شهادت حضرت فاطمه (س) حسن خلج

حمله کردند سمت خانه ی وحی غاصبانی که خیره سر بودند تک و تنهاست پشت در مادر ولی آن سو چهل نفر بودند بی حیایی لگد به در کوبید سخت سرگرم هتک حرمت شد نا نجیبی به شعله دامن زد میخِ در سرخ از خجالت شد روضه را باز تر نباید خواند دست بسته ست حیدر بود تلخیِ خاطرات آتش را هر نفس تازه مسمار می کرد تاول دست های او می سوخت هر چه نیرو داشتم بردم به کار تا نبیند غنچه ام آسیب خار بازویم که کم کم از کار اوفتاد کار با مسمار و دیوار اوفتاد

مدینه قصه پروانه را از من چه می پرسی؟ میان شعله ها من شاهد خاکسترش بودم آتش بگیر تا که ببینی چه می کشم احساس سوختن به تماشا نمی شود آتش به آشیانه مرغی نمی زنند گیرم که خانه خانه خیرالنساء نبود

که را به غیر تو از تو بخواهم ای بانو تویی که بوده و هستی پناهم ای بانو میان این شب ظلمانی پر از وحشت شدست ، لطف شما تکیه گاهم ای مادر هر آنچه راه، برای من است ، ختم به توست همیشه بوده نگاهت به راهم ای مادر به هر کجا بروم باز باز خواهم گشت ببین که جلد همین بارگاهم ای مادر تو زندگی منی ای سراسر آرامش که را به غیر تو از تو بخواهم ای مادر