شب پنجم محرم سعید حدادیان و محمد حسین حدادیان سال 1400

سلام بر حرمت ای امام تنهایی/ که شسته خاک مزارت ز اشک زهرایی/ غمت نصیب دل آهوان صحرایی/ کنند گریه به تو ماهیان دریایی/ حریم بی حرم تو چراغ محفل ماست/مدینه کعبه ی جان و بقیع تو دل ماست/بقای دین همه در پرتو امامت توست/بهشت اهل قیامت به ظلّ قامت توست/کرم همیشه گدای در کرامت توست/قیام و صلح مطیع خط زعامت توست/تو اولین دُر درج پیمبری مولا/تو میوه ی دل زهرا و حیدری مولا/به وصف مدح تو باید زبان گرفت حسن/که در پناه تو ایمان امان گرفت حسن/به صلح و صبر تو اسلام جان گرفت حسن/چه خوب از تو خدا امتحان گرفت حسنبه صبر کار عدو را تمام کردی تو/قیام کرب و بلا را قیام کردی تو

بلند مرتبه شاهی ز صدر زین افتاد/اگر غلط نکنم عرش بر زمین افتاد/سنگینی ز پشتش خاسته/زخمش افزون شد ز بارش کاسته/روان شد ذوالجناح شه به خیمه/همی گفت الظلیمه الظلیمه/صدای شیهه ایش را شنیدند/همه از خیمه ها بیرون دویدند

وقت مغرب بود که سر و بردند/آخر شب انگشتر و بردند/زر و خلخال دخترت را بردند/کمی دیر آمدم سرت را بردند/مگه یادم میره گونی به دست خولی ملعون/مگه یادم میره شری که شمر اونجا به پا کرد/مگه یادم میره با چکمه هاش رو سینه جا کرد/مگه یادم میره چند ضربه زد سر رو جدا کرد

هل من ناصر از تو لبیک از من/مثل تو طوفان زد به قلب دشمن ابن الحسن/داره میکشونه سمت تو منو شوقا لِأبی/میشنوم صدای بابام حسن شوقا لابی/فاطمه سینه زن و کرب و بلا گریه کن/روضه داره میرسه به الشمر جالس/خیمه ها غرق آه و زاریه/رسیده وقت علمداری ابن الحسن/نکنه دیر برسم به قتلگاه/موندی بی پناه/داره بی سوار سمت خیمه گاه میره ذوالجناج/من که نمردم هنوز رقیه گریه نکن/روضه داره میرسه به الشمر جالس/وای وای وای وای وای وای/بسم الله و فی سبیل الله/شد بی دست کربلا عبدالله/ابن الحسن/و سیعلم الذین الظلموا میخونه عمو/ تن هر دومون به زیر مرکبا می‌مونه عمو/می خواد رو سینه ات بیاد راهشو وا می‌کنه/شمر با چکمه اش منو از تو جدا می‌کنه