شهادت امام محمد باقر (ع) 97 - حسین سازور

روضه - بس که میان اهل مدینه زبان زدی ماندم حسینی یا حسنی یا محمدی یابن علی چندم این خانواده ای یا نه علی عالی اعلای سرمدی ؟؟ بالای عرش حضرت حق جایگاه توست به به چه رتبه ای و مقامی چه مسندی از مادرت کرم به شما ارث میرسد بعد از کریم شهر پیمبر سرامدی هرکس که روزی اش شده پابوسی شما گفته عجب حریم و ضریحی چه مرقدی... بی سایه بان - غریب خدا - غصه ای نخور یک روز میرسد بزنیم سقف گنبدی... از کودکی برای حسین سینه میزدم از کودکی برای حسین سینه میزدی پیر بزرگ شیعه ای و مقتدای ما ای شاهد همیشگی روضه های ما گرد و غبار راه توام می تکانی ام ؟ نه... باخودت مرا به خدا می رسانی ام از ابتدای خلقت ام آقای من شدی صبح و مسا شاکر این مهربانی ام وقتی که دور میشوم از تو زمینی ام وقتی که با توام بخدا اسمانی ام از هفته ام سه شنبه اش آقا برای توست روز اش مدینه ای و شب اش جمکرانی ام در راه تو فنا شدن ام عشق بازی است آقا فدای تو همه ی زندگانی ام آقای خوب من پدر و مادرم فدات آقای خوب من به فدایت جوانی ام داری میان روضه ی خود می کُشی مرا داری مرا به کرببلا می کِشانی ام آماده ام حضرت آقای روضه خوان یک دوسه خط روضه برای دلم بخوان از تشنگی بی حد لب تشنه ها بگو از لحظه های بی کسی بچه ها بگو ای ناخدای کشتی طوفان غصه - از کشتی شکست خورده ی کرببلا بگو از ضجه های عمه ی سادات روی تل از تیر و تیغ و دشنه و سرنیزه ها بگو از لحظه ی شلوغی گودال قتلگاه از هوش رفت حضرت خیرالنسا بگو از لحظه ی غروب و هجوم حرامیان آتش کشیدن حرم و خیمه ها بگو از لحظه ی غروب و هجوم حرامیان از شمر و زجر و حرمله ی بی حیا بگو از کفن و دفن جد غریبت بگو به ما از پاره پاره پیکر و چند بوریا بگو ای پابه پای دختر آقای کربلا از کوچه ی یهودی شام بلا بگو کافی ست - ای تمامی هست ام فدای تو ای وای از دلت - بمیرم برای تو

سینه زنی - مظلوم غریب تنها عریان بی کس تشنه مولا حسین یا باقر آل عبا ای راوی کرب و بلا اییادگار خیمه ها ای کشته ی زهر جفا ما را رسان به کربلا یاری نما رهبر ما شفا بده مرضای ما ما را رسان به کربلا ابی عبدالله یابن الزهرا ظهر عاشورا در صف اعدا یکه و تنها بی پسر لیلا خون جگر زهرا ابی عبدالله

مناجات - خوش بحال عاشقی که با تو مَحرَم می شود روزیِ چشمانِ او فیضی دمادم می شود عاقبت هر کس دلش را شستشو داد از گناه چشمهایش چشمة جوشانِ زمزم میشود پلکهایت باز کن درهایِ رحمت را مبند بی نگاهِ تو دل ِ ما خانة غم میشود در سر و رویم شده پیدا کمی مویِ سپید فرصت دیدار دارد گوئیا کم میشود بر مشامم میرسد هر لحظة بویِ کربلا مادری آمادة ماهِ مُحرم می شود مجلسِ روضه بهشت ماست بر زهرا قسم زندگی بی گریه مانند جهنم می شود سفره دارِ گریه بر ارباب شخصِ فاطمه است مادرت صاحب عزایِ ذبحِ اعظم می شود گوشة گودال،جایِ تنگ،زیرِ دست وپا دنده ها اینگونه شکلش نا منظم می شود

واحد - هزار خاطره ی غم نمی رود از یاد غروب سرخ محرم نمی رود از یاد به گاهواره ی خالیِ اصغرم سوگند رباب و خیمه ی ماتم نمی رود از یاد فرات بود و عطش بود و کودکان حرم خروش غیرت زمزم نمی رود از یاد دمی که هستی زینب ز روی زین افتاد همان مصیبت اعظم نمی رود از یاد به دشت دختر و زن ها برهنه پا و دوان بدون یاور و مَحرم، نمی رود از یاد اسیر بودن با خواهرانِ بی معجر... هجوم سیلی محکم نمی رود از یاد به شام بر سر ما سنگ می زدند از بام بلای شهر جهنم نمی رود از یاد به شهر شام، به بزم یزید، بین طشت سر شکسته و درهم نمی رود از یاد شاعر :رضا رسول زاده