شهادت امام موسی کاظم (ع) 98 - حسین سازور

روضه - سالها وقتِ دعایِ سحرم خندیدند در سیه چال به اشکِ بصرم خندیدند سالها شد سپری در غل و زنجیر عدو شد پذیرایی شان سیلی و دشنام و لگد جای افطار به درد ِ کمرم خندیدند مادرم فاطمه را چون که صدا میکردم به جواب ِ نفس ِ نوحه گَرَم خندیدند خون دل خوردم از آن زخم زبانها همه عمر دائما ً بر نفس شعله وَرم خندیدندهیچکس حال من خسته نپرسید زمن سر خلصنی سر بسته نپرسید ز من هیچ کس بر جگر پاره ی من رحم نکرد علت ناله ی پیوسته نپرسید ز من گردنم خرد شد و سینه ترک خورد ولی کسی از سینه ی بشکسته نپرسید ز من گونه ام از اثر اشک شیاری برداشت کسی از گریه ی آهسته نپرسید ز من مادرم زیر لگد ماند منم زیر لگد زین لگد خوردن پیوسته نپرسید ز من ساق من زیر سم اسب نه در خاک شکست چه کس اینگونه مرا بسته نپرسید ز من ...

مدح - حالا که حرف حرف بهار است و یار نیست این روزهای بعد زمستان بهار نیست نامش هزار و چهارصد و چندمین عزاست عیدی که بی تو آمده و شرمسار نیست خوشبخت آن که خانه ی دل را تکانده بر فرش خانه ی دل من جز غبار نیست هر چند بهتر است نیایی به شهر ما اینجا دلی برای شما بی قرار نیست نام تو بر لب در دل هوای غیر این راه و رسم عاشقی و انتظار نیست در کربلا نفس زده ایم و برای ما دیگر هوای هیچ کجا سازگار نیست اندازه ی تمام جهان گریه می کنیم روضه به هر بهانه اگر برقرار نیست آنقدر گریه کرد برای برادرش هر کس که دید دگر ماندگار نیست