا دیدی /من بمیرم، سرت چه آورده /ران پایت چرا ورم کرده /گریه در زیر آفتاب نکن /بعد از این، یاری انتخاب نکن /دل ما را دگر کباب نکن /روی یاران خود حساب نکن /لشگرت با تو زاویه دارند /دست خط معاویه دارند /طشت، خون جگر، گرفتاری /باز هم زهر، باز دشواری /شده خونابه از لبت جاری /جگری پاره در دهن داری /چه بلاهای اعظمی دیدی /چند باری که زهر نوشیدی /داغ تو زهر نیست فدات شوم /غربتِ دهر نیست فدات شوم /طعنه ی شهر نیست فدات شوم /این همه قهر نیست فدات شوم /سال ها گریه، دیده ات را بست /داغ تو داغِ "یَومُ الإثنَین" است /آن دوشنبه که مادرت افتاد /یاسِ چون لاله در برت افتاد /گوشواره برابرت افتاد /سرش افتاد تا سرت افتاد /وقت رفتن تو را خودش می برد /وقت برگشت، هی زمین می خورد /دشمنی رو سیاه، پیرت کرد /سرخی روی ماه، پیرت کرد /چادری بین راه، پیرت کرد /مادری پا به ماه، پیرت کرد /دیدنش داغِ کارسازی شد /با غرورت عجیب بازی شد

هر چی که روضه خوندی از طشت و زهر کینه، قبول باشه روضه خون /اما اینا بهونه است، من کُشته ی یه کوچه م، روضه مو اینطور بخون /عبدالزهرا سینه مو آهی گرفت وقتی که راه مون رو ابر سیاهی گرفت /عبدالزهرا راه گُل رو خار گرفت، یه جوری زد مادرم سرش به دیوار گرفت /اگرچه می خونی از روضه ی تیر و تابوت دلا می گیره آتیش /روضه ی خون و کفن درسته امّا منو کشتن چهل سال پیش /عبدالزهرا کار یه بی حیا بود که چادر مادرم روش جای رد پا بود /عبدالزهرا حرفای ناروا زد، تو صورت مادرم سیلی بی هوا زد /عبدالزهرا چقدر حرف بد زد، رفت و عقب با شدت مادرمو لگد زد /عبدالزهرا ندیدی مضطر شدم، از کوچه ها تا خونه عصای مادر شدم /چه کابوس تلخی دیده حسن، همش میگه نامرد بسه نزن /همش میگه ای وای مادر من داره می میره /هیچکی نبود بگه این گل که پرپره، این زن که می زنی ناموس حیدره /از عمد مادرو پیش پسر زدن، از عمد با لگد محکم به در زدن

سلام می دهم از بام خانه سمت حرم /ببخش نوکرتان را بضاعتش این است /رقیق شد دل آلوده از گناهم باز /کمی ز معجزه ی چای هیئتش این است /خوشا میانِ همین روضه جان دهم، گویند /غلامِ کویِ حسینیه قسمتش این است /شفای هر مرضی گشته خاک تربت دوست /چه ها کند نظرش آن که تربتش این است***ای که به عشقت اسیر، خیل بنی آدمند /باخبران غمت بی خبر از عالمند /هر که غمت را خرید، عشرت عالم فروخت /سوختگان غمت، با غم دل خرمند /خاک سر کوی تو زنده کند مرده را /چون که شهیدان تو جمله مسیحا دمند

این روزا خیلی قلبم به غم اسیره /خاطرات خوشم توی اون مسیره /اربعین باشه و کربلا نباشم /فکرشو می کنم هی دلم می گیره /منم و خاطره های کربلا /منم و دوری از اون صحن و سرا /دل من به اربعینت خوش بود /فکر این جاشو نمی کردم آقا /دارم حس می کنم آقا خیلی بهت وابستم /سهمم دوریه و کاری بر نمیاد از دستم /لک لبیک اباعبدالله***زندگی بی زیارت نداره برکت /خو گرفتم دیگه من با اشک حسرت /قدر ندونستم اون لحظه های ناب رو /حالا محرومم از نعمت زیارت /کوله بار خاطراتمو ببین /که یک سالی میشه مونده رو زمین /کربلا نیام بلا تکلیفم / منو امتحان نکن با اربعین /تنگه این دل من واسه موکبای تو جاده /جسمم اینجا ولی روحم سوی تو راه افتاده /لک لبیک اباعبدالله***من که تو حسرتم، من که غرق آهم /کاش به راه حرم باز بشه نگاهم /هر نفس عطر صاحب الزمان بگیرم /مسجد سهله باشه شروع راهم /راهی جاده کربلا بشم /که منم یه قطره از دریا بشم /به امید این میرم تا شاید /همقدم با یوسف زهرا بشم /آره رفتن این جاده سخته ولی شیرینه /چون می دونم آقام داره نوکرشو می بینه /لک لبیک اباعبدالله

آسمونیا شاهدن غربت دلم بی حده /کوچه های شهر می دونن چه بلایی سرم اومده /شب بی کابوس نداشتم که داشتم /غصه ی ناموس نداشتم که داشتم /شب و روز افسوس نداشتم که داشتم /پیر شدنم داره به خدا، تحقیر شدنم داره به خدا /واسه اونی که من دیدم آره زمین گیر شدنم داره به خدا /غریب مدینه یا حسن***گریه می کنم روز و شب، غصه می خورم تا ابد /مادرم رو زد پیش من، کاری از من بر نیومد /داغ مادر رو ندیدم که دیدم /خونِ رو در رو ندیدم که دیدم /اشک حیدر رو ندیدم که دیدم /شب بی کابوس نداشتم که داشتم /غصه ی ناموس نداشتم که داشتم /شب و روز افسوس نداشتم که داشتم /آب شدنم داره به خدا، بی تاب شدنم داره به خدا /از اون صدای سیلی آره بی خواب شدنم داره به خدا /غریب مدینه یا حسن***گریه می کنی پیش من، جاری میشه اشک چشمام /من دارم می میرم ولی نگرون تو و خواهرام /روی جسمم سر ندارم که دارم /جا توی بستر ندارم که دارم /دور و برم برادر ندارم که دارم /آخ که تو رو از حال می برن، از پای بچه هات خلخال می برن /برات بمیرم که تو رو با نیزه ها میون گودال می برن

به محبت شما دارم امید، مادرت به نوکرات داده نوید /هر کسی بمیره با حب حسن، "و یموت نحو من مات شهید" /حب تو ملاک ایمانه، می دونیم نفس تو قرآنه /قال صادقی که ما میگیم همه از صلح حسن جانه /تقدیرم حسن، تکبیرم حسن /تو هر نفسم ذکر تو می گیرم حسن /از واژه عشق، تعبیرم حسن /بی محبت شما که می میرم حسن /جانم حسن، جانانم حسن***دل که افتاده به دنبال شما، حسنیه است زدم مال شما /با هم این احترام و عزت رو داریم از شما و امثال شما /میاد اون روزی که طوفان شه، نوکرت عازم میدان شه /دنیا می بینه به زودی که عربستان، حسنستان شه /سلطانه حسن، جانانه حسن /جون من و بچه هام به قربان حسن /آخر یه شب از احسان حسن سینه می زنیم به زیر ایوان حسن /جانم حسن، جانانم حسن