شهادت امام حسن عسگری (ع)، سید مهدی میرداماد

ای مسجد الحرام حرم سامرای تو بیت الولای دل حرم باصفای تو قرآن یگانه دفتر مدح و ثنای تو روح مَلَک کبوتر صحن و سرای تو آیینه ی جمال خداوند سرمدی فرزند پاک چهار علی، سه محمدی رضوان بدان جلال و شرف سائل درت خورشید سجده برده به خاک مطهرت روح رضاست در نفس روح پرورت نامت "حسن" نه، بلکه "حسن" پای تا سرت میراث زهد و نور هدایت ز هادی ات علم امام هشتم و جود جوادی ات معصوم سیزده ولی الله ذوالمنن ابن الرضای سومی و دومین "حسن" گل ریزد از بهشت به خاکت چمن چمن شرمنده در ثنای تو از کوچکی سخن دُر کلام و لعل لب گوهری کجا وصف "ابا محمد العسگری" کجا انوار ده امام درخشد ز روی تو یادآور رسول خدا خلق و خوی تو زیباترین دعای مَلک گفتگوی تو مسجود جن و انس بود خاک کوی تو بحری که در صدف دُر جان پرورد تویی در دامنش امام زمان پرورد تویی

هرگز شبی ز شام غمت تیره تر نبود آن شب به غیر ناله نوایی دگر نبود ای آفتاب معرفت، ای عسگری لقب گل را چنان تو زندگی مختصر نبود

نه که روضه هات، خود سامرات گریه داره غم تو نگات، غربت چشمات گریه داره خشکی لبات، لرزش صدات گریه داره توی غربت بی قراری از غریبی ناله داری خسته از این روزگاری زهر کینه زد شراره شد دل تو پاره پاره غربت تو بی شماره وای امون ای دل ای دل ای دل *** نه که نوکرت، دل مادرت روضه خونه بالای سرت، گُل مضطرت روضه خونه دم آخرت، چشمای ترت روضه خونه روضه خونت ابر و بارون چشم مهدی گشته گریون فاطمه شد دل پریشون تشنه هستی، تشنه ی آب رنگ و روت شد مثل مهتاب می سوزی با قلب بی تاب امون ای دل ای دل ای دل

افتخارم شده کسوت نوکری من غلام توام ایها العسگری گریه می کنم روز شهادتت می فرستم اشکامو برای مرقدت تا با اشکام بیام یه روز زیارتت گدای صحنت هستم تویی که سرور هستی و از پدر مادر هم تو مهربون تر هستی السلام، السلام ای شه ممتحن السلام، السلام حجت بن الحسن *** من فدای شال مشکی عزات من فدای دونه دونه غصه هات من فدای بغض و اشک و گریه هات فدای رخسارت که ز دیده ها پنهونه فدای اون چشمات که همیشه غرق خونه آسمون غرق خون از غم عسگری سینه زن شد بازم توی عرش، مادری سامرا شد از غم تو پر مِحن جان فدای تشنگی تو حسن شکر حق که جسم تو شده کفن دلا بسوزه حالا برا غریب زهرا سرش به روی نیزه تنش رو خاک صحرا السلام، السلام ساکن کربلا السلام، السلام روح قالوا بلی

سیرتش نه در حقیقت صورت دنیایی اش ماه را شرمنده ی خود می کند زیبایی اش می چکد نهج البلاغه از لب پایینی اش می رسد آیات قرآن از لب بالایی اش لحظه لحظه خیر او حتما به مردم می رسد آن کسی که "جامعه" بوده دم لالایی اش "جامعه"، "عجِّل فرج" به به چه تلفیقی شده نسبت فرزندی اش با نسبت بابایی اش سیزده، دیگر برای هیچ روزی نحس نیست یازده، در ذکر بالا می رود کارایی اش نوکر اربابم و یک بخش از آقایی ام بی برو برگرد دارد ریشه در آقایی اش طعم توحید و امامت را به هم آمیخته نیمه ی مکّی او با نیم سامرّایی اش هر قَدَر که خسته باشی بعد از آن دیوارها روبراهت می کند یک استکان از چایی اش ازحرم برگشته می داند که وقت بازگشت چایی دوم دو چندان می شود گیرایی اش چون که تنها می روی هرگز به سامرّا نرو چون خجالت می کشد تنهایی از تنهایی اش

به سرازیری باب القبله تو سرازیری قبرم آقا منو تنها نگذار تو شلوغی شبای جمعه ت تو شلوغی قیامت آقا منو تنها نگذار *** منو تنها نگذار که من از تنهایی می ترسم منو تنها نگذار که من از هر جایی می ترسم منو تنها نگذار بی تو از هر جایی می ترسم آبروداری کن که من از رسوایی می ترسم آبروی دو عالم، آبروی دو عالم *** به جوونی که پایین پاته پایین پات که رسیدم آقا برسون مرگم رو به رضیعی که رو سینه ت خوابه وسط سینه زنی تو هیئت برسون مرگم رو برسون مرگم رو توی اشک و توی ناله آقا برسون مرگم رو توی روضه ی سه ساله آقا منو تنها نگذار که من از تنهایی می ترسم منو تنها نگذار بی تو از هر جایی می ترسم آبروداری کن که من از رسوایی می ترسم

خرابه تاریکه، تو روشنش کردی تو هم لبت زخمه، تو هم پُرِ دردی *** زندگیمو دادم ولی بابا عشقتو نه گهواره رو دادم ولی غم اصغرو نه گوشواره مو دادم ولی بابا معجرو نه