شب دوم فاطمیه دوم، محمدرضا طاهری و حسین طاهری

از راه میرسی و به اصرار میخریما را ندیده از سر بازار میخریخود را فروختیم به هیچ و تو در عوضاین هیچ را به قیمت بسیار میخریما جز ضرر برای تو چیزی نداشتیمچرا برای خود آزار میخریما روی شانه های تو بار اضافه ایمتو باز هم برای دلت بار میخریما نسیه عشق را به تو ابراز می کنیمبا نقد گوشه چشم تو هر بار میخریکی میرسم به اینکه تو هم دوست داریموقتی برای کشتن من دار میخریهر گاه بین روضه ام احساس میکنمداری کنار این همه گُل خار میخریاشکم اگر به وسعت بال مگس چکدآن را به نرخ گریه خونبار میخریفهمیدم آخر از چه به چشم تو آمدمما را به عشق حیدر کرار میخری

نداشت فرصت هیچ استخاره در کوچهنداشت مادر من راه چاره در کوچهبه جای اشک که از چشم مادرم میریختز روی خاک بچینم ستاره در کوچهبه رَخت آدمی اما ابلیس بود ظاهر شدچه ها کشیدم از آن بد قواره در کوچهنه تازیانه نه در نه غلاف موی مراسفید کرده فقط یک اشاره ....کسی نبود ببیند چگونه میپیچدصدای ضربه سیلی دوباره ....چه ضربه ای که از آن ضربه گوشه ابروگرفت بر لبه سنگ خاره در کوچهچه ضربه ای که از آن ضربه بند بند دلمشبیه نامه شده پاره پاره در کوچههمین که مادرم افتاد بر زمینافتاد نفس نفسم بر شماره در کوچههنوز هم که هنوز است سخت می گردمبرای یافتن گوشواره در کوچه***کاش مادر دگر زمین نخورددر میان گذر زمین نخوردپیش چشم پسر زمین نخورد

السلام علیک ایتها السیده الجلیلهایتُها السیدهُ الجمیلهذات الاحزانِ الطَویله فی المُدهِ القلیلهالمجهوله قدرتها المخفیه قبرهافدای عمر کمت مادر فدای قد خمت مادرمیگن قبرت تو دل مولا فدای اون حرمت مادرای مادر

روضه کوچه یعنی اشاره روضه کوچه گفتن ندارهگوشه ماه و ابر کبودی روی زمین ِکوچه ستارهتاریخ نوشته زهرا تو کوچه ها سیلی خوردحتما شنیدید اونجا امام حسن داشت میمردای کاش اونی که میدونی دروغ بودای کاش گوشواره خونی دروغ بودای کاش ای کاش ای کاش******آخه برام هنوزم سواله سیلی زدن به زهرا محالهگوشواره شکسته رو خاکه کنار پاره های قبالهمونده حسن با درد کبودی رو گونهمونده چطور برگرده با مادرش تا خونهای کاش اون همه هتاکی دروغ بودای کاش اون چادر خاکی دروغ بودای کاش ای کاش ای کاش******روز علی شده تار و تیره اگه بفهمه چی شد میمیرهروضه شروع شده تازه امشب فاطمه از علی رو میگیرهزهرا نمیگه چی شد علی چقدر مظلومهاون گونه زخمی زیر چادرم معلومهای کاش صورت آزرده دروغ بودای کاش پلکای خون مرده دروغ بوده***یا رب، نصیب هیچ غریبی دگر نکنداغی که گیسوان حسن را سفید کرد

دلی که عاشق محن دارهتو کشور غصه وطن دارهعاشق اونه که تو دلش هر شبروضه برا امام حسن دارهمیگن خدای کرمه آقامصاحب سفره غمه آقامبا اون همه مهربونی حالابگید چرا بی حرمِ آقامبرای چی نباشه بارونیچشمای من با این پریشونیکه قبر خاکیشم شده پشتپنجره های بقیع زندونیبا بی وفا ها هم وفا میکرددردای مردم و دوا میکردباید بپرسیم ما از اون شامیبا دشمناش چجوری تا میکردچل سالی از یه عده دلگیرهچل ساله که دلش یه جا گیرههر موقع یاد کوچه می افتهصد دفعه زنده میشه میمیرهچل ساله که زخم زبون خوردهخیلی شده خاطرش آزردههر باری که مغیره رو دیدهچند روزی خنده رو لباش مردهمدینه غرق گریه زاری شدخزون زندگیش بهاری شدراحت شد از اون همه غم وقتیزهر جفای جعده کاری شدتابوتشو رو شونه ها بردنبه سمت بی کرونه ها بردناز کوچه ای که مادرش رو دیدبه زیر تازیونه ها بردنچشمای قاسم خیس بارونهحال ابالفضلم دگرگونهتیرا یه کاری با حسن کردنپهلوی تابوتش پر از خونهای کاش بی نشونه میرفتشآروم و مخفیونه میرفتشبعد حسن این حرف زینب بودکاش داداشم شبونه میرفتش

مسلمانان حسین مادر ندارد غریب است و کسی بر سر ندارد اگر کشتند چرا آبت ندادندچرا زان در نایابت ندانداگر کشتند چرا خاکت نکردندکفن بر جسم صد چاکت نکردند

می آیم از بهشت به گودال قتلگاه آنجا که سینه ی پسرم درد میکنددر سینه ی شکسته تو چون نظر کنمیاد آورم ز سینه ی مجروح مادرم