شب سوم محرم 1400 - مهدی سلحشور

روضه - دستم ز دامن تو نگردد رها حسین ای دستگیر نوکر بی دست و پا حسین حب تو ترس معصیتم را زیاد کرد ای مظهر تجلی خوف و رجا حسین هر کس مسیر عاشقی اش را سوا نکرد فردای حشر می کند او را سوا حسین حکم قبول بندگی ماست با خدا حکم قبول نوکری ماست با حسین آدم برای گریه به تو آفریده شد بانی خلقت همه ی انبیاء حسین دمنوش روضه ات دم عیسی بن مریم است هر چایخانه ات شده دارالشفاء حسین ذکر تو را به روی لبم مادرت گذاشت سرمایه ی محبت زهراست یا حسین دلشوره ی زیارت تو می کشد مرا این اربعین مرا برسان کربلا حسین مقتل نوشته است نفس می زدی هنور وقتی که بست نیزه دهان تو را حسین جسمت به راحتی نشود جمع و جور آخر کشید کار تو بر بوریا حسین در کشتی نجات رقیه است ناخدا ما را همین سه ساله رسانده است تا حسین

زمینه - خیلی غصه خوردم از دلتنگی مردم خیلی خیلی دیر کردی خیر مقدم بابا زحمت دادم بابا خوابم رو تعبیر کردی سی روزه که سرنزدی چه عجب دلتنگ رقیه شدی چه عجب تو هم مثل من بغلی شدی که از نیزه پایین اومدی چه عجب تا می افتادم به جای کمک سهم من کتک می شد انگاری اگه منو می زدن دلشون خنک می شد یا ابا یا ابا یا ابا شمری که تو رو کشت از رو ناقه با مشت من رو زیر پا انداخت می بینی دنیا رو هر دو تای ما رو دست شمر از پا انداخت خنجر به تو زد تازیانه به من بی وقفه به تو بی بهونه به من دستی که رسوند به موی سر تو عمه نگذاشت برسونه به من خیلی وقتا روضه ی ما با هم دیگه مشترک می شد جلو چشم تو منو می زدن دلشون خنک می شد سر تا پام خاکی بود لباسام خاکی بود اشکم رو درآوردن رؤیامو می خواستم بابامو می خواستم واسم یک سر آوردن بابا عمو نیست که بیاد ببینه تاج سر ما رو زمین می شینه پیداست که تنم مثل شمع سیاهه جایی که قمر نباشه همینه چه کبود شده صورتی که با یه اشاره لک می شد به عمو بگو منو می زدن دلشون خنک می شد

واحد - یکی یکی تو روضه هات موهام سفید شد با هر کسی رفیق شدم رفت و شهید شد اما نمی شه دمی از تو ناامید شد فقط تو می دونی و بس می خوام رها شم از قفس اگه می گم با هر نفس هواتو کردم بغضه همش توی صدام چقدر برم چقدر بیام آخه چجور بگم می خوام دورت بگردم در کنار این شهیدان من ندارم جز آه حسرت قسمتم کن این محرم یا زیارت یا شهادت ای جان جان آقام ستاره های آسمون خورشیدم اومد میون ناامیدی ها امیدم اومد عمه بابام به خونه ی جدیدم اومد خورشید شبهای منی کشته ی دور از وطنی من الذی ایتمنی دار و ندارم خسته شدم من از همه دارم به لب این زمزمه تو رو به جون فاطمه بمون کنارم تا که بر لب نامت اومد دنیا هم با من همصدا شد تا رسیدیم همه گفتن که خرابه کبرلا شد

واحد تند - نه که گفته که تو جا در دل دنیا داری تو سر دوش ابوالفضل فقط جا داری شور ذکر تو که شیرین شده از این جهت است که به نامت نمک حضرت زهرا داری یا رقیه هر کسی لایق این نیست شود سینه زنت این هم از گوشه ی چشمی ست که بر ما داری دل ارباب سر ذوق می آید وقتی جا در آغوش علی اکبر لیلا داری شام تسخیر سپاه اسرا شد زیرا تو به دوشت علم زینب کبری داری

روضه - غم عشقت بیابان پرورم کرد هوای وصل بی بال و پرم کرد به مو گفتی صبوری کن صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد سه غم آمد به جانم هر سه یکبار غریبی و اسیری و غم یار غریبی و اسیری چاره داره ولی آخر کشد ما را غم یار