شب یازدهم ماه رمضان 99 - میثم مطیعی

مناجات - بدون بودن تو رنج بی حساب منم شکسته خسته منم، خلسه خلسه خواب منم چقدر بی تو حقیرم، چقدر هیچم و پوچ که بی کرانه‌ی دریا تویی، حباب منم تو آفتابی و من ماه هم اگر باشم همیشه تشنه‌ی یک جرعه آفتاب منم دلم شکسته و آماده‌ی پذیرایی‌ست بیا که صاحب این خانه‌ی خراب منم اگر سوال کنی، کیست بی پناه ترین!؟ دو قطره شرم فرو می‌چکد، جواب منم «اگر قبول کنی، ور برانی از برِ خویش» مراد من نظر توست، مستجاب منم اگر ببخشی شایسته‌ی گذشت تویی اگر عذاب کنی، لایق عذاب منم کجاست؟ آنکه مرا تا خدا رساند کیست؟ و با صدای علی میرسد خطاب: منم شاعر : محمد میرزایی

روضه - نظر وقتی که بر افلاک می کرد تمام عرش را غمناک می کرد میان هاله ای از درد و اندوه گل خود را پیمبر خاک می کرد *** از درد غربت داشت کوثر گریه میکرد زهرا به روی قبر مادر گریه میکرد خاک مزار مادرش را میگرفت و با دست خود میریخت بر سر گریه میکرد یاد گذشته یاد آینده برای این مادر و دختر، پیمبر گریه میکرد گرم تماشای عزاداری آنها یک گوشه ای آرام حیدر گریه میکرد تکرار شد این قِصه اما در دل شب این بار زینب زار و مضطر گریه میکرد بر روی قبر مخفی مادر به یاد آن شعله ها و یاس پرپر گریه میکرد وقتی که خون تازه از مسمار میریخت انگار بر حال علی در گریه میکرد دست خدا را دست بسته میکشیدند زهرا به مظلومی شوهر گریه میکرد صیادها با تازیانه حمله کردند کوچه قفس بود و کبوتر گریه میکرد یک روز هم زینب به زیر تازیانه در قتلگه پیش برادر گریه میکرد وقتی که طفلان بین آتش میدویدند بر نیزه چشم آب آور گریه میکرد شاعر : علی صالحی

زمزمه - بابا میگه آروم آروم، وقتشه برگردیم به خونه بچه ها رو تو بغلش، یا روی شونه هاش میشونه راهی میشه ولی دلش، اینجا می مونه شام غریبان، اول قصه س، اول گریه، اول غصه س چشمام از امشب، ابر بهاره، این خونه بی تو، آروم نداره نگو که بی مادر شدیم، نگو که باورم نمیشه من که میگم خونه پر از، لبخندای همیشگی شه خودش درو باز میکنه، مثل همیشه میگه که اینا، همش یه خواب بود، مگه نه بابا!، همش یه خواب بود چشمام از امشب، ابر بهاره، این خونه بی تو، آروم نداره آغوش مادرو میخوام، حتی شده یه بار دیگه بشه پناه گریه هام، حتی شده یه بار دیگه بهم بگه بخند برام، یه بار دیگه لبخند مادر، بهار من بود، تموم دار و، ندار من بود چشمام از امشب، ابر بهاره، این خونه بی تو، آروم نداره شاعر : محمدمهدی سیار