شب هشتم محرم 1400 - مهدی سلحشور

روضه - تمام عمر نهم سر به خاک این درگاه که احظه ای تو کنی زیر پای خویش نگاه به دامنت ز ازل چنگ من گره خورده بر آن مباش که دست مرا کنی کوتاه تو و کشیدن دامن ز دست من هیهات منو جدایی از این آستان معاذالله وگر تمام زمین را نهم بر دستم گر از سپهر به جنگم بیاورند سپاه نه دست می کشم از دامن محبت تو نه رو نهم به در دیگری ازین درگاه سفید رو چو تو نشنیده و ندیده کسی که روی خویش نهد به روی غلام سیاه

روضه - همیشه محضر ارباب روضه ات سخت است به عزت و شرف لااله الا الله تو تنت تا شده و تا شده من هم کمرم مثل تو درد گرفته همه ی بال و پرم گرچه من عین حسن زهر نخوردم اما پاره پاره شده حالا همه جای جگرم ترسم این است که زنهای حرم جان بدهند گر ببینند که افتاده ای از پا پسرم چشم من تار شده یا که تو کوچک شده ای علی اصغر شده ای در نظرم خبرش پخش شده پخش شدی روی زمین خبرش پخش شده ریخته ای دور و برم من ازین چند برابر شدنت فهمیدم چقدر کینه به دل داشته اند از پدرم

واحد تند - به سرم غیرِ شما نیست هوایی ابداً غیرِ درگاه شما ، دستِ گدایی ابداً سینه میکوبم و در میزنم و ، غیر "حسین" نبود بر لب من هیچ نوایی ابداً پیرهن مشکی من نیز که مخصوص شماست نشود بر تنم از هیچ عزایی ابداً چشم خیسم فقط از روضه ی تو بارانیست بشود تر ز غمِ غیر شمایی ؟! ، ابداً کودکی بودم و از لقمه ی تو مرد شدم جز غذایت نزدم لب به غذایی ابداً هر کجا ذکر حسین است ، همانجایم من غیر روضه نروم هیچ کجایی ابداً ربناهای قنوتم همه اش کرب و بلاست جز "حرم" بر لب من نیست دعایی ابداً قبله ام در همه اوقات ، فقط کرب و بلاست جز ضریحت نبود قبله نمایی ابداً کربلایی نشوم هم به شما مدیونم نکنم هیچ کجا چون و چرایی ابداً و مگر میشود از دست تو حاجت نگرفت نشوم از کرمت کرب و بلایی !؟ ، ابداً