شب اول ماه رمضان 99 - محمدحسین پویانفر

مناجات - بیشتر گریه تسلّای دل سوزان است ! چون بیابان که نیازش به نم باران است میکده باز شد و زود دویدیم همه گفته ساقی سه دهه نوبت سرمستان است ! گفتم اصلا نروم ! آخر خطم دیگر ! مادرم گفت برو ! خالق تو رحمان است. ما اگر آمده ایم از‌ کرم آل علی ست اختیار دل رعیت به کف سلطان است. رمضان است خدا بنده نوازی کرده سفره اش باز شده خانه پر از مهمان است. خوب و بد ریزه خور حضرت حجت هستیم پای باباست فقط ! طفل اگر نادان است. نوکر آن ست که از‌خویش دعایی نکند آنچه‌ را‌ خواسته ارباب ! دعایم آن است. سی شب ماه خدا را به علی بخشیدند گریه ی هر شب ما هدیه ی آقا جان است. ما در این ماه مبارک به هوای نجفیم دلمان وقت مناجات دم ایوان است. گره کور مرا دست رقیه بدهید هرچه سختی ست به یمن نفسش آسان است. روزه ام روضه اگر داشت خدا می خردش ! خُرم آن دیده که در روضه فقط گریان است. دم افطار من از آب سوالی دارم آب ! دیدی چقدر کام حسین عطشان است ؟. تشنه ای ماند و سپاهی که همه سیراب اند دشنه هم‌ سوخت دلش ! شمر ولی خندان است. آی مادر تو دگر جانب گودال نرو خاک‌ عالم به سرم یوسف تو عریان‌ است شاعر : سید پوریا هاشمی

روضه - پایین قتلگاه اگر شمر آب خورد بالای قتلگاه سنان هم شراب خورد بودند دیو و دد همه سیراب و یک غریب از فرط تشنگی چقدر پیچ و تاب خورد آبی نخورد بر لب خشکش چهار روز اما سه روز بر بدنش آفتاب خورد گر چه به جان حنجرش افتاد خنجری قتلش ولی ز قتل علی اکبر آب خورد تکیه به نیزه ای زد و هل من معین که گفت یک سنگ بی هوا به سرش در جواب خورد بیرون کشید از کمر خود سه شعبه را از بس به روی سینه ی او با شتاب خورد اسلام را شیوخ مسلمان نما زدند از پیرها عصا سر کسب ثواب خورد غیر از هزار و نهصد و پنجاه زخم تیغ زخم زبان ز کوفی خانه خراب خورد خون گریه کرد بر سر نیزه سر حسین هر جا که سنگ بر سر و روی رباب خورد