شهادت حضرت امام محمد باقر (ع)،‌ محمدرضا بذری

دل شکسته ی مرا صدا کنید، کافی است /نظر بر این سرای بی بها کنید، کافی است /قبول، لایقِ زیارت شما نبوده ام /فقط کمی برای من دعا کنید، کافی است / کسی که "تحبس الدعا" شود، غریب می شود /کمی به این غریبه اعتنا کنید، کافی است / بس است در به در شدن، بس است خون جگر شدن /به روی من در انابه وا کنید، کافی است / دوا نخواستم، همین هم از سرم زیادی است /مرا فقط همین که مبتلا کنید، کافی است / به دستپخت نان فاطمه عزیز می شوم /حقیر را دخیل این سرا کنید، کافی است / قسم به "ربنا"ی فاطمه، به این شکسته دل /کمی حلاوت دعا عطا کنید، کافی است /فدای مادری که با دل شکسته ناله زد /بس است "حیدر" مرا رها کنید ، کافی است / صبور شهر را چرا به دست بسته می برند /ز روی دختر نبی حیا کنید، کافی است

قلم به دست گرفته رساله بنویسد /به نام حضرت جل جلاله بنویسد /مقید است به تحلیل کربلای حسین /کنار این همه مقتل، مقاله بنویسد /مقید است که تاریخ را ورق بزند /دوباره از غم تلخ قباله بنویسد /روایت سفرش سوی کربلا کم نیست /تمام روز و شبش را به ناله بنویسد /میان روضه ی بازار شام می طلبد /که از نجابت طفل سه ساله بنویسد /تمام مرثیه هایش میان لفافه است /به اشک چشم تر از "باغ لاله" بنویسد /برای اینکه محرم به کربلا برسم /نشسته ام که برایم حواله بنویسد /کنار این همه ابر بهار گریه کنم /میان روضه ی او زار زار گریه کنم /دلی شکسته و بغضی شکسته تر دارد /دوباره یاد چه کرده که چشم تر دارد /همیشه مجلس روضه ش پر از تلاطم بود /حسین گفتن او مزه ای دگر دارد /مرور خاطره ها کار هر شب آقاست /چقدر زخم روی زخم بر جگر دارد / چقدر پیر شده، خم شده، شکسته شده /به خاطر غم و غصه است، خب اثر دارد / چقدر این شب آخر به مادرش رفته /میان نافله اش دست بر کمر دارد /"لهوف" از غم یک صبح تا شبش گفته /کجا کسی ز غم و غصه اش خبر دارد / همیشه بالش زیر سرش پر از اشک است /چرا که روضه ی گودال زیر سر دارد /غروب روز دهم را نمی برد از یاد /شبیه خیمه شده، آهِ شعله ور دارد /به یاد کودکی اش از رقیه می خواند /چه خاطرات عجیبی ز همسفر دارد /همین که خار نشسته به پای او کافی است /خدا کند که دگر زجر دست بردارد / میان دفتر عمرش چه خاطرات بدی /ز چوب و باده و دندان و تشت زر دارد /در آن شبی که سنان بین راه اسیرش کرد /گرسنه بود ولی تازیانه سیرش کرد

خدا از این همه غربت دلم خونه /به یاد کربلا حالم پریشونه /نصیب من تو زندگی تنها دو چشم تر شد /روز و شبام با گریه و با آه و ناله سر شد /خدایا تموم نمیشه اشکام /خدایا روضه خون عاشورام /واویلا، امون امون از غربت***خودم دیدم گل شش ماهه پرپر شد /لب خشکش به خون حنجرش تر شد /قلب همه عالم شکست وقتی که دست و پا زد /دشمن سر علی رو هم به روی نیزه ها زد /امون از دل زار یک مادر /می گفت وای لالایی علی اصغر /می گفت وای کجایی علی اصغر /واویلا، امون امون از غربت***مثل جدم دارم لب تشنه جون میدم /کمی آبش ندادین و خودم دیدم /به زیر تیر و نیزه ها، به روی خاک صحرا /تو قتلگاه زد دست و پا جلو چشمای زهرا /واویلا، خیمه ها به غارت رفت /واویلا، سکینه اسارت رفت /واویلا، امون امون از غربت***هنوزم یاد اون روزا دلم زاره /مگه جای ما بین کوچه بازاره /به یاد اون مصیبتا اشک چشمام روونه /جون دادن رقیه رو دیدم تو اون ویرونه /واویلا، توی خرابه جا موند /واویلا، ما رفتیم و تنها موند

مثل مجنون که جنونی شده ام /نه زبونی، دل و جونی شده ام /دیگه همشهری سلمانو ببخش /اگه با تو خودمونی شده ام /خودمونیم، عجب کرب و بلایی، عجب صحن وسرایی داری /خودمونیم، چه آب و چه هوایی، چه خاک و چه شفایی داری /خودمونیم، غریبی ولی هرجا که دیدیم آشنایی داری /چه صفایی داری، سینه زنایی داری /چه قتیل العبرات، اهل بکایی داری /چه بهایی داری، خیلی فدایی داری /به چه اسمی، چه "مَن اِسمه دوا"یی داری /ای که هفتاد و دو مرد خدایی داری /سید "اهل کساء" عجب کسایی داری /چه خدایی داری، چه خون بهایی داری /ما یه شاه و تو یه عالم به گدایی داری /آقام آقام، آقام تو رو می خوام***دلی که بوی کبابش می رسه /عشق داره به حسابش می رسه /این چه ذکریه که تا میگم "حسین" /هفت پشتم به ثوابش می رسه /خودمونیم، چه نامی تو اسامی، چه شأنی چه مقامی داری /خودمونیم، به کام همه هستی چه تربتِ به کامی داری /خودمونیم، همش حرفه توئه، چه نفوذِ در کلامی داری /چه مرامی داری، عبد رو گرامی داری /نشده یادت بره یه جا غلامی داری /همه میگن غلام، عجب امامی داری /دیگه پیش هر چه عزت احترامی داری /مست ذکر تو ام "حسین" چه جامی داری /حس آرامش من چه التیامی داری /شاه مرد قیام، عجب قیامی داری /کاشکی باشیم ببینیم چه انتقامی داری /آقام آقام، آقام تو رو می خوام

بوی حرم می کنه بی قرارم /خوبه برام، تو رو همین که دارم /نوکریِ تو شده کار و بارم /عشق یعنی دعای مادر یه کاری کرد که آخر شدم امام حسینی /عشق یعنی شبای جمعه با بهترین رفیقات تو بین الحرمینی /حسین بِاَبی انت و اُمی***باز می کنی به گدات لطف و کَرَم /باز می کنی چتر مهرتو رو سرم /باز می کنی پای من رو به حرم /عشق یعنی میون هیئت بطلبی زیارت، حاجتتو بگیری /عشق یعنی تموم سالت باشه مثل محرم، برا حسین بمیری /عشق یعنی دعای مادر یه کاری کرد که آخر شدم امام حسینی /عشق یعنی شبای جمعه با بهترین رفیقات تو بین الحرمینی /حسین بِاَبی انت و اُمی***جار می زنم من از عشقت علنی /دورم ازت چون اویس قرنی /تو مثل خون توی رگ های منی /عشق یعنی تو پیرغلامی، حب حسین هنوزم توی دلت جوونه /عشق یعنی همه بفهمن شدی از عشق ارباب یه عاقل دیوونه /عشق یعنی دعای مادر یه کاری کرد که آخر شدم امام حسینی /عشق یعنی شبای جمعه با بهترین رفیقات تو بین الحرمینی /حسین بِاَبی انت و اُمی

عمه جانم، عمه جانم، عمه جان قد کمانم /خون گریه می کنم واسه اون لحظه که دیدی بی حیا بهت می خنده، داره دستاتو می بنده /خون گریه می کنم واسه اون لحظه که دیدی بچه ها بی سر و سامون می دوند توی بیابون /عمه جانم، عمه جانم، عمه جان قد کمانم /خون گریه می کنم واسه اون طفل خرابه، غم من بزم شرابه

عشق تو و وفا تو، احساس تو، حسن تو، حسین تو، عباس تو /چشم علی محو تماشای تو، به جای پای فاطمه پای تو /نِی که حکایت کند از نای توست /رساله ی عشق به فتوای توست /در این رساله نکته ای بارز است /عاشق اگر سر شکند جایز است