شهادت امام جعفر صادق (ع) 97 حسین سازور

مناجات - این روزها که زمزمه ی یار می کنم خیلی هوای دیدن دلدار می کنم در ماه مغفرت نشد آقا ببینمت بر بی لیاقتی خود اقرار می کنم یک بار هم نشد بنشینم کنار تو از بس که بر معاصی ام اصرار می کنم این نفس سر کش از چه رهایم نمی کند؟! این چه گناهی است که تکرار می کنم؟! بار خطا کمیت مرا لنگ می کند طیّ طریق را ز چه دشوار می کنم؟! این «تحبس الدّعا» شدنم بی سبب که نیست از بس که رو به سفره ی اغیار می کنم گفتم به خود که حداقل ای کریم شهر یک شب کنار سفره ات افطار می کنم فهمیده ای به درد تو آقا نمی خورم زیرا خلاف امر تو رفتار می کنم من نوکر تو هستم و محتاج لطف تو خود را به تو همیشه بدهکار می کنم دل را که حجم معصیت آن را گرفته است با اشک های روضه سبک بار می کنم خون جگر ز دیده سرازیر می شود وقتی که یاد کوچه و دیوار می کنم سیلی ز روی پوشیه دردش چگونه است؟! این درد را به جان خود اظهار می کنم

روضه - منم اون غریبی که خسته ی دنیام وسط هزار تا شاگردم و تنهام سر پیری سر برهنه منو بردن مثه حیدر پیچیدن طناب به دستام شد زنده توی مدینه خاطره های مادرم هرچی بلا زهرا کشید اومد شبیه ش بسرم داره می سوزه جیگرم واکرده زخم دل دهن شد داغ مادر ارث من غریب شدم توی وطن وای مادرم آتیش از خونه ی من کشید زبونه بردن از خونه منو چه وحشیونه یاد مادر افتادم اما مثه اون سر و صورتم نخورد به درب خونه حوریه بود مادر ما گیر کرد میون شعله ها پیکر نیمه جونشو کنار زدن با ضرب پا چقد بلا کشید خدا بستن به کشتنش کمر شد میخ داغ روی در متهم قتل پسر وای مادرم پیرم اما حرمت منو ندارن رو دلم شعله ی زهر کین میزارن میمیرم ولی خدا کنه که بعدش کفن های قیمتی برام نیارن چجوری من کفن بشم وقتی حسین کفن نداشت با خنده قاتل اومد و رو لثه هاش نیزه گذاشت زخم روی زخم بود که می کاشت بس که زدن با خنجرش از لای دست خواهرش روی زمین ریخت پیکرش وای مادرم

زمینه - ز نفس افتادم کمکم کن مادر بیا به امدادم کمکم کن مادر گل یاسم و به رنگ پاییزم ز فراق تو ز غصه لبریزم کمکم کن تا ز جا برخیزم مولانا صادق آل فاطمه مطهر و پاکم ز نسل افلاکم عدوی دیوانه کشیده بر خاکم به هر زمین خوردنم چنان مادر مدد بگیرم به ذکر یا حیدر منم امام و عزیز پیغمبر مولانا صادق آل فاطمه اگرچه از سیلی ستم شده بی حد ازین دلم بشکست که حرف مردی زد اگرچه پیرم من اشع الناسم من از تبار دو دست عباسم به نام مادر همیشه حساسم مولانا صادق آل فاطمه هزاران عقده ز کربلا دارم چو ابر پاییزی همیشه می بارم نفس نفس می زنم به آه و درد دوان دوان می دوم پی مرکب دلم گرفته ز غربت زینب مولانا صادق آل فاطمه

واحد - بگذارید از این خانه عبا بردارد لااقل رحم نمایید عصا بردارد بگذارید در این حلقه دود و آتش طفل ترسیده از این معرکه را بردارد پیر مرد است نبندید دودستش نکشید وای اگر دست نحیفی به دعا بردارد کوچه ای تنگ ودلی سنگ وزمین خوردنها استخوانی که ترک خورد صدا بردارد آی نامردِ سواره نفسش بند آمد فرصتی ده قدمی پشت شما بردارد رمقش نیست ولی می رود و می خواهد که قدم یاد غم کرب وبلا بردارد آخرین روضه ی او روضه ی گودالش بود وقت آن است به لب بانگ عزا بردارد تشنگی بود و لبی چاک و تنی خون آلود لشگری حلقه زده رسم حیا بردارد خوب پیداست چرا این همه نیزه اینجاست هر کسی آمده یک سهم جدا بردارد هر کسی آمده یک تکه بگیرد بکشد بیشتر تا که تنت زخم جفا بردارد کاش میشد که سنان تا که سنان را نزند دست از گیسوی بر خاک رها بردارد زجرکُش می کند این قاتل خنجر در مشت کاش میشد که از این حنجره پا بردارد مشعل حرمله روشن شده عمه ای کاش چشم از دختر انگشت نما بردارد

جفت - شیخ الإمه مولا صادق آل مصطفی یابن علی مرتضی شیخ الإمه مولا ای زاده ی خیر النسا شیخ الإمه مولا مروج دین خدا شیخ الإمه مولا گفتی میان شعله ها شیخ الإمه مولا از آتش این خیمه ها شیخ الإمه مولا اب عبدالله یابن الزهرا ظهر عاشورا یکه و تنها بی پسر زهرا خون جگر لیلا ابی عبدالله ...

دودمه - مادرم فاطمه دریاب مرا جان حسین جگرم پاره شده می زنم ناله به یاد لب عطشان حسین جگرم پاره شده