شب نهم ماه رمضان 99 - محمدحسین پویانفر

روضه - گر نخیزی تو زجا، کار ِحسین سخت تر است نگران حَرَمَم ، آبرویم در خطر است قامتِ خم شده را هر که ببیند گوید: بی علمدار شده دستِ حسین بر کمر است داغ اکبر رمق از زانوی من بُرد ولی بی برادر شدن از داغ پسر سخت تر است دست از جنگ کشیدند و به من میخندند تو که باشی به بَرَم باز دلم گرم تر است نیزه زار آمده ام یا تو پُر از نیزه شدی؟ چو ملائک بدنت پُر شده از بال و پر است پیش ِ من با سر مُنشَق شده تعظیم نکن که خدا هم ز وفاداری تو با خبر است علقمه پر شده از عطر ِ گل ِ یاس، بگو مادرم بوده کنارت که حسین بی خبر است؟ به تو از فاصله ی یک قدمی تیر زدند قد و بالایِ رَسا هم سببِ دردسر است اصغر از هلهله کردن بدنش میلرزد گر بداند که تو هستی کمی آرام تر است تیر باران که شدی یادِ حسن افتادم دستت افتاده ز تن، فرق تو شق القمر است وعده ی ما به نوک نیزه به هر شهر و دیار که به دنبال سرت خواهرمان رهسپر است

مناجات - لکه های سیاه زندگی ام یا کریم از شما چه پنهان است درد دارم دوا نمی خواهم یار درد من است ودرمان است ساتر العیب اگر نبودی تو خلق با من چکار می کردند؟ پرده پوشی اگر نمی کردی همه از من فرار می کردند زشت و آلوده و خطاکارم دارم اقرار می کنم یا رب گرچه بی آبرو شدم اما باز اصرار می کنم یارب جرم و کم کاری ام قبول، ولی تو که از حال من خبر داری "دوستان را کجا کنی محروم تو که با دشمنان نظر داری" جان مولا بیا در این شب ها نظری کن که سر براه شوم مثل روز تولد از مادر باز هم عاری از گناه شوم شب قدر است و فرصت خوبی است باز جوشن کبیر می خوانم یک به یک اسم های خوب تو را با دلی سر به زیر می خوانم کمکم کن هر آنچه را دارم خرج تطهیر جان و روح کنم دور ظلم و گناه خط بکشم بروم توب? نصوح کنم قسمت می دهم به آقایی کز می عشق فاطمی مست است شب احیاء گرفته قرآن رابر سرِ خود، اگرچه بی دست است قسمت می دهم به آقایی که فدایی شده به جان حسین (ع) غیرتش مثل ضربت حیدر افضل من عبادَه الثقلین چه بگویم عمویمان عباس (ع) روضه هایش همیشه مکشوف است کاش اینها دروغ بود، ولی قصه آن عمود معروف است شاعر: عباس احمدی