شب ششم محرم 1400 - مهدی سلحشور

روضه - دست ما و عطای کرب و بلا درد ما و دوای کرب و بلا مینویسم نمیرسد هرگز شأن مکه به پای کرب و بلا انبیاء بزرگ می باشند دوره گرد و گدای کرب و بلا سِیر یعنی قدم‌ زدن بین کوچه پس کوچه های کرب و بلا با چه عشقی قدیم می دادند دستشان را به پای کرب و بلا کاش میشد مرا حساب کنید سگ کهف الورای کرب و بلا وقت مردن مرا بگردانید دور صحن و سرای کرب و بلا به نگاه رباب مدیونند همه ی آب های کرب و بلا کاشف الکرب سیدالشهدا چه کشید از بلای کرب و بلا چهارده قرن گریه میگیرد روضه ی بوریای کرب و بلا مادری هی بُنَیَّ میگوید میرود هر کجای کرب و بلا شد سرازیر سمت یک گودال دشمن از جای جای کرب و بلا تشنه لب بود و لحظه ی ذبحش گرم تر شد هوای کرب و بلا

زمینه - با رخصت از عمو جون زدم به قلب میدون درسته نوجوونم ولی می شم رجز خون قاسمم پسر حسن بن علی جنگ آور من می شم مدافع حرم با مدد از حیدر شور جمل زده باز به سرم مثل شیر می زنم به دل لشگر هل من مبارز شده ذکر لبم عالم بدونه حسنی مذهبم تو عرصه ذوالفقارم رفیق بی بدل شد به شوق حق شهادت به کام من عسل شد بی زره راهی دل میدون می شم جانانه تا که رجز می خونم می بینم دل دشمنو که شده ویرانه

واحد تند - خراب تو ام آبادی ام روضه هاته نجاتم بده راه تو راه نجاته درد من به جز اشک غم دوا نمی شه هیچ جایی برام مثل کرب و بلا نمیشه شهد و شیرینی روی لبم نام تو چهارده قرنه که رسیده پیغام تو روز محشر به من می دی امان نامه تو جان آقام یا اباعبدالله علم می زنم عشقم به غیر از علم نیست قدم می زنم سرمنزلم جز حرم نیست من مریضم و تحت درمان حسینم من نوکرم و تحت فرمان حسینم دارم از هر چه غیر روضه اکراه حسین متوسل شدم به نامت ای شاه حسین که تویی متصل به ذات الله حسین