شهادت امام موسی کاظم (ع)،‌ سید رضا نریمانی

تا کی غریبانه در این کنعان بمانم /در انتظار دیدنت گریان بمانم / تا کی منِ قحطی زده بین بیابان /محروم از باریدن باران بمانم / خیلی زیان دیدم از این دوران هجران /نگزار بیش از پیش در خسران بمانم /وقتی دلت را با گناهانم شکستم /حق من است آواره و حیران بمانم / ای وای اگر بی درد هجرانت بمیرم /ای وای اگر در جهل خود پنهان بمانم /بالاتر از بی دردی اصلا محنتی نیست /من دوست دارم بی سر و سامان بمانم / مُشتم همین که باز شد آواره گشتم /باید همیشه دست بر دامان بمانم /ریزه خورت هستم، به من نفرین اگر که /خیره به دست لطف این و آن بمانم /بین حسینیه فقط جریان گرفتم /تا آخرش بگزار در جریان بمانم /خواب و خوراکم درد دوری از حرم شد /تا کی به فکر مرقد جانان بمانم /پیراهنش غارت شد و باید همیشه /گریه کن آن پیکر عریان بمانم

از زخم و درد و رنج ها منظومه دارم /از عمر خود پرونده ای مختومه دارم /دردی شبیه مادر مظلومه دارم /امشب هوای دخترم "معصومه" دارم /از اشک، روی گونه ام سِیلی گرفته /بابا کجایی که دلم خیلی گرفته /تحقیرهای دشمنم را صبر کردم /زنجیرِ دور گردنم را صبر کردم /خونابه ی روی تنم را صبر کردم /این روزها جان کندنم را صبر کردم /"کاظم" اگرچه من لقب دارم خدایا /"عَجِّل وَفاتی" روی لب دارم خدایا /بدکاره آمد تا نظر کردم دلش سوخت /تا یک نگاهِ مختصر کردم دلش سوخت /از غفلتش او را خبر کردم دلش سوخت /وقتی دعایش بیشتر کردم دلش سوخت /من معجزه کردم که شد چون "بُشرِ حافی" /این ها برای قوم غافل نیست کافی

تشنه که بودم حرف از آب خنک زد /وقت نمازم بی هوا من را کتک زد /با ناسزا بر روی زخم من نمک زد /بی احترامی کرد و هی من را محک زد /نامرد می داند که چون عباس هستم /بر نام زهرا و علی حساس هستم /قدِ تنومند مرا چون دال کردند /ساق پر از درد مرا پامال کردند /جسم نحیفم داخل گودال کردند /ساده بگویم پیکرم را چال کردند /حتی برای خم شدن هم جا ندارم /دیگر برای این همه غم جا ندارم /باید فقط گریانِ بر کرب و بلا بود /جد غریبم با لب تشنه فدا بود /جانم فدایش که "ذبیحاً بِالقَفا" بود /جسمش سه روزی در دل صحرا رها بود /با روضه های نعلِ تازه آشنایم /هر استخوان او شده چون ساق پایم /جسمم اگرچه رفت روی تخته پاره /دیگر نشد پیراهن من پاره پاره /پیر لعینی باز هم زد استخاره /با قصد قربت با عصا می زد دوباره /نامردها جَد مرا صد جور کشتند /نامردها جَد مرا بدجور کشتند

غریب غربتم دیگه از زندگی سیرم /توی زندانم و اسیر بند زنجیرم /پره زخمه تنم، با همین غصه می میرم /کجایی دلبرم پسر من رضا /که شده کاظمین واسه من کربلا بیا پیشم بشین / دم پیری ببین تو سیاهچاله ها استخونام شکست /مونده توی نفس صدای ناله ها /می دونستم یکی می فرستن پی کارم /می زنه هی نمک به دل خسته و زارم/میگه هی ناسزا دیگه طاقت نمیارم/تو که داری منو با لگد می زنی /چرا به مادرم حرف بد می زنی /تو مدینه م یه روز جلو چشم علی حرف بد می زدن /مادر زخمیمو به جای هر کسی که نزد می زدن/اگه من جون بدم‌ کفنم حاضره اما/بمیرم واسه ی غریب ظهر عاشورا/به زمینش زدن جلوی چشمای زهرا/همه کف می زدن نفسش تا گرفت/روی سینه ش نشست دل زهرا گرفت/همه جمع می شدن به دور این بدن، می زدن بی هوا / یکی می زد با سنگ، یکی می زد با چوب، یکی می زد عصا

دست خیر تو دستمو می گیره به جون "حر" و "زهیر" تو /به خدا قسم کی امام حسین ما می تونه بشه غیر تو؟ /"ذکره شفاء" دل من مریضه با روضه میشه معالجه /دلی که همش سر سفره ی خونه ی سه باب الحوائجه /یکیشون آقام اباالفضل، یکیشون موسی بن جعفر /گره بزرگ ما با دستای کوچیک اصغر /حسین وای***می زنم صدات، الهی صِدام برسه تو روضه به کربلات /من بی پناه تو رو واسطه می گیرم در خونه ی خدا /گره می زنم دل روسیامو به تار موی سفید تو /جون من فدات، جوونیم آقا فدای جوون شهید تو /می گیرم حاجتمو از دستای علی اکبر /می خونم با شهدامون "یا حسین غریب مادر" /حسین وای***جون مادرم همه چی مو میدم آقا بیای دم آخرم /می رسه یه روز که دارن جنازه مو می برن داخل حرم /الهی سر خاک من سه شب باشه روضه، از رفیقام می خوام /شب سومم روضه ی سه ساله رقیه تو بخونن برام /دوباره صدای روضه منو می اندازه به گریه /بنویسید روی قبرم "اَنَا خادم الرقیه" /حسین وای

حبیبم، تو دنیایی که هستم آقا غریبم/رفیقم، تو تنهام نذاشتی قد یک دقیقه م/بمونه، دو خط شعر نوشتم رقیه ت بخونه/نوشتم من هر وقت بهت فکر کنم تو بهشتم/گداتم، شب اول قبر کی میده نجاتم/پناهم، به جون رقیه آقا چشم به راهتم***هی به دلم میگم خدا رو داری/قول آقات امام رضا رو داری/دوست دارم آقا صبح روز محشر/بگی غمت نباشه ما رو داری/حسین من، حسین عزیز زهرا