اربعین 95 - محمود کریمی

روضه - نگاه گریه داری داشت زینب چه گام استواری داشت زینب دل با اقتداری داشت زینب مگر چه اعتباری داشت زینب چهل منزل حسین منجلی شد گهی زهرا شد و گاهی علی شد ندیدم زینب کبری تر از این ندیدم زینت بابا تر از این ندیدم دختر زهرا تر از این حسینی مذهبی غوغاتر از این به پیش پای ما راهی گذارید بنای زینب اللهی گذارید اگر چه غصه دارد آه دارد به پایش خستگی راه دارد به گردش آفتاب و ماه دارد به والله که ایوالله دارد همین که با جلالت سر نداده به دست هیچکس معجر نداده پس از آنکه زمین را زیر و رو کرد سپاه کوفه را بی آبرو کرد به سمت کربلا خوشحال رو کرد کمی از خاک را برداشت بو کرد رسیدم کربلا ای داد بی داد حسین سر جدا ای داد بی داد چهل روز است گریانم حسین جان چو موی تو پریشانم حسین جان چهل روز است می خوانم حسین جان حسین جانم حسین جانم حسین جان تویی ذکر لبم الحمد لله حسینی مذهبم الحمد لله همین جا شیر خواره گریه میکرد رباب بی ستاره گریه میکرد گهی بر گاهواره گریه میکرد گهی بر مشک پاره گریه میکرد خدایا از چه طفلم دیر کرده مرا بیچاره کرده پیر کرده همین جا دور اکبر را گرفتند ز ما شبه پیغمبر ما را گرفتند ولی از من دو دلبر را گرفتند هم اکبر هم برادر را گرفتند به تو گفتم که ای افتاده از پا ز جا بر خیز ور نه معجرم را همین جا بود که سقای ما رفت به سمت علقمه دریای ما رفت پناه عصمت کبرای ما رفت پی او گوشواره های ما رفت فقط از علقمه یک مشک برگشت حسین بن علی با اشک برگشت همین جا بود که دل ها گرفت و کسی روی تن تو جا گرفت و سرت را یک کمی بالا گرفت و و از پشت سرت سر را گرفت و همین که بر گلویت خنجر آمد صدای ناله زهرا در آمد همین جا بود الف را دال کردند تنت را بار ها پا مال کردند ته گودال را گودال کردند تو را با سم مرکب چال کردند اگر خواندم قلیلت علت این بود که یک تصویری از تو بر زمین بود تو ماندی و کبوتر رفت کوفه تو را کشتند و خواهر رفت کوفه خودم در راه و معجر رفت کوفه چه بهتر زودتر سر رفت کوفه و گر نه درد ها میکشت ما را نگاه مرد ها میکشت ما را بهاری داشتم اما خزان شد قدی که داشتم بی تو کمان شد شاعر : علی اکبر لطیفیان

زمینه - ای همسفر ای هم نفس ای روح امیدم بردار سر از خاک من از شام رسیدم هر چند که تیر سخنم کشت عدو را خود مثل کمان در غم هجر تو خمیدم روزی که عدو برد مرا از سر نعشت آمد به لبم جان دل از خویش بریدم گردید دل سوخته ام تشت پر از خون در تشت طلا تا سر خونین تو دیدم یک بار نلرزیدم و زانوم نشد خم صد کوه بلا را به سر دوش کشیدم از حال دل سوخته ام باز چه پرسی کز خصم ستمکار شنیدی چه شنیدم آنجا که عیان است چه حاجت به بیان است این روی کبود من و این موی سپیدم یک روز چو تو در بغل فاطمه بودم یک روز پیاده به روی خار دویدم از مقتل خون تا دم دروازه ساعات یک گام نلرزیدم و یک دم نبریدم با آن همه وقتی به لبت چوب جفا خورد برخواستم و پیروهن خویش دریدم

واحد - برادر جان یتیماتو آوردم من سر خاکت چهل روزه که ماها رو نیاوردن سر خاکت خودم رفتم دلم جا موند دم رفتن سر نعشت رسیدم با سر زانو با جون کندن سر خاکت بی قرارم سر خاکت شکوه دارم سر خاکت جای شونت برا گریه سر میذارم سر خاکت خودم دیدم سر تو با بنی هاشم سر نیزه سر عباس سر اکبر سر قاسم سر نیزه خودم دیدم چه آیاتی برام خوندی سر بازار صدات می برد دل تنگ من و دائم سر نیزه گریه کردی سر نیزه دل رو بردی سر نیزه قاری من سر بازار سنگ میخوردی سر نیزه نمیدونی چیا دیدم دم آخر سر گودال تک و تنها می جنگیدم با یک لشکر سر گودال از اونی که می ترسیدم از اون بد تر سرم اومد تو روی خاک ته گودال من و مادر سر گودال می زدم بال سر گودال رفتم از حال سر گودال چادر رو سر زینب شد لگد مال سر گودال

شور - جبرئیل این روزا تو جاده کربلاته با لباس مبدل خادم زائراته همه جاری مثه چشمه مثه دریا مثه بارون همه راهی همه بیدل همه شیدا همه مجنون همه دل تنگ مثه مسلم مثه هانی مثه مختار همه سر ها رو آوردن برا تقدیم به پای یار لبیک حسین لبیک حسین این شبا کل اهل اسمون رو زمینن جن و انس و فرشته زائر اربعینن همه رفتن توی راهن منم و این پریشونی یه چیزی تو دلم میگه تو دیگه جا نمی مونی به فدای یه نگاهت پدر و مادرم آقا یه نگاه کن که نمیرم تو فراق حرم آقا غرق در حیرتم من یا دلیل یا ابالفضل دنبال خونتم من الدخیل یا ابالفضل خودم اینجام دلم اونجاس دل قطره پیش دریاس حرم شاه حرم ماه پیش ارباب پیش عباس منه مشتاق منه عاشق منه نا چیز و نا قابل به تو آقا پناهندم مددی یا ابوفاضل