شب پنجم محرم مهدی میرداماد سال 1400

ملاک داغ حسین و عیارِ غم حسن است/حسن شبیه حسین و حسین هم حسن است/حسین گفت "اَخی خَیرٌ مِنّی " و دیدند/تمام عمر جلوتر به یک قدم حسن است/همیشه او به گدا کمتر از حسن می‌داد/که خلق ثبت کند صاحب کَرم حسن است/کریمی حسن است اینکه مرثیه گفتند/در اصل بانیِ اشعارِ محتشم حسن است/هرآنکه شد حسنی می‌شود حسینی پس/ببین که ریشه‌ی هفتاد دو علم حسن است/کریمی حسن است این که مرثیه گفتند/در اصل بانی اشعار محتشم حسن است/نوادگان حسن صاحب ضریح شدند/فقط به خاطرِ زهراست بی حرم حسن است

پنجره دل را بگشا/به سوی کربلا/زود معطر کن /جان را ز بوی کربلا/نور می آید /قافله حسین ازدور می آید/بپیوند به این خیل آسمانی/مبادا روند و تو جا بمانی/لک لبیک ابا عبدالله

بلند مرتبه شاهی از صدر زین افتاد/تا بر زمین افتاد /از خیمه زد به میدان ابن الحسن رجزخوان/مرثیه شد حماسی با رزم این نوجوان/وارث شمشیر بی سپر به لشگر زد/به چه تیغ برانی چه میدانی/لا افراق و عمی به لب داره/با غضب داره العجب چه توفانی/چه جولانی/جانم عبدالله یابن کریم الله/بلند مرتبه شاهی افتاده در گودال/آمد به استقبال/از خیمه تیر آخر شاگرد رزم اکبر/جانم به این شجاعت جانم به این دلاور/آمده میدان چهلوان ماریه/گفت یابن زانیه/بنگر اینک عبدالله رسید از راه/تا که در این خونم ارث از حسن دارم/تا که جان به تن دارم /پیش مرگ ثارالله/منم والله جانم عبدالله/یابن کریم الله/بلند مرتبه شاهی جای تو اینجا نیست/بر خاک صحرا نیست/ای شمع نیمه خاموش/من آمدم کفن پوش/تا این که جای اکبر/ گیرم تو را درآغوش/آمدم باشم تا سپر برای تو/چون پسرفدای تو/مهربانتر از بابا ای گل زهرا/حنجرت را من نذر اصغرت کردم/بی تو برنمی گردم با تو زیر مرکبها روم اینجا/جانم عبدالله

هرچند عیان است ولی وقت بیان است/عشق تو گران‌قدر‌ترین عشق جهان است/این عشق، همان است که قیمت‌شدنی نیست/این عشق، همان است که هم‌ قیمت جان است//«موجیم که آسودگی ما عدم ماست»با عشق تو عمری‌ست که دل در هیجان است/هرکس سخن از عشق تو گفته‌ست بیاید/روی سخنم با همه مدعیان است/جز بیرق سرخ تو نداریم به شانه/زیر علمت امن‌ترین جای جهان است/به ابی انت و امی اباعبدالله/هر که دارد هوس کرب وبلا بسم الله