ولادت امام سجاد (ع) 98 - محمود کریمی

سرود - من هوایی یارم در هوای دیدارم از قبیله درد و از اهالی عشق و عشق دلبری دارم عاشقم به شوق او گردنم به طوق او که به شوق و ذوق او نام او برم یک سر پای چوبه دارم شکر ایزد منان حی قادر سبحان که به دام چشمانش در میان دستانش از ازل گرفتارم تا که جان به تن دارم بی قرار دلدارم شاعری نمیدانم موعظه نمی فهمم غیر او نمی گویم شهرتی نمی جویم شغل من گدایی و عشق و عاشقی کارم ای تمام قرآن و جانشین یزدان و جان جان جانان و من اسیر بی جان و مستمند احسان و او امیر خوبان و من غلام دربارم عاشقانه مستانه فارغ از غم دانه در میان میخانه در کفم دو پیمانه در جوار خم خانه محو روی جانانم یکسره غزل خوانم غرق عشق سوزانم دست و لطف او دارد می کشد گریبانم از لبم نمی افتد نغمه حسین جانم تا مگر شود یارم دلبرم کریمانه وقت غم رحیمانه در بلا طبیبانه دائما حبیبانه در مصائب دنیا غصه های جان فرسا روزگار وانفسا هست مونس جانم دست او نگهبانم چشم او هوا دارم گرچه زیر بارانم با دو چشم گریانم عاشقانه میخوانم بی قرار میمانم در پی اش پریشانم از کرامت مهرش بوده که مسلمانم لحظه لحظه مجنونم چشمه چشمه عطشانم تشنه کام الطاف حضرت علمدارم سینه ام پر از غوغا باطنم گرفتارش سر خوشم همیشه با خاطر علمدارش با جناب سقایش قوت قدم هایش ماه شام دنیایش شمس صبح عقبایش انس دیگری دارم با عنایت سقا با حمایت مولا با توجه زینب با کرامت طاها من فقط به این نیت قصد قربت زهرا قصد کرده ام قدری مدح او بگویم تا دل بگیرم از دنیا پر کشم به بالا ها دم زنم ز اربابم تا بگویم از جانا جان فدات سلطانا این تویی که بالایی این منم که حیرانم این تویی که دانایی این منم که نا دانم این تویی که خوانایی این منم که ناخوانا این تویی که سحبایی این منم که عطشانم یا ببار بر جانم چند قطره باران را یا بگیر دستم را چون که زیر آوارم ای بهشت رویاها شور عشق شیداها عشق تو جنون دارد رنگ و بوی خون دارد یوسف زلیخاها آرزوی لیلاها

مدح - شب شور و شب مستی، شب عشق و شب شادی دل آواره راهی شد، دوباره رو به آبادی بیا در مجلس رِندان، ز ساقی جام مِی بِستان چنین ساکت مباش ای دل، بکش مستانه فریادی بیا شکر خداوندِ، کریم و مهربانی کن که با دستش به دریای ِنگاه دوست افتادی مرا از بند دلدارم، مسازی باز دادارم که در دام بلا بودن، بوَد خوش تر ز آزادی سرم را می دهم امشب، اگر یک لحظه از آن لب از این شوریده ی رسوایِ سرگردان کند یادی دوباره شاعرم کرده نگاری از پس پرده همان که حُبُه نوری همان که حُبُه زادی سلام ای آنکه میگردم همیشه دور چشمانش سلام ای آنکه عشقت را به قلب عاشقم دادی من از شوق تو سرشارم هوای دیدنت دارم کرم کن ای کس و کارم بمانم در همین وادی حبیبی حبکَ حولی و اما بعده قتلی دگر با این چنین عشقی، چه شیرینی! چه فرهادی! من از روزی به دام تو گرفتارم که چشمت را به رویم باز فرمودی و ولی با قصد صیادی چگونه ای به قربانت بگردم دور چشمانت فداک کُلُ اجدادی، فداک کُلُ اولادی تو آقا زاده‌ای آقا، تو مولا زاده‌ای مولا و ماها چاکرت بودیم، همه آباءُ و اجدادی شدم از عالَمی غافل، رقیبی کو در این محفل بیاید بشنود شعرم، ولی با گوش نَقادی شبی که شهربانو را، به عقد تو در آوردند ملائک کف زدند و، هلهله کردند با شادی و ایران شاه دختش را هدیه بر شما کرد و به تن کردی به پیش چشم مولا رخت دامادی چه خالی بود جای مادرت زهرا در آن لحظه که بیند عشق خود را در میان رخت دامادی به قربان قدت میرفت جای مادرت زینب به چشم شور و بد لعنت چه قدِ شاخ شمشادی تمام شاعری هایم فدای این دو تا جمله سلام ای شاخِ شمشادی که الحق شاه دامادی چه این دنیا چه آن دنیا کنار حضرت زهرا سر ایرانیان بالا بوَد در غصه و شادی که ما از ایل مولاییم ما فامیل مولاییم تو داماد ما هستی و تو بابای سجادی

سرود - ای شهربانو، بانوی شه عروس پیمبر، ای شهر بانو ای شهربانو، ای عروس فاطمه و حیدر، ای شهر بانو مادر امام/ همسر ولی/ یا ام علی، یا علی علی علی علی علی یاعلی ای یار عشق مَحرم اسرار عشق ای عروس دربار عشق امشب اومد، سومین سردار عشق مثه بارون دیوار عشق غرق نوره خونه ی حسین رسیده دردونه ی حسین ساقی پیمونه ی حسین ای شهر بانو، تو یار دیرینه ی بهاری، ای شهر بانو ای شهر بانو، تو اُمِ آیینه ی بهاری، ای شهر بانو از تو نور عشق/ میشه منجلی/ هر نفس میگم، یا علی علی علی علی علی یاعلی عین ماهه، نوزادت پیره راهه پسر تو وجه اللهِ تو آغوشش آروم جون شاهه ولیعهد ثاراللهِ پیچیده عطر و بوی خدا رسیده آبروی خدا میبرنمون به سوی خدا، یاعلی ای شهر بانو، با حق مشغول راز و نیازی، ای شهر بانو ای شهر بانو، تو مادر زینت نمازی، ای شهر بانو داره منزلی/ بین هر دلی/ زین العابدین، یاعلی علی علی علی علی یاعلی من دلداده، دلبریآقا زاده شبه میلاد سجاده امشب دل ها، از بنده غم آزاده مهمون حیدر آباده ای فرزند خلف علی عصاره ی شرف علی ما رو ببر نجف علی، یاعلی

سرود - فطرس بیا شور حسینی ساز کن حال درون خویش را ابراز کن حرف دل بشکسته را آغاز کن پروانه شو، پر باز کن، پرواز کن بر گرد شمع روی او پرواز کن، پرواز کن نازی بکش زان نازنین، بر خلق عالم ناز کن عین الحیاة عاشقان در عالمین است این حسین باب النجاة عاصیان یعنی حسین است این حسین تـــو دُر نایــــابی / مولانا حسین عجب مِی نایابی / مولانا حسین چه سفره ای داری / مولانا حسین حقـــا که اربابی / مولانا حسین چه اسم شیرینی / مولانا حسین عجب مصمایی / مولانا حسین چه جلوه ای داری / مولانا حسین چقـد آقایـــی!! / مولانا حسین دل من و بردی / مولانا حسین تو با علمدارت / مولانا حسین نَّبی از عشاقت / مولانا حسین خدا طرفدارت / مولانا حسین صلی اللهُ علی?، مولانا حسین امشب به بیت فاطمه رضوان گل افشانی کند روح القدس مِدحت گری، حوراء غزل خوانی کند گیتی به تن پیراهن از انوار ربّانی کند شادی و غم با دل صفا پیدا و پنهانی کند در سینه های سوخته آتش گلستانی کند زیبد جهان هستی خود یک باره قربانی کند از آسمان و از زمین آید به گوش زمزمه ای عاصیان آمد حسین فاطمه ای قبله ی اصحاب / مولانا حسین من رعیتم ارباب / مولانا حسین تورو به اولادت / مولانا حسین بیا من و دریاب / مولانا حسین بیا مدارا کن / مولانا حسین با من ناقابل / مولانا حسین ردم نکن جانِ / مولانا حسین آقام ابوفاضل / مولانا حسین ببر دلامون و / مولانا حسین تا عالَم بالا / مولانا حسین سلام بر حرمت / مولانا حسین دخیل یا مولا / مولانا حسین صلی اللهُ علی?، مولانا حسین شور آفرین عاشقان با شور عاشوراست این مشعل فروز بزم جان روشن گر دل هاست این ریحانه ی ختم رسل دردانه ی زهراست این ماه امیرالمؤمنین مهر جهان آراست این توحید از پا تا به سر قرآن ز سر تا پاست این وجه خدا خون خدا عبد خدا سیماست این گویم اگر در وصف او‌ از آنچه هست آگاهی ام ترسم که هر کس بشنود گوید حسین اللّهی ام