شب هفتم محرم 1400 - مهدی سلحشور

روضه - از غمت ذره ذره آبم کن نیستم گل ولی گلابم کن جز نگاه تو را نمی خواهم گل زهرا تو انتخابم کن دستم را بگیر آقا جان کج رفته ام عتابم کن من سیه پوش ماتمت هستم هست جز این اگر جوابم کن خواب دیدم که کربلا هستم اربعین زائرت حسابم کن

واحد - چشمای مادرت شده ابر بهاری برات بمیرم عزیزم که بی قراری چی شده که تو گهواره آروم نداری می شنوی این گریه ها رو صدای واغربتا رو مگه صدای بابا رو تو هم شنیدی غوغا شده توی حرم خیمه ها رو ریختی به هم حالا تو این طوفان غم نور امیدی روی دست بابا حالا داری می ری سوی میدون با زبون بی زبونی گفتی می شم بلا گردون لای لای ای علی لای لای ای علی رو منبر دست بابا تو آسمونی کی گفته شش ماهه ی من تو بی زبونی تو هم داری با گریه هات رجز می خونی بگو تو این دشت بلا آخه شده تنها بابا خودم سپر می شم برات غریب مادر چشما رو دریا می کنم دشمنو رسوا می کنم محشری برپا می کنم تا روز محشر من می میرم تا می بینم غرق اشک و آهه بابا این گلوی کوچک من می شه نذر راه بابا لای لای ای علی لای لای ای علی

واحد تند - دل بشکسته ی من کرب و بلای تو بود غرض از خلقت من گریه برای تو بود به تو و آبرویت نزد خداوند قسم که همه آبرویم اشک عزای تو بود یا اباعبدالله ای که در حق تو گفتند قتیل العبرات اشک ما قطره ای از بهر عطای تو بود اولین گریه کن تو پدر ما آدم اولین نوحه سرای تو خدای تو بود یا اباعبدالله در حرم دور حرم گشته و گفتیم حسین به خدا کعبه ی ما صحن و سرای تو بود جان حجاج به قربان تو و حج تو باد ای که عباس ذبیحی به منای تو بود یا اباعبدالله