ولادت امام حسن مجتبی (ع) مجید بنی فاطمه، سال 1397

روزه داران کرم از عرش خدا می آید/دسته دسته ملک از اوج سما می آید/گر چه سائل پی احسان کریم است ولی/این کریم است که به دنبال گدا می آید/دست من باز به دامان گدا محتاج است/غالبا دست به دنبال دعا می آید/نوه اول پیغمبرمان آمده است/صلوات است که از مأذنه ها می آید/من حسینی شدنم را به حسن مدیونم/آبشار است و از آن آب بقا می آید/و خداییش امیری به حسن می آید/و خداییش اسیریش به ما می آید/قرنها می گذرد باز حسن دلدار است/ماه شبهای علی مشتریش بسیار است/طعنه بر قند و نمک شهد دهانش می زد/بوسه ها بود که بابا به لبانش می زد/اولین بار علی صاحب فرزند شده/عاشقانه دل بابا ضربانش می زد/به روی خاک قدم می زند و می بیند/تندتر نبض زمین از هیجانش می زد/این پسر کیست که در عرش خداوند ملک/حرفها از کرم و نام و نشانش می زد/ابروانش چو کمان بود و دم پلک زدن/تیرهای مژه اش را به کمانش می زد/قرص ماه پسر فاطمه با آمدنش/طعنه بر نیمه ماه رمضانش می زد/سهم چشم همه از دیدنش حیران شدن است/آینه دست گرفته است علی یا حسن است

دل من باز دوباره هوای میخونه داره/ سر سفره ی کریمه هر کسی که روزه داره/ روزه دار چشمای حسنم یا کریم دستای حسنم/ ریزه خوار آقای کرمم تا قیامت گدای حسنم/ من بیچاره ی عشقت تو دلدار قدیمی/ من محتاج کرامت تو مولای کریمی/ روزه دار چشمای حسنم یا کریم دستای حسنم/ ریزه خوار آقای کرمم تا قیامت گدای حسنم/ اونایی که روزه دارن دلاشونو به تو دادن/همه محتاج نگاتن کشته مرده هات زیادن/ من همیشه غلام حسنم خانه زادم به نام حسنم/افتخارم همیشه اینه که خاک پای امام حسنم/ روزه دار چشمای حسنم یا کریم دستای حسنم/ ریزه خوار آقای کرمم تا قیامت گدای حسنم/ امیر میخونه ی عشق باده خورده هاش زیادن/پسر ارشد زهرا کشته مرده هاش زیادن/ تا قیامت خراب حسنم مست بوی گلاب حسنم/ نیمه ی ماه عشقه و دیگه روزه دار شراب حسنم/ روزه دار چشمای حسنم یا کریم دستای حسنم/ ریزه خوار آقای کرمم تا قیامت گدای حسنم

آقا مبارزی که به دستان تو اسیر شود/عزیز می شود و عاقبت امیر شود/کریم هستی و با احترام می بخشی/نمیشود که گدا پیش تو حقیر شود/همیشه دست گدا را سریع پر کردی/ندیده است کسی بخشش تو دیر شود/کرامت تو هم دفعه نخست بس است/گدا دوباره محال است که فقیر شود/غذا بدون تو اصلا به ما نمی چسبد/بیا خودت سر سفره فقیر سیر شود/به امر تو شده داماد سید الشهدا/که قاسم تو به پای حسین پیر شود/بیا دعا کن و ما هم به پاش پیر شویم/به لطف تو دره این خانه کاش پیر شویم/نمی شود بشناسیم ما غلام تو را/چگونه درک کند عقل ما مقام تو را/مگر چه کرده ای آقا که جای یا رزاق/صدا زدند فقیران شهر نام تو را/تمام وقت کنارت حسین ساکت بود/برای آن که فقط بشنود کلام تو را/کسی که صلح تو را جاهلانه سازش خواند/نخوانده معنی تاریخی قیام تو را/کسی که گفت تو ترسیدی و نجنگیدی/ندیده ضربت شمشیر در نیام تو را/غریب شهر همه کینه از علی دارند/نمی دهند اگر پاسخ سلام تو را/تو بودی و به علی لعن کرد بر منبر/نگه نداشت معاویه احترام تو را/بدون شک دم آخر حسین گفت به تو/غریب فاطمه می گیرم انتقام تو را/چه کرد زهر تمام تن تو در تب سوخت/چه دید داخل ان تشت قلب زینب سوخت/شب تولد تو نیستم کنار بقیع/خدا مرا برساند سر مزار بقیع/مزار تو یک شمع نیز روشن نیست/چه ساکت است شب جشن شام تار بقیع/صبا حریم حسن را غبار روبی کن/نشسته روی مزار حسن غبار بقیع/کبوتران خراسان به یک دگر گویند/بیا که پر بگشاییم تا دیار بقیع/خدا بخواهد اگر می رسد زمانی که/سرود جشن بخوانیم در جوار بقیع

ادب کنـیم و به خیر الورا سلام کنیم/پس از نبی به شه لافتی? سلام کنیم/بیا به حضـرت خیرالنّسا سلام کنیم/به ماه نیمه ی ماه خـدا سلام کنیم/سلام حضرت دلبر، سلام قرص قـمر/سـلام عصاره ی نـاب محمد و حیدر/سلام ای ثـمـرِ کوثـرِ خدای علی/سـلام ای جلـواتِ خـدانمای علی/سلام ، پاسخِ شیـرین ربّـنای علی/تو آمدی به زمین تا که پا به پای علی/به دادِ این همه بیچاره ی گدا برسی/شبیه یک پـدر مهـربان به ما برسی/چه قدر فاطمه خوشحال شد از آمدنت/مدینه ی کعبه ی آمال شد از آمدنت/دعا چه قدْر سبکـبال شـد از آمدنـت/سپیدْبخت و خوش اقبال شد از آمدنت/پُر از تب تو و مستیِ بی حساب شدیم/نه اربعین، شب نیمه ، شراب ناب شدیم/خوش آمدی به زمین،با دم پیمبری ات/خوش آمدی به زمین،با وقارِ مادری ات/خوش آمدی به زمین،با شکوه حیدری ات/شب ظهور تو ، ماییم و ذرّه پروری ات/نشسته ایم همه با تو هم سخـن هستیم/دم سحر شـده و مست یاحسن هستیم/جمال ماه تو ای حسن محض دیدنی است/به نقد جان گران عشق تو خریدنی است/سخن به وصف تو هرگز به انتها نرسـد/به حسنِ خلق و وفا کس به یار ما نرسد/چه قدر در رمضان،گفتن از تو می چسبد/چه قدر وقت اذان گفتن از تو می چسبد/چه قدر با هیجان گفتن از تو می چسبد/و درقصـورِ جنان، گفتن از تو می چسبد/چرا که گفته نـبی : سیّـد الشّـبابی تو/که چـشم روشنی موقف حسابی تو/از آفتاب جهـان تاب آفتاب تری/تو از تمـام قبیله ، نـبی مآب تری/تو صاحب کرم و لطف بی حساب تری/تو از همه ، به جلالت ابوتراب تری/اگر تو جلوه کنی آن چنان که می باید/خـروش یا حسن از هر کنـاره می آید/تـبسّم تو ، تمـنّای هر چه آیینه سـت/تویی طبیب دل هر کسی که غمگین است/صـدای گـرم تو تسکین درد سنگین است/فدای لهجه ی قرآنی ات که شیرین است/عجیب نیست که در کوچه راه بندان است/حسن نشسته و مشغول ختم قرآن است

بسم رب النور ، من هستم مسلمان حسن/بوده از روز ازل دستم به دامان حسن/آمدم اصلا در این دنیا به فرمان حسن/عالمی دارم در اینجا با گدایان حسن/شکر حق که مثل اربابم دلم با مجتباست/تا قیامت بر لبم ، یا مجتبی یا مجتباست/ای خوشا آن دم که ذکر لب حسن جان می شود/پیش چشمم جنت الاعلی نمایان می شود/در دل ویرانه قلبم گلستان می شود/درد های گفته و نا گفته درمان می شود/هر که با این اسم زیبا عشق بازی می کند/روز محشر پیش مردم ، سرفرازی می کند/دل حسن ، دلبر حسن ، عالی حسن ، اعلا حسن/قبله عباس و عشق زینب کبری حسن/تا ابد بانی کل مهربانی ها حسن/لافتی الا علی و لا کریم الا حسن/هیچ هم گیرد ز سائل بی نهایت می دهد/مهربانی را ببین ناگفته حاجت می دهد/ای تمامی وجود حضرت خیرالنسا/زینت دوش نبی و زینت عرش خدا/چهره تو مصطفی در مصطفی در مصطفی/بند می آیند هنگام عبورت کوچه ها/در جمالت جمع گشته ، کل زیبایی حسن/یوسفی ماهی نه بالاتر از اینهایی حسن/تو همان هستی که بی منت سخاوت می کنی/آسمانی ، آسمانی هم عنایت می کنی/دم به دم بر عالم و آدم محبت می کنی/فاطمه هو می کشد وقتی کرامت می کنی