شب اول محرم 1400 - محمود کریمی و حنیف طاهری

روضه - دارند در کرب و بلا تعویضِ پرچم می ‌کنند دارند عالم را پُر از اندوه و ماتم می ‌کنند. کوچه به کوچه شهر ما ، تکیه به تکیه می کند دارند آن را مُحرِمِ ماه محرم می ‌کنند. فرقی ندارد خوب و بد وقتی که در هم می ‌خرند این خانواده فکر هر آلوده را هم می ‌کنند. پاداش هر بانی در این وادی مضاعف می ‌شود هر دِرهمی که می دهم ، هفتاد دِرهم می ‌کنند. یک یا حسینِ سینه زن ، صد مرده را جان می دهد سینه زنانش کار صد عیسی بن مریم می ‌کنند. رَختِ شه عریان شده ، از عرش آویزان شده جن و ملک گریان شده ، روضه مجسم می ‌کنند. نظم زمین و آسمان یکدفعه بر هم می ‌خورد تا جسم شاه کربلا را نامنظم می‌ کنند. نامردها با حوصله یک بی کس و بی یار را تنها برای دِرهمی دارند دَر هم می ‌کنند. ده تا سوار از یک طرف ، یک ساربان از یک طرف دارند تکه تکه عضو از پیکرش کم می کنند

زمینه و دمام زنی - بعد سجده ام بوسه بر خاک کربلا می زنم من به عشق تو زنده ام من تو را صدا می زنم یا حسین ای تمام باورم یا حسین ای امید آخرم یا حسین سایه ی تو بر سرم یا حسین رو به پرچم تو می کنم گفته مادرم بگو حسین عشق تو هویت من است از تو دارم آبرو حسین حسین آقام آقام آقام آقام حسین آقام حسین حسین حسین حسین وای وای وای خیل انبیاء سینه زن شاه اولیاء روضه خوان ناله می زند کعبه با گریه های صاحب زمان یا حسین خون پاک هر شهید یا حسین پای پرچمت چکید یا حسین پرچمت به ما رسید یا حسین پای ناله های فاطمه اشک صاحب الزمان روان بر لبش دم عمو عمو ذکر عمه جان و عمه جان رو به پرچم تو می کنم گفته مادرم بگو حسین عشق تو هویت من است از تو دارم آبرو حسین یا حسین یا حسین یا حسین می دود ولی بی سوار در دل سپاه ذوالجناح عرش حق فرود آمده بین گودی قتلگاه یا حسین وقت دست و پا ردن یا حسین ناله می زند حسین یا حسین ای شهید بی کفن یا حسین ناله ی غریبی ات رسید تا میان قلب خیمه ها از قفا سر مطهرت تشنه لب شد از بدن جدا می میرم از صدای تو سر می ذارم به پای تو مردن عشقه برای تو رو خاک کربلای تو هر که غمت را خرید عشرت عالم فروخت باخبران غمت بی خبر از عالم اند یوسف مصر بقا در همه عالم تویی در طلبت مرد و زن آمده با درهم اند

روضه - خبر این است که در کوفه لبم عطشان است مسلمت بی کس و آواره و سرگردان است کاش میشد بنویسم به حضور لب تو خیزران منتظر آمدن دندان است بوسه گاه نبوی دل نگرانت هستم رسمشان سنگ زدن بر دهن مهمان است نگرانی من این است که گریان بشود دختری که بغل خواهر تو خندان است کاش میشد که نبینند دگر طفلانم بدنم را که به زیر لگد اسبان است سرم از گردن اسبی نشود آویزان گرچه از روی قناره تنم آویزان است

روضه - از همون جایی که هستی برگرد منو دلواپس دخترت نکن تو زن و بچه تو کاروانته منو شرمنده ی مادرت نکن روزی که برات نوشتم راه بیفت همه عشقتو علم کرده بودن قبل ازینکه نامه رو بفرستم کاشکی دستامو قلم کرده بودم واسه اینکه تو رو پامال کنن کوفیا اسباشونو نعل زدن به خدا خودم شنیدم از همه سر تو جایزه تعیین کردن کسی پنجه تو موهای من نکرد چند روزی میشه پریشون تو ام با ته شمشیری دندونم شکست نگران لب و دندون تو ام حاضرم تنم رو خاک کشیده شه ولی تو عبات خاکی ام نشه سر من تو کوچه ها پا بخوره اما یه مو از سر تو کم نشه ...

واحد - با شمیم عطر سیب می رسه عطر تو یا غریب ابن غریب از خراسان می رسه با نسیم غروب نوحه ی یابن الشبیب صدای امام رضاست که داره می خونه دم به دم امن یجیب می رسه به دستای سینه زنها نامه ی من الغریب الی الحبیب گدایم گدایم گدای علی بن موسی الرضایم چشمامون دریا شده تا دمیده هلال محشری برپا شده این هلال آیینه ی روضه ی غربت زینب کبری شده عرش اعلا سر به سر مجلس روضه ی حضرت زهرا شده فاطمه امسال هم بانی خون گریه های عصر عاشورا شده حبیبم حسین جان عزیزم حسین جان به پات زندگیمو می ریزم حسین جان حضرت شاه کرم صاحب پرچم و صاحب لوح و قلم حضرت مشکل گشا ساقی کرب و بلا حضرت صاحب علم یا ابوفاضل مدد ذکر ما عاشقاست با شهیدای حرم به دلم اشاره کن یا ابوفاضل تو رو به حرمت زینب قسم امیرم ابوالفضل برای تو آخر می میرم ابوالفضل ...

واحد - ای کاش نامه‌ ام را ازیار می نوشتم در لحظه ی فراق از دیدار می نوشتم حالا که با رقیه در راه دیاریم ای کاش از خرابه از خار مینوشتم رونق گرفته کار نیزه فروش کوفه باید برایت از این بازار مینوشتم افتاده پیکر من به زیر طفلان باید باید براید از این آزار مینوشتم حسین میا به کوفه کوفه وفا ندارد کوفی بی مروت شرم و حیا ندارد حسین میا به کوفه کوفه وفا ندارد کوفی بی مروت شرم و حیا ندارد

تک و دمام زنی - حنیف طاهری - باز این چه شورش است که در خلق عالم است باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است در بارگاه قدس که جای ملال نیست سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است کشتی شکست خورده ی طوفان کربلا در خاک و خون طپیده میدان کربلا گر چشم روزگار به رو زار می گریست از آب هم مضایقه کردندکوفیان خوش داشتند حرمت مهمان کربلا خون می گذشت از سر ایوان کربلا