رحلت رسول اکرم (ص) و شهادت امام حسن (ع)، سیدرضا نریمانی

دستِ ما می گیرد و بالا و بالا می کِشد هر گنه کارِ بدی را سمتِ طوبی می کِشد می رباید دل به یک گوشه نگاهی از گدا باز هم افسارِ ما را دستِ آقا می کِشد کیست این معنایِ جود و بخشش و مردانگی نازِ الطافِ بلندش، موجِ دریا می کِشد او "معزّالمومنین" است و "کریم ابن کریم" سائل افتاده از پا را چه زیبا می کِشد این کشش ها زندگی بخشیده بر هر ناامید گرچه بد می بیند از عبدِ خود، اما می کِشد گریه کن را می پذیرد بینِ آغوش و سپس تا درِ کاشانه ی بانویِ عظمی می کِشد هر کسی عبدالحسن شد مطمئنا عاقبت نازِ او را مادرِ سادات، زهرا، می کِشد بعدِ مولانا امیرالمومنین باشد امام هر ولایت پیشه ای را پایِ مولا می کِشد با کریمان کارها سهل است و آسان ای رفیق مجتبی بر خوانِ خود با یک بفرما می کِشد هر زمان مجنون شدی، لیلا تلافی می کند زشتی ات را نیز او زیبا تلافی می کند سر به راهش باش دست از دامان او برندار تا که دید افتاده ای از پا، تلافی می کند غصه ی روزی نخور، خود را برایش خرج کن نوکری کن، عاقبت مولا تلافی می کند قطره ای هم ابر چشمت ریخت پای روضه اش روز محشر مادر دریا تلافی می کند

کودکی با هق هقش می گفت دستش بشکند مادرم غصه نخور، بابا تلافی می کند *** سال ها گریه، سال ها روضه، همه ی عمر مجتبی روضه روزگارش گذشت با روضه کوچه، در، تشت، چند تا روضه بانی و روضه خوان و سینه زن است "سوخته" نام دیگر حسن است دوستانی چو دشمنان دارد گِله از دست این و آن دارد کارد بر روی استخوان دارد گرچه هر روز میهمان دارد شان او را کسی نفهمیده از مدینه حسن چه ها دیده کَس نفهمیده ابتلایش را در گلو بغض بی صدایش را جوشن زیر این عبایش را روی پا زخم آشنایش را غصه اش را خضاب کرد حسن مرگ را انتخاب کرد حسن وای اگر بی کَس حرم باشی خسته از جان به هر رقم باشی بین خانه اسیر غم باشی روزه باشی و تشنه هم باشی چون حسن بی کَسی به دهر نبود شان او طعنه های شهر نبود با کسی جز مغیره قهر نبود جگر پاره اش ز زهر نبود داغ ناموس بود بر جگرش به در خانه بود هر نظرش داغ آن روز که رسیدند و چهل نفر داد می کشیدند و پدرش را غریب دیدند و مادرش را زمین کشیدند و همه قاتل شدن حتی در بی هوا رد شدند از مادر گرچه آماده ی جدایی بود به لب تشنه اش نوایی بود دلش انگار کربلایی بود وقت گریه به روضه هایی روضه ی ذبح از قفای سری زدن خواهری یا دختری به پای سری

عُقده های دلم آن روز اگر وا می شد قد من جای قد مادر اگر تا می شد این همه سال به این حال نمی افتادم میخ در کاش که در سینه ی من جا می شد بین دیوار و در آنقدر زدند مادر را مادرم روی زمین بود و تماشا می شد قنفذ از راه از آن لحظه که آمد می زد بی هوا با لگدش تا که ز جا پا می شد هر نفس با نفسش از ته دل گفت علی با علی گفتن او کوچه چه غوغا می شد

چه بگویم نگفته هم پیداست غم این دل مگر یکی یا دو تاست به همم ریخته است آن کوچه به همم ریخته است مدتهاست کوچه ای که شکست پهلو را کوچه ای که علی در آن افتاد تا زمین خورد مادرم زهرا فکر کردم که آسمان افتاد ای مادر می سوزم از زخم بازویت می میرم از داغ پهلویت می بارم از درد زانویت ای مادر دست سنگینی بی هوا آیینه را در هم شکست کوچه شد قتلگاه من تا مادرم از پا نشست وای مادرم مادرم مادرم *** چه بگویم ز غربت حیدر خانه بود و امیر بی یاور ابن ملجم نبود قاتل او کشته او را حکایت مادر خانه بود و غم غریبی ما خانه بود و نبودن زهرا چاه همراز درد بابا بود گریه می کرد در دل شب ها واویلا زهرا شمع و حیدر پروانه رفته دیگر مادر از خانه لرزیده شانه ای مردانه واویلا در کوچه بی مادر شدم در مسجد بی بابا شدم دلخوش بودم به مرتضی اما دیگر تنها شدم وای مادرم مادرم مادرم *** چه بگویم که اوج غم اینجاست آن که در خانه ی خودش تنهاست زن این خانه دشمنت شده است این هم از نامرادی دنیاست "یا مُذِل" گفته اند پشت سرش زهر این طعنه رفت تا جگرش تشت پر شد ز غصه های دلش غیر دشمن نمانده دور و برش ای قاسم من دیگه از دنیا دلگیرم از داغ تو امشب می میرم این تو و جوشن و شمشیرم ای قاسم یاد بابا را زنده کن فردا در دشت کربلا این تو و دستان حسین یاری کن با جنگت مرا آی جگرم، جگرم، جگرم

دور نیست اون روزی که حرم می سازیم برات دور نیست اون روزی که بقیع پر شه از زائرات دور نیست اون روزی که بپیچه صدای "اشهد اَنَّ علی ولی الله" تو گلدسته هات چقدر به هم این دو تا کلمه میاد، حسن، حرم چقدر بهم این دو تا کلمه میاد، حسن، کَرَم می نویسم امضا می کنم یه روز میام زیارتت می نویسم امضا می کنم تموم میشه این غربتت *** می بینم اون روزو که پای گلدسته هات پشت صاحب زمان سلام میدن زائرات می بینم اون روزو که با شال سبز سیدی نشستن سادات تو صحن و سرات اگه بگن آرزوت چیه میگم، حسن، حرم بگن چه جور زندگیت گذشت میگم، حسن، کَرَم می نویسم امضا می کنم به هر کی می رسم میگم می نویسم امضا می کنم که خادم الحسن میشم *** معصوم گفته یه روز میاد روز انتقام میگه حِسم بهم میشم سرباز قیام آخر نابود میشه کسی که دشمن علی و اولادشه تو دنیا به دست امام شعار گردان فاطمه اینه، حسن، حرم نقش رو سربند لشگر قیام، حسن، حرم می نویسم امضا می کنم که حاجتا روا میشه می نویسم امضا می کنم مدینه کربلا میشه

چی شد این همه ناشکیبی حسن پر از ذکر "اَمَّن یُجیب"ی حسن زنت قاتلت شد بمیرم برات که تو خونه حتی غریبی حسن چی شد این همه دست و پا می زنی کی رو زیر لب هی صدا می زنی خودت روضه داری ولی این همه دم از روضه ی کربلا می زنی دلت خونه، دلم خونه، داری میری غریبونه حسن جانم، حسن جانم، حسن جانم *** یه چشم تو اشکه، یه چشم تو خون نرو جون زینب، کنارم بمون با این حال زارت برادر برام خودت روضه ی مادرم رو بخون یه عمره که طوفانی ساحلت یه عمره که از کوچه خونه دلت به زهر جفا خونه قلبت ولی شده روضه ی کوچه ها قاتلت دلت پر غم، دلم پر غم عزا دارم از این ماتم حسن جانم، حسن جانم، حسن جانم *** غریبونه تابوتت از خونه رفت غریبونه جسم تو رو شونه رفت درست مثل وقتی تن مادرت رو دوش علی، شب غریبونه رفت تو رو غصه ی مادرم کرده پیر بمون و نگاهت رو از من نگیر تو از کربلا هم خبر داری که دم آخری پیکرت خورده تیر الهی در برم باشی نبینم بی حرم باشی حسن جانم، حسن جانم، حسن جانم

من کی اَم حجت حق، واقف سِر و عَلَنم من کی اَم وجه خدا، آینه‏ ى ذوالمننم من کی اَم شمع فروزنده ی هر انجمنم من کی اَم چشم و چراغ نبى موتمنم من کی اَم فاطمه را باغ گل یاسمنم من کریم دو جهان یوسف زهرا حسنم *** من کی اَم نخل امید نبوى را ثمرم من کی اَم بحر کمال علوى را گوهرم من کی اَم فاطمه را میوه ‏ى قلبم، پسرم من کی اَم آنکه ز وصف همگان خوب ترم من کی اَم آنکه نبى بوسه زده بر دهنم من کریم دو جهان یوسف زهرا حسنم *** من کی اَم آنکه سر دوش نبى جاى من است جلوه ‏ى حسن خدا در رخ زیباى من است سرمه‏ ى چشم مَلک خاک کف پاى من است دست تقدیر خدا دست تواناى من است هست چون شیر خدا بازوى خیبرشکنم من کریم دو جهان یوسف زهرا حسنم *** مظهر حُسن خدا عز و جل کیست، منم معنى "حى على خیر العمل" کیست، منم دومین آینه ی حُسن ازل کیست، منم فاتح و صف شکن جنگ جمل کیست، منم حج منم، قبله منم، حجر منم، کعبه منم من کریم دو جهان یوسف زهرا حسنم

کریمی و چی بهتر از اینه کارم به دستای تو افتاده کی گفته بی کَسم نمی دونه خدا چه نعمتی به من داده آخه چه نعمتی بهتر از گدایی کوی حسن برای نوکری که شده هوایی کوی حسن من ندیدم هیچکی از اینجا بره و بگه هنوز دردی توی قلب منه همیشه دیدم آقا حاجت رو داده قبل از اونی که یه گدا در بزنه کریمی، تو رفیق قدیمی تو زیباترین بهونه برای زندگیمی حسن، حسن، حسن *** دلم از اون زمان که یادشه اسیر اسم این دو دلبره بدون "یا حسین" و "یا حسن" شب و روزای من نمی گذره سپردم این سرو به حسین دلو دادم دست حسن پیشونی بند سرخ یا حسین به پیشونیم بسته حسن نوکری کردم دو ماه واسه ی حسین ثواب این اشک و این گریه م با حسن دو ماهه هر شب می خونم حسین، حسین این دو، سه شب فقط می خونم یا حسن دو ماهه دلم پر از یه آهه اگه چشم من دوباره به امید نگاهه حسن، حسن، حسن *** تو هر حرم میرم به یادتم دلم به خواب و آرزو خوشه کریمی و حرم نداری و غمت یه روزی من رو می کُشه دیگه چیزی نمونده آقا دلم مثل روز روشنه به زودی می بینم "فرشچیان" ضریحتو قلم می زنه ضریحو می سازیم و ایوون و حرم حرمی که هیچکی تا امروز ندیده نفسای آخر این سعودیاست لشگر حیدری تا خیبر رسیده اِن شاءالله می بینه چشم دنیا مدینه رو می گیرم و حرم می سازیم اونجا

مهمون خونه تم آقام امام حسن از دست تو شفا می خوام امام حسن بردی دل منو عمری به زیر دِین با عشق تو شدم دلداده ی حسین تو این شب ها، می بینی خالیه دستم آقا محتاج لطف تو هستم درمونِ دردامی، امید فردامی آقام آقام آقام آقام یا حسن *** با نیم نگات شدم من هم یه سینه زن با گریه می خونم عشق منی حسن آقا محاله که از تو جدا بشم یعنی میشه یه روز واست فدا بشم تنها از تو حاجت هامو من می گیرم بی تو یک لحظه باشم می میرم تو قلبم جا داری، تو یار و دلداری آقام آقام آقام آقام یا حسن *** شکر خدا که من هستم غلام تو قربون این همه لطف و مرام تو تو روضه می زنم بوسه به پرچمت من عالمی دارم با اسم اعظمت خیلی وقته ما تو رویای پروازیم آخر روزی صحنت رو می سازیم با رخصت از مادر، با ذکر یا حیدر آقام آقام آقام آقام یا حسن