شهادت امام موسی کاظم (ع)،‌ محمدرضا طاهری و حسین طاهری

از دو چشمت نگاه می خواهیم/در نگاهت پناه می خواهیم/خانه ای در محله ی خورشید/کوچه ای رو به ماه می خواهیم/خسته، تنها، غریب، آواره/گم شدیم از تو راه می خواهیم/ما تو را از خدا نخواسته ایم/ما فقط اشتباه می خواهیم/کوهی از لطف دیده ایم اما/باز هم از تو کاه می خواهیم/از نگاه تو گریه ای جاری/از گلوی تو آه می خواهیم/راهی کاظمین هستیم و/توشه ی بین راه می خواهیم/توشه ی کربلا شب جمعه/گریه در قتلگاه می خواهیم

هر کس که یا "باب الحوائج" را صدا کرده/"موسی بن جعفر" حاجت او را روا کرده/غیر از خدا که شان او را خوب می داند/هر کس که مدحی گفته در حقش جفا کرده/در شان او نازل شده "والکاظمین الغیظ" /موسای کاظم جای نفرین هم دعا کرده/هر بی حیایی که به آقا بی حیایی کرد/با دیدن روی خوش آقا حیا کرده/با دوستان خود نمی دانم چه خواهد کرد/وقتی که قرض دشمنش را هم ادا کرده/در کُنج زندان نیست، او در وادی طور است/اینجا "کلیم الله" خلوت با خدا کرده/با او زنی در سجده افتاده است در زندان/یعنی زلیخایی به یوسف اقتدا کرده/از کهکشان او گرفتند اخترانش را/این چند وقت اصلا ندیده دخترانش را/در کُنج زندان آنقدر آقا معذب بود/ذکر شب و روزش فقط "خَلِّصنی یا رب" بود/کتمان نشد خورشید در آن ظلمت زندان/او روز روشن در دل تاریکی شب بود/خیلی نگهبان های زندان بی ادب بودند/با اینکه خیلی حضرت کاظم مودب بود/وقتی مرتب گیسویش را می کشید آن مرد/جای تعجب نیست مویش نامرتب بود/با هر تکانی از تنش یک قطره خون می ریخت/ظرف وجودش از جراحت ها لبالب بود/این زهر خیلی داشت می سوزاند جسمش را/یعنی بهشت پیکرش در آتش تب بود/زنجیرها او را به یاد عمه اش انداخت/در این اسیری ذکر او "ای وای زینب" بود

وقتی که او را اینچنین از پا درآورده/زنجیر پس با زینب کبری چه ها کرده/بی حد و بی پیمانه می ریزد سبویش را/"موسی بن جعفر" مست کرد عشاق کویش را/تاثیر می گیرند مردم از گل زهرا/خار بی ارزش هم گرفته رنگ و بویش را/عین طهارت بی نیاز است از وجود آب/با اشک های خویش می گیرد وضویش را/بدکاره ای آمد به زندان، پاکدامن شد/بی آبرو دارد از آقا آبرویش را /وقت مناجات کلیم الله زندانبان /با ضرب سیلی قطع کرده گفتگویش را /لب تشنه بود اما به جای آب سیلی خورد/با لخته ی خون تر کرد خشکی گلویش را/مویش پریشان بود و خاک آلود پس ای کاش/معصومه بود و شانه ای می کرد مویش را/روی پل بغداد جسمش را رها کردند/فرصت نشد حتی بپوشانند رویش را/تقدیر این شد که تو هم دور از وطن باشی/اما نباید مثل جدت بی کفن باشی***یافت آن گل را ولی پرپر شده/پاره پاره پیکری بی سر شده/گفت آیا یوسف زهرا تویی

تموم جسم تو سیاهه و خونی/گناه تو چی بود که کُنج زندونی/روزای تو مثل شبات شده تیره/چند ساله که پاهات تو غُل و زنجیره/گوشه ی زندون شبانه روزش فقط دادن آزارش/تو روزه بودی غروبا می شد تازیونه افطارت/باب الحوائج موسی بن جعفر مولا***اونی که از داغت روونه اشکامه/اونی که روز و شب شنیدی دشنامه/تو گوشه ی غربت از نفس افتادی/رضا نبود پیشت وقتی که جون دادی/همیشه آقا روی تن تو جای کبودی بوده/اونی که هر شب شما رو می زد خودش یهودی بوده /باب الحوائج موسی بن جعفر آقا***هنوز جای زنجیر رو دست و بازوته/یه تخته ی پاره واسه تو تابوته/موقع تشییعت عاشقاتون گریون/شد آخرش آقا جسم تو گل بارون/بمیرم آقا برا تنی که به زیر تیر و سنگه/میون گودال کفن نداره سر لباسش جنگه/غریب مادر حسین

اشکامونه زیارت تو، باز دلم توی کاظمینه/اونجا روز شهادت تو مثل اربعین حسینه/زیارتنامه ت یه دنیا روضه ست بمیرم آقا/نمیشه اسمت بیاد و حاجت نگیرم آقا/قسم به زهرا و حیدر یادم نمیره که مادر/کرب و بلاشو گرفت از سفره موسی بن جعفر/غریب آقا موسی بن جعفر***ای شبیه مادر سادات کارشه روز و شب مناجات/می رسه با یک تازیونه یک یهودی برا ملاقات/میون زنجیر غم غربت از نگاش معلومه/چهارده ساله که اون دلتنگه برا معصومه/شده تو قعر سیاهچال تو چنگ دشمن گرفتار/برای لب های روزه ش ضربه ی سیلیه افطار/غریب آقا موسی بن جعفر***زهر کینه و یه دل خون گریه های قنوت آقا/وقت تشییع جنازه میشه تخته پاره تابوت آقا/شبیه جدش سه روز می مونه تنش رو خاکا/ولی تو دنیا نمیشه داغی مثل عاشورا/نه روی نیزه سری رفت، نه پیرهنی رفت به غارت/نه دختری سیلی خورد و نه خواهری رفت اسارت /حسین آقام آقام آقام آقام***اگه کشتند چرا آبت ندادند /چرا زان دُر نایابت ندادند /اگه کشتند چرا خاکت نکردند /کفن بر جسم صدچاکت نکردند /سه غم آمد سراغم هر سه یکبار/غریبی و اسیری و غم یار/غریبی و اسیری چاره داره/ولی آخر کشد ما را غم یار /مسلمانان حسین مادر ندارد/غریب است و کسی در بر ندارد

شده تسبیحی به دستش دونه دونه های زنجیر/شده همصدای ذکرش لب زخم و جای زنجیر/وقتی موسی میشه یوسف دل زندون پرِ نوره/وقتی یوسف میشه موسی زندونم وادی طوره/زیر دستاشو بگیرین موسامون عصا نداره/آقامون می خواد بلند شه، نمی تونه، نا نداره/چند شبه که مثل مادر نماز نشسته خونده/قنوتای آخرش رو با دو دستِ بسته خونده/ای که قصه های صبرت دل ایوب رو شکسته/یا رب و یا ربت اینجا به دل خدا نشسته/می دونم که خلوت تو با خدا چه حالی داره/معصومه مثل رقیه تاب دوری تو نداره/دجله همدرد فراته، آخه تشنگیتو دیده/گوش داده به یا حسینت که به کربلا رسیده/ای خوشا قافله ای که پیش تو، تو کاظمینه/یعنی از نجف میاد و مهمون امام حسینه/آقا یا باب الحوائج همه تشنه ی دعاییم/آقاجون غریبه نیستیم، بچه آهوی رضاییم/پر آتیشه درونم، مددی موسی بن جعفر/که رها بشم به نامت کاظم آل پیمبر/دم "یا کاظم" گرفتیم ما که تو آتیش اسیریم/اگه این اسم خدا نیست پس چرا آروم می گیریم/دم "یا کاظم" گرفتیم، نفسمون به پامون افتاد/شیطونم فرشته کردی آخه تو زندون بغداد/دم "یا کاظم" گرفتیم تا درای بسته وا شد/اونقدر خوندیم که آخر ساقیمون امام رضا شد/دم "یا کاظم" گرفتیم، بی بی مون معصومه خندید/به کبوترای دلتنگ سفر مدینه بخشید

بی جانم و جان می شود موسی بن جعفر /یا موسی بن جعفر /در جانم ایمان می شود موسی بن جعفر/یا موسی بن جعفر/یا باب الحوائج یا موسی بن جعفر/یا موسی بن جعفر/مشهد رضا، قم فاطمه با این کریمان /والی ایران می شود موسی بن جعفر/یا باب الحوائج یا موسی بن جعفر/یا موسی بن جعفر/یک قطره از دریای آقایی اش این است /یار فقیران می شود موسی بن جعفر/یا باب الحوائج یا موسی بن جعفر/یا موسی بن جعفر/باید که با پای برهنه رفت سویش /وقتی که رضوان می شود موسی بن جعفر/یا باب الحوائج یا موسی بن جعفر/یا موسی بن جعفر/خشکیده ام باید بیفتم در مسیرش/بر تشنه باران می شود موسی بن جعفر/یا باب الحوائج یا موسی بن جعفر/جانم به لب آمد از این ماتم ز بس که /زندان به زندان می شود موسی بن جعفر/آخ موسی بن جعفر، وای موسی بن جعفر، یا موسی بن جعفر/وقتی غل و زنجیر بر ساقش می افتد /دردش دوچندان می شود موسی بن جعفر/آخ موسی بن جعفر، وای موسی بن جعفر، یا موسی بن جعفر/وقتی که می افتد میان سجده انگار در جامه پنهان می شود موسی بن جعفر/آخ موسی بن جعفر، وای موسی بن جعفر، یا موسی بن جعفر/حالا که زندانبان غرورش را شکسته /داغش دوچندان می شود موسی بن جعفر/داغش فراوان می شود موسی بن جعفر/کارش فقط گریه است بر جد غریبش /وقتی که عطشان می شود موسی بن جعفر/یا باب الحوائج یا موسی بن جعفر

بی گمان ایل و تبارت عزت این کشورند/در حقیقت اهل جمهوری ایران تو ایم/بچه های تو در ایران پادشاهی می کنند/حضرت غربت نشین مدیون احسان تو ایم/بی گمان بی حب تو اسلام ابتر می شود/دین هر کس پای خود، ما که مسلمان تو ایم/ما مسلمان تو ایم از پیر خود آموختیم/پیش شأنت در مقام کَلب دربان تو ایم/قبله مان را کشاندیم سوی مشهد درعوض/بنده ناقابل شاه خراسان تو ایم/عبد صالح بوده ای، باب الحوائج بوده ای/ما هم آقا از مریدان عموجان تو ایم

آرزومه که بمیرم زیرِ پایِ تو اباالفضل، یا اباالفضل /آرزومه که شهید شم با لوایِ تو اباالفضل، یا ابالفضل

ناخورده شراب می خروشیم/با خود چه کنیم اگر بنوشیم/آن گاه شنو خروش مستان/این لحظه هنوز ما خموشیم/چون می نخرم زهد و تقوا/پس بیهُده ما چه می فروشیم /بی سر و سامان تو ام /دست به دامان تو ام/گوش به فرمان تو ام/خار بیابان تو ام /ای که به عشقت اسیر خیل بنی آدمند/سوختگان غمت با غم دل خرمند/هر که غمت را خرید عشرت عالم فروخت /باخبران غمت بی خبر از عالمند/لطفی که کرده ای تو به من، مادرم نکرد/ای مهربان تر از پدر و مادرم حسین/کار جنون ما به تماشا کشیده است/یعنی توهم بیا که تماشای ما کنی