شهادت امام جعفر صادق (ع) 99 - میثم مطیعی

زمزمه - یه زائر جامونده و تنها بریده دل از مردم دنیا با پای دلش اومده اینجا سلام آقا چه بغضیه گرفته حنجره بقیعو؟! توو اشک و آه می بینم پنجره بقیعو گریه ممنوعه، اگه آقا، کنار تربت تو می رسونم به، همه عالم، صدای غربتتو «مظلوم امام صادق» دوباره توی شهر پیغمبر یه خونه مثه خونه حیدر می سوزه توو آتیش و خاکستر امون ای دل شکر خدا که هیچکس، لگد نزد به این در یاسی نشد کبود از، یه جنگ نابرابر داغ اون آتیش، مدینه نه، یه دنیا رو سوزونده روضه سربسته ست، یه رد خون، میون کوچه مونده «مظلوم امام صادق» توو این خونه که عرش دنیا بود امید و پناه یتیما بود به هر بهونه روضه بر پا بود امون ای دل شیرخواره ای میدیدی، روضه آب می خوندی روضه کربلا و طفل رباب می خوندی کربلا گفتی، به پا کردی، تب این سرزمینو یادمون دادی، زیارتِ، روزای اربعینو «جانم حسین حسین جان» برای نجاتت رسید از راه سه مرتبه جدت رسول الله گرفته گلوی منو این آه حسینم وا طاقت نداشت ببینه، تو رو اسیر دشمن آخه با تیغ و تیر و، نیزه حسینو کشتن بعد کربلا، دیگه هیچکس، توی مقتل نیفتاد ای خدا بس بود، به قتل صبر، حسینِ تشنه جون داد «جانم حسین حسین جان» شاعر : محمدرضا رضایی

زمینه - شده غرق غم، دل هر عاشق السلام علی، جعفر صادق تو فصل غم، اسم تو مثل صبح بهاره برای ما، شیعه ی تو بودن افتخاره امام علم و جهاد دلت شکسته از غمای زهرا بانی روضه ی شب عاشورا شیعه نبود اگه نبودی آقا جان آقا «غریب مدینه امام صادق» شاعر : فرشته سادات حسینی

زمینه - شبمون یلداست، چشامون دریاست قاب عکس تو، هنوزم اینجاست شهادتت زلزله? آخرالزمون شد نبودنت داغ دل هر پیر و جوون شد هنوز دلا مبتلاست تقاصتو داره میده اون ظالم به یادتم شبای جمعه دائم یتیماتو‌ رها نکن حاج قاسم ای سردار ای سردار روشنه دلم به جواب سلامت یه روزی میای تو رکاب امامت «عجل بظهورک یا اباصالح» شاعر : حسن صنوبری

روضه - کاش من هم به لطف مذهب نور تا مقام حضور می رفتم کاش مانند یار صادقتان بی امان در تنور می رفتم علم عالم در اختیار شماست جبر در این مسیر حیران است چشم هایت طبیب و بیمارش یک جهان جابر بن حیان است روز و شب را رقم بزن آخر ماه و خورشید در مُرکّب توست ملک لاهوت را مراد تویی آسمان ها مرید مذهب توست قصه تکرار می شود یعنی باز هم در مدینه عاشق نیست کوچه در کوچه شهر را گشتم هیجکس با امام، صادق نیست خواب دیدم که پشت پنجره ها روبروی بقیع گریانم پابه پای کبوتران حرم در پی آن مزار پنهانم گریه در گریه با خودم گفتم جان افلاک پشت پنجره هاست آی مردم ! تمام هستی ما در همین خاک پشت پنجره هاست شاعر : سید حمید رضا برقعی

زمینه - راز این غربت نشد آخر فاش جلو چشمام بود حرمی ای کاش بقیع هنوز، آین? غربت امامه دلای ما، منتظر روز انتقامه بیا ای امام زمان آتیش زدن شبونه اون نامردا خون? مولای مارو واویلا امام صادق زیر لب گفت تنها: یا زهرا، یا زهرا امون از اون آتیش و کوچه و بلوا تجسم روض? حضرت زهرا «غریب مدینه امام صادق» شب تنهایی شب غربت شد که از این دنیا، آقا راحت شد بدون تو، غریبه درس حدیث و قرآن یتیم شدن، «ابو بصیر» و «هشام» و «صفوان» مدینه شون کربلاست اون آقایی که یار مظلوما بود پناه و ملجأ همه دنیا بود ولی تو شهر خودشم تنها بود واویلا واویلا به خدا با اشکای چشما می‌سازیم یه روزی ضریحتو آقا می‌سازیم «غریب مدینه امام صادق» منتسب به شماست، شرف و ایمان به تو مدیونند، همه? ایران برای ما، حدیث تو اصل ماجرا شد نگاه تو، مذهب رسمی عاشقا شد به نور تو‌ روشنیم شاگرداتو ببین، جوونمردارو شهیدای غریبِ این صحرارو دسته‌گلای مکتب زهرارو: یا زهرا یا زهرا فقط اون شهیدا که عشقو خریدن به کلاس درس تو آقا رسیدن «غریب مدینه امام صادق» شاعر : حسن صنوبری